Tidal:

Spotify:

De eerste samenwerking tussen Djabe en Steve Hackett dateert al uit 2011. Pas nu met "Back To Sardinia" (2019) haak ik aan. Niet omdat de eerdere albums niet zo goed waren, maar omdat de muziek me nog nooit eerder ter ore gekomen is. Gek toch als je Steve Hackett al zo lang volgt. Echter op basis van dit album vermoed ik dat er nog veel meer te genieten is. 

Nu ik deze review maak merk ik ook dat er niet veel over deze samenwerking gepubliceerd wordt. Alleen bij Djabe op de site kan je de albums vinden. Steve Hackett is dus de gastspeler op dit album. Qua muziek klopt dit ook, ik kan geen Steve Hackett nummers ontdekken.

Wat bijzonder is, is dat de band Djabe uit Hongarije komt. Daar zijn ze de top qua jazz en world fusion muziek. Verwacht geen zang, het album is volledig instrumentaal.

Het gitaarspel van Steve Hackett is prachtig en voortdurend aanwezig in de muziek, maar wat dit album bijzonder maakt is de soort jazz. Meestal een hele sferische, maar soms ook hardcore jazz. Gelukkig duurt de pure jazz maar even, anders zou ik afhaken. Dit is waarschijnlijk het dichtst wat ik ooit bij jazz zal komen waar ik echt van kan genieten.

De licht swingende muziek wordt sferisch door het galmende gitaarspel, maar zeker ook door de ijle trompet. Zelfs van de bas kan je zeggen dat die onderdeel ervan is door het lichtvoetige spel. 

Het geheel is prachtig in klank en detaillering. Alleen daardoor heeft het album al een hoog "feel good" gehalte. De heerlijke muziek en de topmuzikanten doen de rest.