In die tijd was ik eigenlijk niet zo blij met Roger Waters. "The Final Cut" uit 1983 vond ik niet om aan te horen. Vervolgens verliet hij Pink Floyd en kwam met "The Pros and Cons of Hitch Hiking", een album wat ik tot op de dag van vandaag nog nooit uit heb kunnen luisteren.
Ik had de pest in omdat ik dacht dat mijn kans om Pink Floyd ooit nog eens live zien verkeken was. Ik heb zelfs een hele tijd geen Pink Floyd meer gedraaid. Achter af behoorlijk suf, maar ja, zo gaat dat wel eens.
Toen een vriend me vroeg om mee te gaan naar Ahoy was ik niet meteen enthousiast. "Het is wel Roger Waters, ja." werd me meegedeeld. Uiteindelijk moest ik de kans, om nog iets van de Pink Floyd live beleving mee te maken, pakken vond ik. Nog geen idee hebbend van wat er daarna nog allemaal zou komen, of zou kunnen komen. Het voelde als een laatste kans, dus ik moest gaan.
De kaartjes bleken uiteindelijk gekocht door de broer van de vriend, zodat we met z'n drieën naar Rotterdam gingen. Tot m'n grote verbazing bleek hij, de broer, het voor elkaar gekregen te hebben dat we helemaal voorin op een perfecte plek voor het podium een stoel hadden. Een stoel ja, vooral in de Ahoy arena was dat vreemd.
Op de een of andere manier was er geen sfeer in Ahoy. In ieder geval niet wat ik daarvan verwachtte. Aan de muziek die gespeeld werd lag het niet. Aan de gitaar solo's ook niet. Dat bleek maar liefst Eric Clapton te zijn. In die tijd was er nog geen internet en kennelijk had ik de kranten ook niet zo goed gelezen, want dat was voor mij een verrassing. Ik wist niet eens dat hij aan het album "The Pros and Cons of Hitch Hiking" mee had gewerkt.
De neiging bestaat om grote verrassing te zeggen, maar hoewel ik zeker wel een paar hele goede nummers van Eric Clapton kende was ik zeker nog niet iemand om hem persoonlijk als artiest erg te roemen. "461 Ocean Boulevard" en "Slowhand" kende ik een beetje, maar was ik niet van onder de indruk. The Cream en The Yardbirds als bands vond ik veel leuker.
Dat is die avond dus veranderd. Er was op het podium een soort extra verhoging gemaakt waar Eric Clapton z'n solo's op mocht spelen. Dat beeld staat nog steeds in m'n geheugen. De toch al mooie muziek kreeg extra glans, hoewel het geluid perfect Pink Floyd was werd het meer. Ook nu weer stel ik me voor hoe het geweest zou zijn als Eric Clapton altijd in Pink Floyd zou hebben gezeten. Hoe zou dat geweest zijn? Samen met David Gilmour, of zou dat niet kunnen?
Het werd dus een Eric Clapton herinnering, in plaats van een Pink Floyd of Roger Waters avond. Alhoewel de schijnbare "boosheid" of het ontbreken van plezier bij Roger Waters me ook nog wel bijstaat. Het was wel de avond van "Pigs on The Wing" live. Dat was qua gespeelde nummers het hoogtepunt van de avond, de nummers van "The Pros and Cons of Hitch Hiking" een vervelende onderbreking, met of zonder Eric Clapton.
Een avond met gemengde gevoelens. De perfecte plek waar we zaten had meer verdiend vond ik.
Bezoeken: 3