Een enorme verrassing vind ik de muziek van Chris Jones. Prachtig gitaarspel, prachtig opgenomen muziek, prachtige zang en mooie teksten. Wat wil je nog meer? Nou, bijvoorbeeld dat hij nog meer muziek maakt en dan ontdek je dat hij overleden is. Wat is dat toch met goede gitaristen?

De country blues van Chris Jones hakt er in. De onderwerpen waar hij over zingt zijn dan ook niet mals. Het leven op en langs de weg, een rookverslaving, drankverslaving, afkeer van religie, het houdt niet op. De argeloze luisteraar zou er zo aan voorbij kunnen gaan. Het klinkt namelijk allemaal zo liefelijk door het gitaarspel en de fluwelen stem of een heerlijk zoemend Hammond orgel. De duidelijke country invloeden kunnen het plezier deze keer niet wegnemen, het is hier helemaal op z'n plek.

Het smaakt naar veel meer. Dat is er gelukkig wel. Er zijn veel samenwerkingen met artiesten die ik nog niet ken. Alleen Sara K. is bij mij wel bekend. Het album "Smoke And Noise" samen met Steve Baker ligt al op de "Draaitafel" en is van hetzelfde caliber. Een nieuwe gouden muziek-ader is ontdekt.