Tidal:

Spotify:

"Droneflower" gaat al heel lang mee op de 'De Draaitafel". De flarden muziek van het album die tijdens het shuffelen langs kwamen hebben het album altijd behoed voor wissen. 

Dat kwam door de ijle zang van Marissa Nadler en door de bijzondere ook ijle composities. De muziek hangt heel losjes aan elkaar en lijkt in de ruimte te zweven. Ongrijpbaar en onpeilbaar, dat maakt het leuk, maar heeft ook wel een zekere gewenning nodig om te bevatten wat de muziek behelst.

Het album klinkt experimenteel, niet als een ongeveer tiende album sinds 2004. Nu is dit de eerste muziek van Marissa Nadler die ik leer kennen, dus ik kan er naast zitten. Er zit een complexiteit in die blijft boeien, die je telkens weer de oren doet spitsen om het goed te horen.

De samenwerking met Stephen Brodsky is een beproefd concept voor Marissa Nadler. Hij staat vooral bekend om z'n gitaarwerk in het rock en metal genre. Dit is voor hem dus een uitstap naar een hele andere stijl, al is er hier en daar een wat steviger bas te horen.

De combinatie geeft dus moeilijk te plaatsen muziek. Vanwege het ontbreken van een ritme sectie misschien te plaatsen in de ambient hoek, maar dan wel ambient met een twist.