Lunatic Soul - Under The Fragmented Sky:

Het zesde album alweer van Lunatic Soul, ofwel Mariusz Duda, ofwel de bassist van Riverside. Natuurlijk heb je hoge verwachtingen van een nieuw Lunatic Soul album. Ook deze keer, al is de voorganger "Fractured" nauwelijks een jaar oud. Samen met de muziek van Riverside is er sprake van een constante stroom hoogwaardige albums.

De dood van gitarist Piotr Grudziński in 2016 heeft een creativiteit boost gegeven die met "Under The Fragmented Sky" op een hoogtepunt lijkt te komen. Dit album vind ik zo bijzonder, deze muziek blaast me helemaal omver. Hoe is het toch mogelijk dat deze ritmes en combinaties zoveel meer zeggen dan andere en hoe kan het toch dat de keuzes van Mariusz Duda zo recht naar de ziel gaan?

Dat is wat deze muziek zo bijzonder maakt. Op zich gebeurt er niets bijzonders, gitaar, drum, bas, piano en wat elektronische geluiden. Wie doet dat niet? Toch is Mariusz Duda in staat er iets bijzonders van te maken. Door met minimal music te spelen, ambient invloeden te mixen en zelfs dance invloeden toe te voegen is de muziek onweerstaanbaar. Hoogtepunten daarin zijn de nummers: "Under The Fragmented Sky" en "The Art Of Repairing".

Een paar ingrediënten zijn belangrijk en prominent, de ijle stem van Mariusz Duda en de melodielijnen die voortdurend om elkaar en door elkaar heen dansen. Als je daar gevoelig voor bent is dit je muziek.

Ik ben geneigd om Mariusz Duda een magier te noemen. Een paar eeuwen geleden had hij zomaar voor het betoveren van mensen op de brandstapel kunnen belanden. Betoverd door ingenieuze melodieën met repeterende patronen. 100% DSD-materiaal.

David Helpling & Jon Jenkins - Treasure:

Een album wat het 10-jarig jubileum al gepasseerd is, maar nu pas op m'n "Draaitafel" ligt. De muziek van David Helpling en Jon Jenkins is eerder langs gekomen (Found uit 2013) en was aanleiding om meer te beluisteren en b.v. dit album te ontdekken.

De muziek van "Treasure" komt nu bijna 3 maanden langs geshuffeld en verveelt nog steeds niet. Dat heeft met de prachtige klanken te maken, met de ambient achtige muziek, maar vooral ook met het drumwerk. In dit geval misschien beter aan te duiden als percussie.

De klank en de sfeer van het album zijn verwennerij voor de oren. Alleen daardoor al ziet het leven er elke dag een beetje mooier uit. Dat is wat mij betreft een dagelijkse portie levensvreugde en indien nodig therapie of kuur. Mede door de golvende aard van de muziek, de ambient aanpak.

Toch zijn het niet alleen maar kabbelende klanken die passeren. Er wordt ook gebruik gemaakt van percussie, drums die best stevig klinken. Bij voorbeeld in "The knowing", maar vooral ook in "Into The Deep". Dat klinkt echt diep en machtig. Wat mij betreft is dit het hoogtepunt van het album.

Dit is muziek die je altijd op kan zetten en die over 10 jaar nog net zo lekker klinkt als nu. Dit kan je inzetten als een dagelijkse portie muziek vitamine.

Mike Dawes - Era:

Het is misschien vermoeiend, maar ik vind de klank van een akoetische gitaar nou eenmaal heel mooi. Vooral als die opgenomen is zoals Michael Hedges dat doet of in dit geval door Mike Dawes.

We zagen Mike Dawes als voorprogramma van Justin Hayward in Paradiso. Daar miste vooral dat Mike Dawes geen podiumdier is. De muziek die hij ten gehore bracht was toch reden genoeg om daar dieper in te duiken en "Era" kwam op de "Draaitafel" terecht.

Zingen doet Mike Daws niet, maar dat wordt meer dan gecompenseerd door z'n manier van gitaar spelen. Af en toe lijkt het of er 3 gitaren tegelijk klinken en er een percussionist is. Alleen de klanken van de soms toegevoegde elektrische piano worden niet door hemzelf voortgebracht.

Alles draait om de klank van de gitaar, de muziek en de kunst om die zo goed mogelijk te laten klinken. Daarbij wordt een cover van "One" van Metallica niet geschuwd.

Ik blijf moeite hebben met het coveren van muziek die al een eigen leven heeft geleid. Toch kom ik er niet onderuit om het nummer in deze versie ook zeer indrukwekkend te vinden.

De muziek neigt een beetje naar barok door de vele versierselen en dartelende lichtheid in het hoog. In de verte kan ik me muziek van Bach op een klavecimbel voorstellen.

Dit album is een compleet pakket van gitaar genot. Mijn advies: Laat je betoveren door de touch en het spel van Mike Dawes.

Isaac Gracie - Isaac Gracie:

Een jonge vent met een mooie stem die op gitaar muziek maakt en aan oude grootheden doet denken. Dat is kort samengevat het debuutalbum van Isaac Gracie.

Je zou er aan voorbij kunnen gaan hoe bijzonder het is dat iemand in deze tijd voor deze stijl kiest. Waarom niet het succes van een Drake achterna, of een Tiësto of David Guetta? Die vijver lijkt onuitputtelijk. Toch is er is geen enkele elektronische drumbeat te horen en worden er geen samples gebruikt. Het is een puur singer-songwriter verhaal op een kwalitatief zeer hoog niveau.

De zang en de nummers maken direct grote indruk. Mocht je na twee nummers toch al aan verveling denken, dan pakt Isaac Gracie op een enorme manier uit over z'n verdriet met "The Death Of You & I".

Het is dus ook geen doorsnee popmuziek. De nummers gaan ergens over, vertellen een verhaal en hebben allemaal hun eigen karakter. Ik blijf daarbij de aanblik van de coverfoto in gedachten houden en verwonder me er over dat zo'n jonge vent zo volwassen kan zijn. 

Dat doet Isaac Gracie in de nummers die hij maakt, maar vooral ook als zanger. Daarin laat hij een uitzonderlijk talent horen. Het is gewoon prachtig om hem een zinnetje als b.v. "I'm running now" te horen zingen in "That Was Then". Of daarna de zang in het nummer "When You Go", het klinkt zo bijzonder mooi!

Met een beetje geluk kunnen we de komende 40 jaar genieten van de muziek van Isaac Gracie. Als je dit als debuut kan maken zit er nog veel meer in het vat.