Wanneer kom je tegenwoordig nog een mondharmonica tegen in de popmuziek? Zelden is mijn ervaring. Het gebeurt af en toe dat ze gebruikt worden, maar een band waarbij de mondharmonica een signifikant deel van de muziek uitmaakt is uniek. Dat er dan blues gespeeld wordt is in mijn ogen logisch, maar ik ben dan al een paar jaar fan van het eerste album (2013) van Ben Harper with Charlie Musselwhite: "Get Up!".

Daarmee is een ander aspect nog onderbelicht, het gitaarspel van Ben Harper met de slide. De prachtige sound die daarmee verkregen wordt past perfect bij de mondharmonica van Charlie Musselwhite. Die overigens tijdens dit concert al 74 jaar oud is!

In m'n review van het eerste album had ik al door laten schemeren dat het me live ook zo goed zou lijken. Wie is dan die gelukkige ziel om het ook echt eens te kunnen mee maken? Ik had de moed al opgegeven, maar had ook niet verwacht dat er 5 jaar later nog eens een nieuw album uit zou komen: " No Mercy In This Land". Gelukkig heb ik op tijd de aankondiging gezien, deze avond in Paradiso mocht ik echt niet missen.

De band komt relaxed het podium op en Charlie Musselwhite rommelt wat in z'n koffertje om de juiste mondharmonica en microfoon combinatie te vinden. Ook Ben Harper gaat zitten en neemt de eerste gitaar op schoot. Het feest kan beginnen.

Onmiddellijk veranderd Paradiso in een broeierige blues tent. Prachtig, de zo vurig gewenste sound wordt heel dik uitgesmeerd over de zaal. De originele blues met een flink rock component is prachtig en klinkt perfect. Zo simpel, maar toch juist ook zo uniek.

Ik sta daar niet alleen in, soms denk je dat je de laatste bewonderaar van een artiest bent, maar vanavond bevind ik me onder gelijkgestemden. Als er weer een nummer afgelopen is heb ik af en toe de behoefte om m'n oren te beschermen, zo hard klinkt het gejuich. Het is nog harder dan het toch al forse volume van de band.

Vooral na "I Don't Believe a Word You Say" is dat nodig en even later na afloop van "In Out Gone" en "Dig My Grave" ook. Het kan dan eigenlijk al niet meer op. Een droom komt uit! Schitterende mondharmonica muziek, prachtige slide klanken, de zang van met name Ben Harper, deze muziek live met een geweldige band op een prachtige locatie en een laaiend enthousiast publiek. De hoop daarop is vaak al een reden om naar een concert te gaan, vanavond gebeurt het.

Kan het nog beter? Ja, er is een overtreffende trap. Tot m'n verbazing wordt "When the Levee Breaks" ingezet, vooral bekend van Led Zeppelin. Het ultieme nummer voor deze setting, wat is dit toch mooi!

Er wordt even een break ingelast om daarna gewoon weer verder te gaan met ons in vervoering te brengen. Dan kondigt Ben Harper aan dat ze een Beatles nummer gaan spelen. Weer zo'n logische cover: "Yer Blues". Ik krijg het moeilijk m'n mond uit, maar dit was een Beatles waardige cover, dit was fenomenaal. Het wordt ook verklaard door Ben Harper: "The Beatles were a blues band, right?". "Yer Blues" bewijst het.

De koek is nog niet op. Ben Harper sluit af met "All That Matters Now". Vlammend gezongen zonder microfoon. Zich totaal aan ons overgevend en z'n diepe beleving van deze muziek uitend. Wat een artiest, wat een persoon! Wat een geweldige avond!