Stuart McCallum & Mike Walker - The Space Between:

Dit album is even iets heel anders dan die van Roger Waters, dit is gitaarmuziek met een vleugje jazz. Het jazz karakter zit hem vooral in de wat complexere composities en melodieën. Niet in het jachtige, wat vaak synoniem aan jazz lijkt te zijn. Dit is rustige, eerder kabbelende relaxte muziek. Ontspannen muziek waarvan ik achterover ga leunen om er eens lekker van te genieten. Zonder de accenten overigens te vergeten, het is zeker niet saai.

Voordeel van een jazz aanpak is dat de muziek heel fijn en zuiver opgenomen wordt. Een prachtige opname mix van akoestische gitaar (Stuart McCallum), elektrische gitaar (Mike Walker), af en toe aangevuld door viool en cello.

"The Space Between" is een mooie titel omdat het refereert aan de stilte tussen de noten. Soms lijkt de schoonheid van muziek juist in de tussenliggende stiltes van de gespeelde noten te zitten.

In een grijs verleden door mij voor het eerst als heel prachtig waargenomen bij muziek van "The Penguin Cafe Orchestra". Waar nu toevallig ook weer gerelateerde muziek van uitgekomen is, en in de "Draaitafel-lijst" staat: 

Penguin Cafe - The Imperfect Sea

("The Penguin Cafe" is een voortzetting van de "The Penguin Cafe Orchestra" door een zoon van de een van de oude bandleden: Simon Jeffes)

Robert Jurjendal, Tim Bowness, Peter Chilvers, Aleksei Saks, Tony Levin - Slow Electric:

Een zeer vergelijkbaar album als hier boven  besproken, inclusief het verhaal over Tidal en Spotify. Alleen zijn de "hits" op deze diensten nu totaal afwezig. Het leidt helaas ook een anoniem bestaan.

Tim Bowness heeft hetzelfde concept als "Warm Winter" met andere artiesten nog eens neergezet. De soundscapes blijven, er is wel iets meer ritme en melodie te beleven. Mooi is de toevoeging van trompet geluiden aan de soundscapes.

Lorenzo Montana - Phase IX:

De prachtige geluidsbeelden van Lorenzo Montana kan ik niet negeren. Dit is typisch muziek die m'n aandacht trekt, die me opvalt als het in de shuffle langs komt. Waarbij m'n ogen naar het scherm gaan om ter bevestiging het ook zo intrigerende beeld van de hoes te zien. (De wolken of het water lijkt zich onafhankelijk van de zwaartekracht op een bomenrij te storten.)

De mooie, veelal downtempo muziek, klinkt als een klok. Er is veel laag om de melodielijnen te steunen en de spannende, speelse of onheilspellende fases te benadrukken. Het toepassen van een cello is daarbij een beproefd concept, maar ook een schot in de roos.

Als ambient/downtempo muziek onderscheid zich dit in de grotendeels elektronisch voortgebrachte geluiden. Je kan horen dat Lorenzo Montana connecties met de Duitse school heeft. Niet voor niets is er samengewerkt met Pete Namlook.

Voor een heel beeldende beschrijving van de muziek moet ik verwijzen naar de begeleidende omschrijving op Bandcamp. Dat kan ik niet beter.

Dan Auerbach - Keep It Hid:

Naar aanleiding van de aangekondigde release van "Waiting on a Song" ben ik maar eens in de historie van Dan Auerbach gedoken. Die was naast  The Black Keys rijker dan ik gedacht had. Dit soloalbum, samenwerkingen en z'n producers activiteiten had ik niet verwacht. Daarbij vind ik "Keep It Hid" ook nog eens een verrassend mooi album. Het succes van The Black Keys blijkt een duidelijke reden te hebben.

De sfeer van de muziek die door "Keep It Hid" heen klinkt is bijzonder prettig. Ik verwacht haast dat als er 5 minuten stilte tussen zou zitten, die sfeer nog behouden blijft. Zo consistent is die aanwezig. De stem is natuurlijk karakteristiek, maar de productie ook. Drum en percussie liggen onder de gitaar, orgel klanken en zang. Zet er wat echo op en het klinkt heel ongedwongen en krijgt een sixties sfeertje. Of is het echt live opgenomen in een vrij grote ruimte? Dat zou ook nog kunnen.

Er wordt lekkere rock gespeeld of wat rustiger nummers die wel veel uitstraling hebben. Fijne muziek die voor mij toch het meest als blues rockklinkt. Zo'n album wat je graag eens opzet omdat je er zo'n prettig gevoel van krijgt en het zo lekker weg luistert.

En weer is het een duik in het verleden die een gemiste parel boven brengt. Wanneer kan ik gaan zeggen dat niets me meer is ontgaan?

Soriah (with Ashkelon Sain) - Eztica:

Dat je met keelgeluiden interessante muziek kan maken vind ik verrassend. Met grunten ben ik bijvoorbeeld heel snel klaar. In de setting van deze tribal muziek komen de keelklanken echter heel goed uit de verf. Het brengt de gedachten snel terug naar tijden dat de wereld er nog heel anders uitzag en het leven nog meer over overleven ging en spirituele denkwijzen bij het leven hoorden.

Zo spiritueel ben ik zelf niet, maar hoef je ook niet te zijn om te kunnen genieten van deze muziek. Daarvoor het veelzijdig genoeg, opzwepend en blijft het ook bij de langere nummers interessant genoeg.

In dit geval wil ik toch ook even aandacht voor de figuur Soriah. Die vind ik heel overtuigend neergezet en ook de biografieis het lezen waard. De muziek in combinatie met het beeld voor een live performance lijkt mij bij voorbaat de moeite waard.

Julien Boulier - Carnets:

Al een wat ouder album (2012) en nog zo'n ontdekking wat mij betreft. Ook deze muziek schittert in klank, die de mooie composities nog meer lading geven. Niet toevallig ook piano klanken.

Wie is die Julien Boulier dan? Een Franse muzikant, dat is me al duidelijk. Heel vaak staat er op Bandcamp wel een stukje wervende tekst, maar dit keer niet. Wel een link naar IMDB, vanwege de composities voor film. Dat ziet er al indrukwekkend uit. Er wordt door Julien ook les gegeven in Brest. Langzaam ontstaat het beeld van een bescheiden gigant in de muziek. Uiteindelijk geeft Stage 32 het meest toegankelijke beeld.

Met deze kennis heb ik nog eens naar de muziek geluisterd en is het mij duidelijker wat er gebeurt. Achter de labels "chilout, emotional, imaginary meditative piano" klinkt filmmuziek door met een klassieke inslag. Het eerste nummer "Psyché étoile 21" knalt meteen m'n emoties binnen. Hele mooie pianomuziek begeleid door lichte orgelklanken en strijkers. Luchtig neergezet waardoor er voor mij direct een verwijzing is naar een denkbeeldige hemel.

Met het volgende nummer gebeurt er ook iets fantastisch. Klanken van de straat worden begeleid door piano en strijkers. De manier van aanslaan is bijzonder, wat gebeurt daar? Het hakt er weer in, wat mooi is dit! Deze muziek ligt heel dicht bij filmmuziek, de film kan je er zo bij bedenken.

Hou je van piano, filmmuziek met een licht klassieke inslag? Dan is dit iets wat je moet uitproberen.

Duke Garwood - Garden Of Ashes:

Duke Garwood was het voorprogramma van Seasick Steve in Paradiso in mei 2013. Z'n bijzondere gitaarspel viel toen op, waardoor ik besloot om meer te gaan luisteren. Niet veel later bleek Duke Garwood een samenwerking met de geweldige Mark Lanegan aangegaan te zijn. " Black Pudding" is daarvan het prachtige resultaat. 

In die sfeer is ook "Garden Of Ashes" opgenomen. Rustige muziek die drijft op de teksten van Duke Garwood en z'n gitaarspel. De zang is bijna een vorm van vertellen, niet altijd heel zuiver maar wel heel beeldend. Er zijn weinig zangers waar ik onzuiverheid van kan verdragen, maar in deze vorm is het niet storend. Misschien kan je ook beter stellen dat Duke Garwood een hele goeie verteller is.

Er wordt een prachtige sfeer gecreëerd met de zang en de losse begeleiding op drum en gitaar. Een warme deken om je in te hullen, van te genieten en bij weg te dromen.

Een aanrader dus dit nieuwe album van deze "bekende" artiest. Nog een stukje sfeerbeeld: De website van Duke Garwoord is sinds het album "Heavy Love" (2015) niet aangepast en bestaat uit aanbevelingen van andere "bekende" artiesten met betrekking tot het album. Als je daarop doorklikt kom je op de Facebook pagina van Duke Garwood terecht. Lekker simpel, ook dat vormt voor mij de waardering van Duke Garwood. Al is het voor snel succes en een dikke portemonnee niet handig. Als je maar bewust kiest.

Memories Of Machines - Warm Winter:

Weer een beauty waar Tim Bowness een grote rol in heeft. De groep bestaat in feite uit Tim Bowness en Giancarlo Erra en laat tal van gastmuzikanten horen. Onder andere grote namen zoals Peter Hammill(gitaar), Robert Fripp (soundscapes), de grote man achter het enorme King Crimson en nog zo'n bezige bij als Steven Wilson (gitaar/keyboards).

Het resultaat is een zeer sfeervol album met rustige muziek waar de voordracht van Tim Bowness alle ruimte krijgt in prachtige composities. De instrumenten schitteren en de zang is even indrukwekkend en ontroerend als altijd.

Nu, anno 2017, bespreek ik dit album uit 2011 en constateer dat zulke mooie muziek in 2011 een prominente plaats in de verkopen van dat jaar had moeten hebben. Dat is niet gebeurt en ik hoop van harte dat ik een steentje kan bijdragen aan de bekendheid van het album en de muziek van Tim Bownes.

Ik constateer dat er naast deze vermelding nog 1 plek is om op de hoogte te raken van de waarde van deze muziek: Progwereld.

Bij de start van CD-SCORE heb ik nog wel eens een link naar Progwereldopgenomen als die er was voor het album wat ik besprak. Ik kan die bibliotheek nog steeds aanbevelen dus.

Als je nu jong bent en van deze muziek houdt heb je een behoorlijk probleem schat ik in. Hier ga je niet meer mee in aanraking komen via vrienden omdat ze de LP/CD hebben. Of beeld ik me nu het gebruik en de kracht van bijvoorbeeld Spotify of Tidal verkeerd in? Zit daar toch een vergelijkbare interactie in?

Op Tidal en Spotify is het album "Warm Winter" niet te vinden. Tim Bowness krijgt 8 vermeldingen van albums op Spotify en op Tidal 5. Maar welke playlist gaat je naar Tim Bowness leiden? Dat wordt niet in de overzichten aangegeven. Dus als je Tim Bowness al gevonden hebt moet je dat zelf vastleggen en borgen.

Het keuzeveld "Vergelijkbare artiesten" leidt je wel naar een enorme snoepwinkel van muziek, maar zonder context. Hoe ga je daar je weg in vinden? Om muziek te ontdekken is veel tijd, aandacht en ook wel herhaling nodig. 

Ik vraag me af of het werkt. Snap ik het niet, wordt ik te oud, zijn er jonge muziek liefhebbers van met name zoiets als prog rock die die wereld ontdekken via een Tidal of Spotify? Laat het me weten.

Een album als "Warm Winter" mag je wat mij betreft niet missen.

Six Organs of Admittance - Burning the Threshold:

Ik ken de muziek van Six Organs Of Admittance al heel lang. Al sinds ze nog maar een paar albums hadden. M'n favorieten uit die tijd zijn "The Sun Awakens" (2006), en "Shelter From The Ash" (2007). Daarna zijn ze uit beeld geraakt en nu +/- 20 albums later kwam ik de release van "Burning the Threshold" tegen en werd ik weer nieuwsgierig. Hoe zou hun muziek nu zijn?

Het heeft nog steeds die aparte sfeer, moeilijk te omschrijven maar altijd aanwezig. Waarschijnlijk toch veroorzaakt door de altijd vreemde melodielijnen en ook nu worden die gespeeld op akoestische gitaar aangevuld met elektrische gitaar. Al snel kwam de muziek in de positie van mooi, maar wanneer wordt ze onmisbaar. Dat gebeurde uiteindelijk in de ruimte van de auto. Door niets anders afgeleid dan het autorijden op een rustige route en met volle aandacht voor de muziek. Daar begon het verhaal te leven en kwamen de reacties.

Het is geen simpele muziek waarvan meteen een melodie meegezongen kan worden. Het zijn abstracties van mooie melodieën die hun eigen meer verdekte schoonheid hebben. Het vereist verkenning en herkenning, waarna een prachtig muzikaal pad zichtbaar wordt.

Het heeft ook wat meditatieve trekjes die ik verbind met de muziek van Popol Vuh. Met name het album dat ik goed ken: "Tantric Songs" uit 1981. Voor als je nog verder wilt dan de ruim 30 albums van Six Organs of Admittance.

Luister dus even langer en laat je betoveren.

Henry Fool - Men Singing:

Wat een ontdekking, wat een feest om naar deze muziek te luisteren! Dit is er weer een die me alle energie geeft om met CD-SCORE door te gaan. Al 4 jaar te laat ontdekt, maar dat maakt voor deze tijdloze muziek niet uit. Toch is het ook een reden voor verbazing, hoe kan zo'n goed album toch zo ongemerkt aan je voorbij gaan?

Door de bijzondere hoes en de bizarre naam voor dit album ben ik meteen op zoek gegaan naar meer achtergrondinformatie. Bandcamp: niets. Facebook: niets. Wikipedia, op de Engelse versie: al iets. Pas bij K-scope en Progwereld vind ik wat ik zoek. Daar krijg ik de bevestiging dat er een geweldig album gemaakt is. Inmiddels kan daar aan toegevoegd worden dat het ook weer snel vergeten is.

Dat ik Henry Fool op de "Draaitafel" heb is in dit geval wel te verklaren. Dit is een album met Tim Bownes. Sinds zijn recente album "Lost In The Ghost Light" ben ik op zoek gegaan naar alle andere muziek waar hij aan mee heeft gewerkt. Z'n stem is niet veel te horen op dit album, maar nog steeds wonderlijk mooi. Om de muziek te beschrijven wil ik graag Wikipedia aanhalen: "Henry Fool's music draws on 1970's British progressive rock but with other influences drawn from 1960's Psychedelia, 1980's art rock, 1990's post-rock, jazz, and elsewhere."

Daarmee zijn alle kwaliteiten van het album al bijna beschreven. Als groot pluspunt wil ik nog aangeven: het gebruik van de Mellotron. Dit blijft toch een instrument met een prachtige uitstraling, heel sfeerbepalend en een mooi geluid!

Zoals Joost den Draaijer vroeger al zei: "Luistert en huivert"!

Laura Marling - Semper Femina:

De muziek van Laura Marling zou je zomaar over het hoofd kunnen zien. Het valt op het eerste gehoor niet zo op. Kabbelt een beetje voort. Met een beetje meer aandacht zou je op kunnen merken dat ze misschien wel uitblinkt in dat kabbelende.

De stijl van Laura Marling ligt ver van de popmuziek af en wordt in het vakje folk geplaatst, singer songwriter zou ook heel goed kunnen. Toch is het maar één stap naar een wel hitgevoelige band als Mumford & Sons.

De achteloze luisteraar zou ook zomaar voorbij kunnen gaan aan de awardnominaties en de albumverkopen in met name Engeland en dat Laura Marling al een gevierd artieste is.

Je hoort het niet meteen aan de muziek af. Heel ingetogen brengt ze haar zang en heel zachtjes wordt ze daarin begeleid door meestal snaarinstrumenten. De kunst van het klein houden ten toon spreidend.

Maar dat is de oppervlakte, daaronder speelt zich veel af, in hoe het klinkt, maar ook waar het album over gaat. Daar waar de inhoud naar boven komt. Om daar een gevoel voor te krijgen kan ik het interview van DIY aanbevelen. Dan blijkt dat het klein houden van de muziek te maken heeft met vaagheid, dubbelzinnigheid, zoeken.

Johan Agebjörn - Notes:

We leven in andere, meer verwarrende tijden, dat is niet nieuw. Maar, hoe kan een man als Johan Agebjörn nu dit soort mooie "ambient" muziek maken en ook verantwoordelijk zijn voor de muziek in een disco "project" als Sally Shapiro. Het is maar goed dat ik al wat ouder en milder ben geworden. Jaren geleden had ik hier niet mee overweg gekund.

De "ambient" muziek van "Notes" is prachtig. Het heeft ambient kwaliteiten, maar is vooral een schilderachtig geheel waarin de melodieën heel sterk zijn. Er komen prachtige walsen in voor en muziek die het best te duiden is als leaders van TV-series. Van die muziek die je direct pakt en je aandacht voor even stevig vast houdt.

Er zit ook een grote dromerigheid en speelsheid in de muziek. Hemelse klanken die aan de grote klassieke opera componisten doen denken of moderner, aan wat Alan Parsons heeft voorgebracht.

Voor mij is dit een grote ontdekking als muziekliefhebber. Ook als mens kan ik bewondering hebben voor z'n instelling.

Fink - Finks Sunday Night Blues Club Vol.1:

Fink is al een jaar of 10 bekend bij de liefhebbers. Vooral m'n jongste dochter heeft me al een aantal keer op z'n muziek gewezen, telkens de reactie van mij krijgend: "Ja, leuk, maar niet leuk genoeg".

Voor het kiezen van de muziek voor de "Draaitafel" hanteer ik de stelling dat elk nieuw album een kans krijgt al vind ik de artiest al jaren niks. "Fink's Sunday Night Blues Club, Vol. 1" kreeg dus ook de kans om zich te bewijzen.

Deze keer wekte het eerste nummer direct een nog niet eerder ervaren reactie bij me op. Ah, "Fink goes blues", die verwijzing in de titel is dus niet voor niets. Sterker nog Fink her-definieert de blues. Wat een goeie, heerlijke, prachtige, originele muziek is dit! Het hele album staat vol broeierige blues zoals ik die nog niet eerder gehoord heb. Dit pakt je op, neemt je mee en laat je niet meer los. Geweldig!