Tidal:

Spotify:

Waarom wordt de naam Michael Hedges niet van de daken geschreeuwd als absolute audiofiele ervaring met betrekking tot akoestische gitaarmuziek? Ik kende de goede man niet en kan nu, 20 jaar later, meteen treuren om zijn dood.

Nooit eerder hoorde ik een album waarbij je qua geluid zo in de gitaar lijkt te zitten als bij "Aerial Boundaries". Dit gitaarspel klinkt bovenaards mooi. De bas-snaren rollen door de koptelefoon als de donder op een zwoele zomeravond. In de hoge regionen lijken de snaren af en toe tegen je oren aan te slaan. Het klinkt allemaal met een ongekende helderheid en zuiverheid.

En er worden geen covers gespeeld, maar alleen prachtige eigen composities. Om dit kracht bij te zetten moet ik hier een quote uit Wikipedia overnemen:

"Music critic Daniel Gioffre, writing for Allmusic, wrote of the album "There are moments on Aerial Boundaries where it seems literally impossible that so much music is coming from one man and his guitar... The songs on Aerial Boundaries are all beautiful and haunting in their own right; and it is this emphasis on composition over technique that makes this such an important recording... Aerial Boundaries is simply one of the finest acoustic guitar albums ever made, and deserves a place in the library of all serious music fans."

Nogmaals, waarom wordt dit niet van de daken geschreeuwd en kom ik er nu pas achter! Ik kan me dus helemaal vinden in de awards die het album heeft gekregen, een Grammy Award en een voor Best Engineered Recording.

Luisteren!