4-12-2018
Chris Jones - Roadhouses and Automobiles:
Een enorme verrassing vind ik de muziek van Chris Jones. Prachtig gitaarspel, prachtig opgenomen muziek, prachtige zang en mooie teksten. Wat wil je nog meer? Nou, bijvoorbeeld dat hij nog meer muziek maakt en dan ontdek je dat hij overleden is. Wat is dat toch met goede gitaristen?
De country blues van Chris Jones hakt er in. De onderwerpen waar hij over zingt zijn dan ook niet mals. Het leven op en langs de weg, een rookverslaving, drankverslaving, afkeer van religie, het houdt niet op. De argeloze luisteraar zou er zo aan voorbij kunnen gaan. Het klinkt namelijk allemaal zo liefelijk door het gitaarspel en de fluwelen stem of een heerlijk zoemend Hammond orgel. De duidelijke country invloeden kunnen het plezier deze keer niet wegnemen, het is hier helemaal op z'n plek.
Het smaakt naar veel meer. Dat is er gelukkig wel. Er zijn veel samenwerkingen met artiesten die ik nog niet ken. Alleen Sara K. is bij mij wel bekend. Het album "Smoke And Noise" samen met Steve Baker ligt al op de "Draaitafel" en is van hetzelfde caliber. Een nieuwe gouden muziek-ader is ontdekt.
14-11-2018
Ray LaMontagne - Part Of The Light:
De twee jaar tussenpozen per album van Ray Lamontagne is weer hersteld. Met "Part Of The Light" wordt er opnieuw een hoogtepunt aan het oeuvre toegevoegd.
Het concept is niet gewijzigd ten opzichte van "Ouroboros". De stem is ijl, voorzien van overdub en echo, resulterend in een ijle sfeervolle zang. De instrumentale begeleiding van de nummers is gebed in galm en geeft de muziek z'n typische Ray Lamontagne sfeer mee.
Neem "Paper Man", een nummer dat de kracht van het Ray Lamontagne concept ten volle benut. De begeleiding is prachtig, maar wat het bijzonder maakt is de stem van Ray Lamontagne. De eigen klank daarvan maakt dat de muziek pakt.
Het nummer "It's Always Been You" is er nog een die opvalt, vooral omdat het gevoed lijkt door zo'n diepe emotie en weemoed. Het straalt een soort rust uit, maar ook weer niet. Dat is ook iets in de muziek van Ray Lamontagne wat niet goed definieerbaar is. Het tempo is laag, maar er zit toch een zekere onrust in, een lading die heel indringend is.
Dat het niet alleen maar ongrijpbare rust en berusting is op dit album wordt onderstreept door "No Answer Arrives". Het Ray Lamontagne concept wordt opeens naar een ander niveau gebracht. De galm weerkaatst nu een "gierende" gitaar om uiting te geven aan een liefde die zwaar gemist wordt. Weer is het contrast tussen rust en onrust groot en bepalend.
Val voor Ray Lamontagne of niet, maar als je valt gaat het hard. Luister daarna meteen "Ouroboros" en zweef verder.
3-10-2018
Entheogenic - Dreamtime Physics:
Weer een nieuwe band aan de horizon en weer nieuwe muziek. Hoewel Entheogenic al bijna 20 jaar bestaat was ik er nog niet eerder mee in aanraking gekomen. Het luisteren ging aanvankelijk met ups en downs. Prachtige stukken werden afgewisseld met momenten dat ik mezelf afvroeg waarom ik dit eerder zo mooi vond.
Die wisselende ervaring heeft te maken met de muziek invloeden die terug te horen zijn bij Entheogenic. Er zit een flinke dance smaak aan die mij soms heel plat in de oren klinkt en dan weer ongemerkt tot een fijne groove leidt. Een album met af en toe sterk wisselende emoties, ook afhankelijk van mijn eigen stemming.
De basis is elektronische muziek. Met dat ingrediënt kan ik prima overweg. De variaties met akoestische gitaar, klokken of koren maken de muziek juist heel mooi. De bijzondere muzikale invloeden zijn nodig om een eigen geluid neer te zetten. Dat wordt juist heel goed gedaan.
Het is mijn allergie voor dance die deze unieke muziek een bijsmaak geeft, maar misschien ook juist zo lekker maakt. Leuke muziek met dance invloeden. Moet kunnen.
12-12-2018
Mark Lanegan & Duke Garwood - With Animals:
Niet bepaald kerstmuziek, maar wel enorm vol van een donkere sfeer is de muziek van Mark Lanegan & Duke Garwood. Met Mark Lanegan als zanger en componist is dat niet verwonderlijk. Als iemand de onderwereld, de hel en aftakeling heeft gezien en tot op het randje heeft meegemaakt is het Mark Lanegan wel. Die ervaring gebruikt hij al jaren om inspiratie uit te putten en die bron lijkt allerminst opgedroogd.
Het beluisteren en beleven van de teksten is in dit geval zeker aan te raden, tenzij je er depressief van wordt. Duke Garwood bespeelt op eigen wijze de gitaar, maar de begeleiding is minimaal. Er zijn omgevingsgeluiden om de stem van Mark Lanegan gelegd, variërend van gitaar, naar iets hobo-achtigs ("My Shadow Life"), tot toetsenwerk en achteruit gedraaid geluid van drum en gitaar. Allemaal weinig herkenbaar. Alles om wel sfeer te maken, maar niet af te leiden van de zang en de teksten.
Niet dat het vrolijke muziek is, maar de muziek raakt me wel erg in al zijn somberheid, melancholie, liefde en pijn. Er zit veel schoonheid in de soberheid en het pure. Het album is een opeenvolging van ijzersterke donkere nummers, bijvoorbeeld "Upon Doing Something Wrong".
Het nummer "Spaceman", bijna op het eind van het album, is het meest frivole nummer en valt daardoor ook op. Dit nummer wordt gedragen door prachtig gitaarspel van Duke Garwood. Een knalrode kers op deze heerlijke zwarte taart.
21-11-2018
Jaye Jayle - No Trail And Other Unholy Paths:
Wat een opluchting dat er nog artiesten zijn als Jaye Jayle (Evan Patterson) die zo'n eigen stijl hebben en toch zulke pakkende rock muziek kunnen maken. Het is ook nog eens een "concept LP" met een opgebouwde inhoud.
Kijk maar eens naar de tracklist:
| Path One: No Trail |
| Path Two: No Trail |
| Path Three: Ode to Betsy |
| Path Four: Accepting |
| Path One: As Soon As Night |
| Path Two: Cemetery Rain |
| Path Three: Marry Us |
| Path Four: Low Again Street |
Niet dat het de bedoeling is om de paden een voor een te volgen. Lees de quote van de Bandcamp pagina maar eens: "Patterson notes that the album bears no specific beginning or ending—Side A and Side B are meant to be interchangeable. The album could open with the fluttering instrumental “No Trail,” or the slow burning synths of “As Soon As The Night,” even the spectral push-pull of “Marry Us,"
Kies maar welk pad je wilt bewandelen, ze zijn allemaal even wonderlijk en onbetreden. Er zijn geen concessies gedaan om de eerste indruk op te "leuken", het is wat het is. Deze paden zijn gemaakt om je langzaam eigen te maken en dan te koesteren. Met ruimte voor onheilspellende elektronica en veel basgitaar, mede kleuring gevend aan de grilligheid van de paden.
Begin je gewoon op kant A, met het eerste pad dan krijg je nog niet te maken met de stem van Evan Patterson. Die doet z'n werk pas in het tweede "No Trail". Samen met Emma Ruth Rundle wordt het ongemakkelijke gevoel van achtervolgd worden bezongen. De spanning is dus om te snijden.
Pak je pad 4, dan wordt je op deze route een levensles geleerd "Accepting". Een indringend nummer over verwachtingen.
Ben je helemaal een nieuwe weg ingeslagen op kant B en kies je daar voor het vierde pad, dan dient het hoogtepunt van het album zich aan "Cemetery Rain". Eerst onbegaanbaar, wordt de onaangename inspanning overgenomen door een onrustbarende aanwezigheid die voelbaar en hoorbaar is. Geen route voor mensen met een zwak hart.
11-10-2018
Ralph Towner, Paolo Fresu - Chiaroscuro:
Het eerste wat aan deze muziek opvalt is hoe mooi het klinkt. Als je dan even door luistert zal opvallen dat er een trompet en een akoestische gitaar samen spelen. Een combinatie die niet voor de hand ligt gezien het grote verschil in volume wat de instrumenten maken. Het volume probleem is nergens te horen, mede doordat Paolo Fresu de trompet heel subtiel bespeeld.
Het gitaarspel van Ralph Towner is daarbij net zo hemels als de klanken van de trompet. De composities van voornamelijk Ralph Towner zijn rustig, vooral gericht op het uitdrukken van lome sfeerbeelden. Een soort ambient jazz vorm.
De jazz vorm volgt uit het samenspel van de ritmes en melodieën van beide instrumenten. Daar waar de klank en melodie een prachtig geheel vormen. Daar voelt de ambient aanduiding wat ongemakkelijk, omdat het boeiende en te spannende muziek is. Niet echt een warme ambient deken om in onder te duiken, maar meer een jazz uitdaging om te ontdekken. Er is veel te beleven in de klanken en ritmes.
Daarin lijkt de oneindigheid aangetikt te worden. Dit is muziek waarin het ontdekken waarschijnlijk nooit ophoudt.
Views: 4