Vooraf

Muziek luisteren is een continu veranderende belevenis. Natuurlijk de oude en nieuwe albums (CD's) zelf. De artiesten, de media publicaties, de concerten en optredens. Het kan ook de afspeel apparatuur zijn of de omgeving waarin de muziek plaats vindt. Er is in dit enorm brede veld altijd wel iets wat me bezig houdt.

Het verhaal

Hmm, welk verhaal? Is er nou echt niets om me druk over te maken of wat indruk gemaakt heeft? Nee, het is niet anders. De week is voorbij gevlogen. Ook het voornemen om weer eens een verslag van een oud concert te maken is er niet van gekomen.

Een plotselinge stop of langzaam afglijden naar niets meer aan muziek doen is wel iets waar ik me druk om maak. Dit "project" mag niet zomaar halverwege stoppen. Minimaal doel is om alle concerten van een verslag te voorzien en ook van de LP's van de Beatles nog een recensie te maken. Misschien dat ik dan zeg dat ik klaar ben. Tot die tijd wil ik zeker elke 1 a 2 weken een "Draaitafel" publiceren.

Gelukkig is de honger naar nieuwe muziek is er nu nog steeds. De muziek die ik mooi vind veranderd wel langzaam van stijl. Ik vraag me wel eens af waar dat gaat eindigen en wanneer, ik ben tenslotte al slap 60!

Is het mogelijk dat ik dit blijf doen zolang m'n lijf en geest me dat toe staan? Hou ik elke week de behoefte om te ontdekken wat ik nog niet ken aan muziek? Ga ik tot die tijd elke week weer de pareltjes ontdekken die de behoefte aan meer blijft voeden?

Met welke muziekstijl ga ik eindigen? Zal de laatste draaitafel alleen maar bestaan uit hardcore klassieke muziek? Dat is wel de weg die op dit moment het meest voor de hand lijkt te liggen. Of komt er de komende 10 jaar nog een stijl die alles wat ooit gemaakt is in een schaduw gaat zetten? Elk decade heeft toch wel 1 of 2 kenmerkende stijlen? Wat zullen de twenties brengen?

Nog belangrijker, ga ik het leuk vinden? Een andere logische ontwikkeling is dat m'n smaak nog verder van de mainstream af komt te staan. Zou dat een breekpunt zijn, een gebrek aan interessante muziek? Dat is wel een hele deprimerende gedachte.

Alleen daarom moet ik m'n NAS en fysieke CD's blijven koesteren. Er kan een tijd komen waarin dat m'n muziekschat wordt, de enige plek waar nog muziek te vinden is waar ik blij van wordt. Ja, ook daar houd ik dat allemaal voor in stand!

De opvaller(s) 

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Samana - Ascension:

Deze sobere muziek mag je niet op het eerste gehoor aan de kant de zetten. Deze waarschuwing wil ik op voorhand meegeven.

De band uit Wales, Samana, bestaande uit Rebecca Rose Harris en Franklin Mockett, heeft met dit debuut album meteen iets bijzonders neergezet. Hun gedachtegoed, mentaliteit en aanpak hebben muziek opgeleverd die ook intentie en aandacht verdiend om gehoord en begrepen te worden.

Waar de muziek van London Grammar direct een weg naar je hart vindt, is de muziek van Samana op het album "Ascension" meer ingetogen en bedachtzaam, maar herbergt ook veel emotie. Laat de titel "Ascension" (hemelvaart, beklimming, bestijging) je nieuwsgierig maken. Een klein stukje uit de linernotes wil ik wel openbaren: "Each song is a philosophical meditation laid to tape."

Het schrijven van deze recensie voelt als een spoiler. Het ontdekken van deze muziek is een belevenis op zich die eigenlijk niet mag lijden onder voorkennis.

Het luisteren naar deze muziek zal vragen oproepen over de teksten en waarom de muziek klinkt zoals het klinkt. Doe jezelf een plezier en ga pas op Bandcamp de achtergrond informatie lezen als je de muziek al goed kent. Laat de achtergronden de muziek een extra duw in de rug geven.