Het aanbod
Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?
Het verhaal
Deze keer is het bijna 3 weken later dan normaal voor de volgende episode van de "Bespreekweek". Niet vanwege een vakantie, maar doordat er van alles gebeurt en gedaan is in die tijd. Niet altijd van belang voor de "Draaitafel" of de "Bespreekweek", maar de nieuwe homepage is er dan wel eindelijk.
Dat was een dingetje waar ik al heel lang mee liep en wat maar moeizaam tot een acceptabele layout kwam. Daarvoor was WordPress net wat te moeilijk te doorgronden en miste het ook de juiste plugin. Die hobbel is nu genomen.
Qua muziek is het beluisteren van naar DSD geconverteerde muziek nog lang niet tot een eindconclusie gekomen. Heel veel muziek profiteert in mijn afspeelsituatie van de hoge sample en dus afspeel frequenties van de .dsf bestanden. Vooral de wat oudere muziek wordt daarmee ontdaan van een sluier.
Bij nieuwe muziek is het verschil minder aanwezig. Logisch want die opnames zijn beter. Soms wordt de onvolmaaktheid van de originele opname in het dsd-format juist versterkt. Dit is een minder fijn aspect van het converteren.
Er is gemiddeld een kleine shift in bandbreedte naar het hoog te horen. Bassen worden minder prominent, maar wel mooier. Soms mist daardoor net wat felheid in de bas, maar dat is met de afstelling van de versterker bij te regelen als je wilt.
Liefst zou je naar een 100% DSD bron gaan om het switchen met versterker instellingen te voorkomen. Switchen is vervelend, maar 100% DSD niet reëel.
Qua geluidskwaliteit is er bij de Beatles ook iets heel moois gaande. Begin 2017 is de nieuwe stereo mix van "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" verschenen en nu het "White album". Het is werkelijk ongelofelijk wat Giles Martin, de zoon van George Martin (ook wel de 5e Beatle genoemd), daarmee gedaan heeft.
Aan het geluid is niet meer te horen dat de opnames 50 jaar oud zijn en met een veel beperktere techniek opgenomen zijn dan nu beschikbaar is. Het is nieuwe techniek die in staat is om dat oude materiaal weer als nieuw te laten klinken. Fantastisch wat er nu allemaal mogelijk is.
Door de nieuwe mix moet het White Album opnieuw ontdekt worden. Niet dat het niet meer vertrouwd klinkt, integendeel, maar die nieuwe frisheid is een ontdekkingsreis en een groot plezier. Het resultaat is heel erg goed. Ik zeg doorgaan tot alle Beatles albums zo mooi klinken. Kunnen we de Beatles collectie versie nummer zoveel aanschaffen...
Ondertussen heeft de draaitafel ook een door DSD gekleurd aanzien gekregen. De zoektocht naar in DSD format uitgebrachte muziek lijdt vooral naar moderne jazz en smooth jazz waarin zangeressen uitblinken zoals Diana Krall, Fiona Joy Hawkins, Holly Cole, Lyn Stanley, Shelby Lynne en Sara K..
De afgelopen maand is een periode geweest die bepaald is door deze muziek. Alleen al op klankgebied een feest van 4 weken.
De opvaller(s)
Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?
Ray LaMontagne - Part Of The Light:
De twee jaar tussenpozen per album van Ray Lamontagne is weer hersteld. Met "Part Of The Light" wordt er opnieuw een hoogtepunt aan het oeuvre toegevoegd.
Het concept is niet gewijzigd ten opzichte van "Ouroboros". De stem is ijl, voorzien van overdub en echo, resulterend in een ijle sfeervolle zang. De instrumentale begeleiding van de nummers is gebed in galm en geeft de muziek z'n typische Ray Lamontagne sfeer mee.
Neem "Paper Man", een nummer dat de kracht van het Ray Lamontagne concept ten volle benut. De begeleiding is prachtig, maar wat het bijzonder maakt is de stem van Ray Lamontagne. De eigen klank daarvan maakt dat de muziek pakt.
Het nummer "It's Always Been You" is er nog een die opvalt, vooral omdat het gevoed lijkt door zo'n diepe emotie en weemoed. Het straalt een soort rust uit, maar ook weer niet. Dat is ook iets in de muziek van Ray Lamontagne wat niet goed definieerbaar is. Het tempo is laag, maar er zit toch een zekere onrust in, een lading die heel indringend is.
Dat het niet alleen maar ongrijpbare rust en berusting is op dit album wordt onderstreept door "No Answer Arrives". Het Ray Lamontagne concept wordt opeens naar een ander niveau gebracht. De galm weerkaatst nu een "gierende" gitaar om uiting te geven aan een liefde die zwaar gemist wordt. Weer is het contrast tussen rust en onrust groot en bepalend.
Val voor Ray Lamontagne of niet, maar als je valt gaat het hard. Luister daarna meteen "Ouroboros" en zweef verder.
Bezoeken: 0