Gorillaz - Clint Eastwood (2001): De eerste keer dat ik hier in aanraking mee kwam was via de tekenfilm clip. De ongelofelijk coole figuren van de band maakten meteen een diepe indruk. Zoiets had ik nog nooit gezien, maar ook niet gehoord. 

Super relaxte muziek en de super coole figuren super relaxed zingend zijn nog steeds uniek. Het hele nummer is eigenlijk niet meer dan het slepende ritme met de zang er overheen en af en toe wat versieringen. Een hele grote versiering is de rap, waarschijnlijk een van de eerste keren dat ik dat snapte en er ook lekker op mee kan gaan.

Ook zonder de clip staat het nummer als een rots. Een ongelofelijke creatie samen met de prachtige clip een super combinatie.

Beatles - Fool On The Hill (1967):  Ook "Fool On The Hill" maakt diepe indruk op me. Hoewel geen single kan ik nummer al meezingen sinds het gelukt was een opname op een cassette bandje te krijgen. Ergens zo rond '75 -'76.

Dat was een wel een bijzondere opname omdat het toerental in de studio verkeerd stond. Het stond nog op de 45 toeren voor een single. Na een paar seconden wordt dit teruggezet naar 33 1/3, gepaard gaan met een zacht excuus. Paul McCartney had net z'n eerste zin gezongen.

Deze opname werd voor mij de standaard, ik kon de stem buiging door het omschakelen na een tijdje ook meezingen. Het is heel lang een favoriet nummer geweest om te draaien. Niet vanwege de fout, maar omdat het zo'n prachtige tekst is. De relativering van wat gek en normaal is vind ik schitterend.

Paul McCartney & Wings - Band On The Run (1974): In de tijd na de Beatles heeft Paul McCartney voor mij de mooiste muziek gemaakt. Dit nummer is daarvan een van de beste voorbeelden. Het is ook een nummer waaraan ik vele herinneringen heb.

Op de middelbare school gingen we bijvoorbeeld met de klas op schoolreis. Een werkweek lang allerlei verantwoorde activiteiten en tussendoor af en toe wat tijd voor jezelf. Van mij hoefde het niet zo, maar als verliefde jongen kwam je wel vaak in aanraking met de meisjes, dus het had toch zo z'n voordelen.

Een specifiek moment was aan het eind van een activiteit 's middags. We wachtten even aan een lange bar en daar stond muziek op. Ook "Band On The Run". Of het door de verliefdheid kwam of niet, in ieder geval heb ik elke noot van het nummer intensief beleefd en heeft het voor een onuitwisbare herinnering gezorgd.

"Band On The Run" heeft voor mij dus eeuwigheidswaarde, een pracht nummer, met diepe herinneringen.

Mike Oldfield - Tubular Bells (1974): Dit is weer muziek van een heel andere orde. De instrumentale pracht van Tubular Bells is ook uniek. Als single geen grote hit, maar als album een bestseller, en nu nog steeds hoog in de Top 2000.

Qua muziek is er niet veel over te zeggen. Het zijn heel mooie "klingel" klanken die in een redelijk strak motief herhaaldelijk in een aantal variaties gespeeld worden. De basis is al heel mooi en de variaties maken ook na 40 jaar nog steeds de muziek af. Heel knap bedacht en heel mooi gespeeld door Mike Oldfield, Hij schijnt alle instrumenten zelf bespeeld te hebben.

Dubbel knap dus. Een meer dan dubbel mooi.

Fleetwood Mac - Albatross (1969): Fleetwood Mac heeft twee oneindig mooie klassiekers op z'n/haar naam staan. "Oh Well" en dit "Albatross". 

De al eerder genoemde Fleetwood Mac drum en het prachtige kabbelende gitaarspel van Peter Green vormen het nummer. Ik lees dat de bekkens een ruisende zee moeten verbeelden. Dat is nooit bij me opgekomen, maar nu klopt het wel. De muziek kan ervaren worden als een zwoele avond aan zee. 

Bij Fleetwood Mac denk ik toch eerder aan een zwoele avond on Monument Valley of ergens op de prairie. In ieder geval straalt de muziek een ongekende loomheid uit en zijn de hoge gitaar noten voor mij een soort echo uit de omgeving, die alleen te horen zijn op dit soort avonden. Prachtige muziek voor een prachtige zomeravond.

Beatles - Norwegian Wood (This Bird Has Flown) (1965): De impact van de Beatles muziek op mij zal zo langzamerhand duidelijk worden nu er zoveel al in de dagen hiervoor behandeld zijn en er nog een langs komt.

Ik begin het een beetje ongemakkelijk te vinden om nu weer de loftrompet te laten schallen, maar ik kan echt niet om dit nummer een. Dat moet ik noodgedwongen voor de aflevering van dag 7 al doen, ik kan gewoon niet meer aan dan ongeveer 20 nummers per dag,

Kort en bondig dan, zo is "Norwegian Wood" ook, het duurt slechts 2 minuten. Het is weer een ongelofelijk staaltje vakmanschap. De melodieën, de harmonieën de begeleiding op de sitar, de kennelijke eenvoud waar zoveel pracht en praal in opgenomen is. Schitterend!

Stranglers - Golden Brown (1982): Gelukkig, er zijn nog meer bijzondere nummers gemaakt. De Stranglers verrasten in die tijd iedereen door het punk-pad te verlaten en voor een veel meer gepolijste koers te varen met hun muziek. Hierdoor kwamen wat mij betreft de kwaliteiten van de band beter uit de verf.

Al was ik zeker niet degene die de Stranglers afgedaan had op basis van een nummer als "Peaches",  "Princess Of The Streets" of "Hanging Around".  Ik kon hun muziek zeker waarderen. Vooral toen ik een live opname had gehoord tijdens het badderen in de oude boerderij waar ik toen nog woonde. Doordat ik alle tijd had om eens goed te luisteren kon ik de mooie elementen in deze ruige muziek ontdekken.

"Golden Brown" is dus totaal iets anders. De mooie klank van een klavecimbel gemengd met een wals-achtig basgitaar ritme en een soort orgeltje. Daar overheen hoor je af en toe een prachtig gitaar motief. De lijzige zang maakt het onwerkelijke sfeertje compleet.

Wat er ook gezongen wordt er heerst voortduren een soort positiviteit die heel aanstekelijk is. 

Beatles - Penny Lane (1967): Terug naar de Beatles, terug naar de jeugd van de Beatles, van Paul McCartney met name in Liverpool.  

Aan de jubelende trompetten te horen kan dat geen beroerde jeugd geweest zijn. Het nummer straal verder ook een en al aangename herinneringen uit, dus dat zat in ieder geval voor Paul McCartney wel goed.

De meeste mensen kunnen zich zo waarschijnlijk wel identificeren met deze song. Voor mij is het ook een reden om terug te denken aan de mooie dingen uit m'n jeugd.

De vorm en de manier waarop de herinneringen verpakt zijn is weer heel bijzonder. De vertelling gaat gepaard met een muzikale rode draad in de ritme makende piano waar af en toe uitstapjes bij gedaan worden om bijzondere zaken toe te lichten en in het licht te zetten. De fluiten en trompetten bijvoorbeeld. De Beatles en trompetten, wie had dat een paar eerder bedacht. Het resultaat is een fantastische vertelling.

Cockney Rebel - Sebastian (1973): In deze fase van de Top 2000 val je van de ene pracht in de andere praal. Met "Sebastian" komt er voor mij een nummer aan bod wat van de buitenklasse is. Voor mij hoort dit nummer in de Top 10.

Dit is zo'n nummer waarbij ik bij de eerste keer horen direct val voor de muziek. Wat een grandeur, wat een verfijning. Wat een verhaal, al is daar niet zo veel soeps van te maken, de emotie zegt genoeg.

De bombast is prachtig en heerlijk om in mee te gaan en uit te roepen dat iemand met "Sebastian" noemde. De breaks in dit nummer zijn fenomenaal. Stuk voor stuk rillingen bezorgend en een enorme roep om meer veroorzakend. Dit nummer mag nooit meer stoppen, dit is puur geluk, een gelukzalig gevoel waar je geen afscheid van kan nemen. Ik raak echt over m'n toeren van deze muziek. Dit gevoel wil je toch met iedereen delen?

Waar is Steve Harley gebleven? Hoe kan het dat hij niet naast de Beatles, Pink Floyd en Led Zeppelin in de geschiedenis boeken en de aandacht staat?

Focus - Hocus Pocus (1971): Het kost me steeds meer moeite om van het ene nummer naar het andere nummer over te schakelen. Het luisteren naar de muziek tijdens het typen wordt een steeds heftiger ervaring. 

Gelukkig is een rock nummer dan een soort relativering. Een uitlaatklep voor emoties in plaats van een steeds hoger oplopende innerlijke emotie. "Hocus Pocus" heeft die ruigheid en uitbundigheid die daar voor nodig is. Even heerlijk "rammen', lekker uit je dak gaan, en proberen mee te jodelen. Verdomme, wat is dit een lekkere rock muziek. Hoogstaande rock muziek, want het is geen doorsnee 4 minuten doorhalen nummer. De wendingen en de breaks zijn talrijk en allemaal super noodzakelijk.

Op naar de climax, en "bam" het is klaar. Wow!

Beatles - Eleanor Rigby (1966): Wederom terug naar de muzikale kunst van de Beatles. Geen rock, maar violen en cello. Ja. ook zo mooi.

Een stukje bezinning van de Beatles met betrekking tot eenzaamheid, eenzame mensen. Meer een met muziek begeleidt gedicht dan een song. De begeleiding versterkt de woorden, geeft er nadruk aan. Drukken de woorden op een andere manier uit en sluiten de gedachten af met een laatste "Where do they all belong". Prachtig.

Sinead O'Connor - Nothing Compares 2 U (1990): Liefdespijn bezongen door Sinead O'Connor gaat bij mij recht het hart in. De stem heeft iets bijzonders. En niet alleen voor mij dus gezien de notering.

Het nummer is prachtig en tot mijn verrassing geschreven door Prince. Als Prince zijn muziek zelf vertolkt kan ik er niet lang naar luisteren. Soms ligt het dus aan de uitvoering en niet aan het nummer. Hierdoor krijgt het coveren van muziek opeens de waarde die ik nooit aan heb willen toestaan, "Life sucks" voor een purist.

Een prachtige cover dus. De stem, de song en de smaakvolle productie zijn een ijzersterke combinatie. 

10CC - I'm Not In Love (1975): Ha, toch nog ruimte voor de helden uit mijn vroege popmuziek jeugd. 10cc heeft heel veel prachtige nummers en singles gemaakt. Gelukkig past er nog 1 in de gekozen aanpak. 

Waar 10cc al best populair werd in die tijd is dit met dit nummer nog eens een factor groter geworden. Alles wat goed en mooi is komt samen in dit nummer. Originaliteit, kunstzinnigheid, de zang, opname techniek, de humor en het algehele vakmanschap.

Alles vervat in een liefdesliedje dat geen liefdesliedje zou zijn. Zeer gevoelig vastgelegd en omgeven door lieflijke klanken. De ontkenning blijft, al wordt een soort "bekentenis" nog wel gefluisterd: "Big boys don't cry". De weerstand blijft, het verlangen ook. Mooi hoor!

Anouk - Lost (2005): Een mooi gevoelig nummer van Anouk, een mooie opbouw naar een climax en prachtige klanken, vooral  van de akoestische gitaar.

We hebben dit nummer onder ander gebruikt om de stereo set mee uit te kiezen. Het inademen van Anouk voor een nieuw stukje zang was toen goed te horen. Nog steeds genieten we dagelijks van de uitverkoren set.

Bij voorkeur ook regelmatig met muziek van Anouk, we houden er alle twee van. Dit nummer moet je doseren, dus niet te vaak draaien,  om de volle intensiteit van dit nummer weer te ervaren. Met het inademen erbij.

Beatles - Strawberry Fields Forever (1967): Als er een nummer is waar alle creativiteit van de Beatles in tot uiting komt is het wel dit "Strawberry Fields Forever".

Elke noot lijkt zorgvuldig bedacht, voor elk geluidje is gezocht naar die ene manier waarop het perfect past in wat ze voor hadden met dit nummer.

Het is voor mij het ultieme psychedelic rock nummer. Een geluid trip zonder weerga, een uitdaging om te beluisteren en te bevatten.

"Strawberry Fields" blijkt echt te bestaan, maar voor mij klinkt het als een grote uiting van losgeslagen maar zorgvuldig geordende fantasie. De uitnodiging om mee te gaan naar "Strawberry Fields" is zeer verleidelijk en laat een gevoel van verlangen achter. Hoe hebben ze dit ooit kunnen maken. Ongelofelijk!

Beach Boys - Good Vibrations (1966): En dan vervolgens meteen een nummer van vergelijkbare pracht, maar eenvoudiger bevatbaar dan het hiervoor besproken "Strawberry Fields".

Hier is de pracht ook echt pracht en praal in de zin de fantastische (samen) zang en het georkestreerde geluid. De heerlijke "good vibrations", prachtig, prachtig.

Pink Floyd - The Great Gig In The Sky (1973):  Het vijfde nummer van de LP "The Dark Side Of The Moon". Een album wat in z'n geheel in de top 10 kan wat mij betreft. Een uniek album, onnavolgbaar, pure pracht.

Dat dit nummer er uit gekozen wordt is te danken aan de stem van Clare Torry, welke als een instrument gebruikt wordt in dit nummer en de hoofdrol opeist.

Alle klanken in dit nummer staan overigens op z'n plaats. De opbouw vanuit de piano klanken is al om koude rillingen van te krijgen, de bridge met de stem die het een en ander zegt is een mooie introductie voor Clare Torry. Zij brengt vervolgens de wereld in vervoering.

Dit komt toch dicht in de buurt bij een muzikaal orgasme?