26-9-2018
David Eugene Edwards & Alexander Hacke - Risha:
David Eugene Edwards als duo met Alexander Hacke, voor mij was het een nieuwtje, maar ze kennen elkaar goed via de band Crime & The City Solution.
Nu ik het album ken, kan ik me alleen maar afvragen waarom dit niet vaker gebeurd is. Het resultaat is fantastisch. De muziek is er ongekend bezwerend van geworden en dat er een einde der tijden nadert is geen suggestie, maar is voelbaar.
De grommende bassen en scheurende gitaren worden voor een groot deel vervangen door specifieke geluiden die meer detail en duiding toevoegen aan de boodschap van de nummers. De kracht van de muziek wordt niet meer volledig gehaald uit zwaar bas-gitaar geschut, maar uit angstaanjagende realiteit creërende effecten. Dit alles bovenop de machtige, van echo druipende, stem van David Eugene Edwards.
Is het daarmee mooie muziek? Nee, niet in de zin van mooi. Is het een album om vaak op te zetten? Ja, want dit is een beleving, een trip. Een indianen dans 3.0. Als je de inwijding doorstaan hebt en bij "Akhal" tot het ritueel toegelaten wordt, waan je je in het donker op een prairie, dansend rond een kampvuur.
Zelfs de bezinning krijgt daarna ruimte in "Teach Us To Pray". Ik ben verre van godsdienstig, maar hoe dit bezongen wordt is geweldig.
En ja, hierna moet je echt even op adem komen met "Breathtaker". Ook hierin hoor je sterk indiaanse invloeden. De echo van een prachtig volk.
12-9-2018
Lunatic Soul - Under The Fragmented Sky:
Het zesde album alweer van Lunatic Soul, ofwel Mariusz Duda, ofwel de bassist van Riverside. Natuurlijk heb je hoge verwachtingen van een nieuw Lunatic Soul album. Ook deze keer, al is de voorganger "Fractured" nauwelijks een jaar oud. Samen met de muziek van Riverside is er sprake van een constante stroom hoogwaardige albums.
De dood van gitarist Piotr Grudziński in 2016 heeft een creativiteit boost gegeven die met "Under The Fragmented Sky" op een hoogtepunt lijkt te komen. Dit album vind ik zo bijzonder, deze muziek blaast me helemaal omver. Hoe is het toch mogelijk dat deze ritmes en combinaties zoveel meer zeggen dan andere en hoe kan het toch dat de keuzes van Mariusz Duda zo recht naar de ziel gaan?
Dat is wat deze muziek zo bijzonder maakt. Op zich gebeurt er niets bijzonders, gitaar, drum, bas, piano en wat elektronische geluiden. Wie doet dat niet? Toch is Mariusz Duda in staat er iets bijzonders van te maken. Door met minimal music te spelen, ambient invloeden te mixen en zelfs dance invloeden toe te voegen is de muziek onweerstaanbaar. Hoogtepunten daarin zijn de nummers: "Under The Fragmented Sky" en "The Art Of Repairing".
Een paar ingrediënten zijn belangrijk en prominent, de ijle stem van Mariusz Duda en de melodielijnen die voortdurend om elkaar en door elkaar heen dansen. Als je daar gevoelig voor bent is dit je muziek.
Ik ben geneigd om Mariusz Duda een magier te noemen. Een paar eeuwen geleden had hij zomaar voor het betoveren van mensen op de brandstapel kunnen belanden. Betoverd door ingenieuze melodieën met repeterende patronen. 100% DSD-materiaal.
29-8-2018
David Helpling & Jon Jenkins - Treasure:
Een album wat het 10-jarig jubileum al gepasseerd is, maar nu pas op m'n "Draaitafel" ligt. De muziek van David Helpling en Jon Jenkins is eerder langs gekomen (Found uit 2013) en was aanleiding om meer te beluisteren en b.v. dit album te ontdekken.
De muziek van "Treasure" komt nu bijna 3 maanden langs geshuffeld en verveelt nog steeds niet. Dat heeft met de prachtige klanken te maken, met de ambient achtige muziek, maar vooral ook met het drumwerk. In dit geval misschien beter aan te duiden als percussie.
De klank en de sfeer van het album zijn verwennerij voor de oren. Alleen daardoor al ziet het leven er elke dag een beetje mooier uit. Dat is wat mij betreft een dagelijkse portie levensvreugde en indien nodig therapie of kuur. Mede door de golvende aard van de muziek, de ambient aanpak.
Toch zijn het niet alleen maar kabbelende klanken die passeren. Er wordt ook gebruik gemaakt van percussie, drums die best stevig klinken. Bij voorbeeld in "The knowing", maar vooral ook in "Into The Deep". Dat klinkt echt diep en machtig. Wat mij betreft is dit het hoogtepunt van het album.
Dit is muziek die je altijd op kan zetten en die over 10 jaar nog net zo lekker klinkt als nu. Dit kan je inzetten als een dagelijkse portie muziek vitamine.
15-8-2018
Michael Hedges - Aerial Boundaries:
Waarom wordt de naam Michael Hedges niet van de daken geschreeuwd als absolute audiofiele ervaring met betrekking tot akoestische gitaarmuziek? Ik kende de goede man niet en kan nu, 20 jaar later, meteen treuren om zijn dood.
Nooit eerder hoorde ik een album waarbij je qua geluid zo in de gitaar lijkt te zitten als bij "Aerial Boundaries". Dit gitaarspel klinkt bovenaards mooi. De bas-snaren rollen door de koptelefoon als de donder op een zwoele zomeravond. In de hoge regionen lijken de snaren af en toe tegen je oren aan te slaan. Het klinkt allemaal met een ongekende helderheid en zuiverheid.
En er worden geen covers gespeeld, maar alleen prachtige eigen composities. Om dit kracht bij te zetten moet ik hier een quote uit Wikipedia overnemen:
"Music critic Daniel Gioffre, writing for Allmusic, wrote of the album "There are moments on Aerial Boundaries where it seems literally impossible that so much music is coming from one man and his guitar... The songs on Aerial Boundaries are all beautiful and haunting in their own right; and it is this emphasis on composition over technique that makes this such an important recording... Aerial Boundaries is simply one of the finest acoustic guitar albums ever made, and deserves a place in the library of all serious music fans."
Nogmaals, waarom wordt dit niet van de daken geschreeuwd en kom ik er nu pas achter! Ik kan me dus helemaal vinden in de awards die het album heeft gekregen, een Grammy Award en een voor Best Engineered Recording.
Luisteren!
19-9-2018
Julien Boulier - A Film Not Yet Made:
Er is voor mij geen andere muzikant die zo'n beeldende muziek maakt als Julien Boulier. Beeldend in de zin dat de muziek voortdurend nieuwe indrukken opwekt door de variatie en expressie van de muziek.
Het bijzondere daarbij is dat Julien Boulier daar minimale middelen voor nodig heeft. De piano staat centraal, daar worden de meest wonderlijke melodieën op gespeeld die al je aandacht trekken.
De geluiden daaromheen, accenten met viool, harp, slecht te definiëren perscussie of gewoon geluiden uit het leven, leiden de aandacht even af van het piano geluid en zorgen er ondertussen ook voor dat de piano nog meer gaat leven. Dat zich een verhaal (film) samenstelt terwijl de klanken uitsterven en vervangen worden door nieuwe, die weer aanleiding zijn om uit te kijken naar het vervolg.
Een prachtig voorbeeld is "Acanth Envol". Het lijkt opgenomen te zijn in een kerkje. De harp galmt prachtig door de ruimte voordat, in dit geval, een orgel de leiding overneemt. Ondertussen wordt er op een soort zware drum geslagen. Met elke slag het bewustzijn even stil zettend.
Er trekken beelden voorbij die meestal geïnspireerd worden door de hoesfoto's van de albums, foto's uit de natuur. Deze keer staat de hoesfoto in dienst van de titel "A Film Not Yet Made", een samenstelsel van foto's in grijstinten. De muziek is echter zeer kleurrijk met vele schakeringen, gebaseerd op het pianospel waarvan bijna iedere noot barst van de betekenis.
Wat mij betreft komen er honderden films in aanmerking om met deze muziek nog meer betekenis en inhoud te krijgen. Ik zou me ook heel goed kunnen voorstellen dat er alsnog een film bij de muziek gemaakt wordt, een klassieker.
5-9-2018
Het is misschien vermoeiend, maar ik vind de klank van een akoetische gitaar nou eenmaal heel mooi. Vooral als die opgenomen is zoals Michael Hedges dat doet of in dit geval door Mike Dawes.
We zagen Mike Dawes als voorprogramma van Justin Hayward in Paradiso. Daar miste vooral dat Mike Dawes geen podiumdier is. De muziek die hij ten gehore bracht was toch reden genoeg om daar dieper in te duiken en "Era" kwam op de "Draaitafel" terecht.
Zingen doet Mike Daws niet, maar dat wordt meer dan gecompenseerd door z'n manier van gitaar spelen. Af en toe lijkt het of er 3 gitaren tegelijk klinken en er een percussionist is. Alleen de klanken van de soms toegevoegde elektrische piano worden niet door hemzelf voortgebracht.
Alles draait om de klank van de gitaar, de muziek en de kunst om die zo goed mogelijk te laten klinken. Daarbij wordt een cover van "One" van Metallica niet geschuwd.
Ik blijf moeite hebben met het coveren van muziek die al een eigen leven heeft geleid. Toch kom ik er niet onderuit om het nummer in deze versie ook zeer indrukwekkend te vinden.
De muziek neigt een beetje naar barok door de vele versierselen en dartelende lichtheid in het hoog. In de verte kan ik me muziek van Bach op een klavecimbel voorstellen.
Dit album is een compleet pakket van gitaar genot. Mijn advies: Laat je betoveren door de touch en het spel van Mike Dawes.
22-8-2018
Een jonge vent met een mooie stem die op gitaar muziek maakt en aan oude grootheden doet denken. Dat is kort samengevat het debuutalbum van Isaac Gracie.
Je zou er aan voorbij kunnen gaan hoe bijzonder het is dat iemand in deze tijd voor deze stijl kiest. Waarom niet het succes van een Drake achterna, of een Tiësto of David Guetta? Die vijver lijkt onuitputtelijk. Toch is er is geen enkele elektronische drumbeat te horen en worden er geen samples gebruikt. Het is een puur singer-songwriter verhaal op een kwalitatief zeer hoog niveau.
De zang en de nummers maken direct grote indruk. Mocht je na twee nummers toch al aan verveling denken, dan pakt Isaac Gracie op een enorme manier uit over z'n verdriet met "The Death Of You & I".
Het is dus ook geen doorsnee popmuziek. De nummers gaan ergens over, vertellen een verhaal en hebben allemaal hun eigen karakter. Ik blijf daarbij de aanblik van de coverfoto in gedachten houden en verwonder me er over dat zo'n jonge vent zo volwassen kan zijn.
Dat doet Isaac Gracie in de nummers die hij maakt, maar vooral ook als zanger. Daarin laat hij een uitzonderlijk talent horen. Het is gewoon prachtig om hem een zinnetje als b.v. "I'm running now" te horen zingen in "That Was Then". Of daarna de zang in het nummer "When You Go", het klinkt zo bijzonder mooi!
Met een beetje geluk kunnen we de komende 40 jaar genieten van de muziek van Isaac Gracie. Als je dit als debuut kan maken zit er nog veel meer in het vat.
8-8-2018
Paul Ellis & Craig Padilla - Echo System:
Als liefhebber van de elektronische muziek van Klaus Schulze en ook Tangerine Dream krijgt een album als "Echo System" de zwaarst mogelijke criteria voor de kiezen om tot een uitverkoren album voor de "Bespreekweek" te worden gekozen.
De stijl van de genoemde bands is niet alleen herkenbaar in deze muziek, maar wordt op de site ook vermeld als uitgangspunt voor dit album. Hoe zorg je ervoor dat zoiets geen slappe kopie of na-aperij wordt? Het lijkt mij vooraf heel lastig, maar het is Paul Ellis & Craig Padilla toch gelukt. Er is bij mij bij het luisteren nooit ergernis opgetreden over te duidelijk overgenomen stijlelementen.
Telkens als een stukje van dit album langs shuffelde trok de opname me meteen in de muziek door wat er aan klanken en ritmes te genieten viel. De klanken zijn met zorg gekozen en met elkaar in verband gezet. De wendingen bieden telkens een nieuwe variant van mooi of prachtig. De thema's en grondritmes zijn aanstekelijk en doen verlangen naar meer. Daarin slagen ze als opvolgers van de grote voorbeelden.
Er is één element waar dit album met kop en schouders boven de oude helden uitsteekt, dat is de geluidskwaliteit, de kwaliteit van de studio opname. Het klankbeeld is zo onberispelijk en mooi gebalanceerd. Dat kon vroeger niet of werd veel minder belangrijk gevonden. Dit pluspunt geeft deze muziek vooral de extra beleving in aanvulling op het beproefde concept.
Helaas, juist dit album is niet als stream beschikbaar bij Tidal en Spotify.
Weergaven: 3