Di-Rect maakt best goede muziek, maar de reden dat we vanavond naar Het Park gaan is Marcel Veenendaal. In welke situatie of met welke muziek dan ook, met zijn passie maakt hij elk nummer bijzonder en hij zingt daarbij fantastisch.

Dat we er zo simpel tegenaan kijken maakt ook dat we niet wisten dat we naar een voorstelling uit de Rolling With The Punches theater tour gingen. Geen idee dus dat er strijkers en een blazerssectie mee zouden doen.

De voorbereiding is deze week ook verre van ideaal. Anouk heeft zich met een concert tussen de twee optredens gewrongen die we al hadden staan. Bovendien heb ik deze week een extra dag gewerkt, m'n slaapmeter staat ver onder normaal. Met een kop als een zombie wacht ik dus op wat komen gaat.

De muziek start heel mooi met de strijkers, het loopt vervolgens prachtig over op gitaar en zang.  Marcel Veenendaal pakt ook meteen het podium met z'n poses en voordracht. Je moet elke beweging volgen. Hmmm, wat smaakvol! Het nummer is nog geen minuut oud en ik ben m'n vermoeidheid compleet vergeten.

Ik ken de opener "Come Into the World" niet, maar ik ben meteen onder de indruk. Is dit Di-Rect? Heb ik de muziek dan nooit goed beluisterd? Ook "Still Life" laat zich gelden. Wat een mooie opbouw, wat een prachtig arrangement!

De combinatie met de strijkers en de blazers zet de muziek van Di-Rect in een heel ander licht. Ik ben heel erg verrast door het resultaat en de wijze waarop de band en de extra instrumenten één geheel vormen. Geen moment is dit een band waar wat extra's aan is toegevoegd. Dit geheel met de blazers en strijkers is de band en het is een prachtige originele een zeer knap doordachte opzet. Deze muziek zet ik zo in het rijtje der groten van de popmuziek.

Na een paar nummers valt me de overeenkomst met de oude Motown muziek van eind jaren 60 op. Er zit zoveel soul in deze nummers. Best vreemd om dit te horen in de muziek van Di-Rect. Heb ik dit eerder gemist? Ik blijf me verbazen over dit optreden. Ik had een veel grotere rol voor Spike en z'n gitaren verwacht. Hij levert wel z'n herkenbare bijdrage, maar is verder een onderdeel van het geheel.

Dat veranderd pas als hij samen met Marcel "You Know Who I Am" akoestisch brengt. Prachtig breekbaar hoe ze dit samen doen. Wat onverwacht om dit bij Di-Rect mee te maken.

Het kan niet op vanavond, elk nummer boeit van het begin tot het eind. Marcel blijft onnavolgbaar in z'n act en de muziek blijft verbazen. Zo komt het eind van de avond in zicht.

Als de band voor de encore weer opkomt en de bandleden stuk voor stuk door Marcel geïntroduceerd worden, krijgen er een aantal een ander instrument bij zich benoemd. Spike gaat dan ook achter de drums zitten en drummer Jamie Westland pakt de gitaar van Spike. Zo wordt als dolletje "Smoke On The Water" ingezet. Ha, daar herken ik Di-Rect dan toch als een ongeregeld "zootje".

Na een paar maten pakken ze de draad van het optreden weer op. Met "With a Little Help" mogen we nog een keer zien hoe goed de band is. Wat een geweldig idee is deze setting.

Marcel laat nog even weten dat het kopen van CD's gewaardeerd wordt door de band en het klaar is deze avond. Tot onze verbazing begint de band meteen zelf ook mee te helpen met het opruimen van het podium. Zo kan het dat we van Marcel zelf een setlist krijgen aangereikt. Hoe leuk is dat!

Natuurlijk wil ik de muziek van deze avond hebben, de CD is aangeschaft. Nog een uur wachten tot ze komen signeren is me deze keer te dol. De vermoeidheid is weer terug.