Soms hoor je iets in muziek wat heel moeilijk te beschrijven is. Zoiets als "diepgaande schoonheid", "kunst?", iets "oneindig moois", "stilte", "verstilling". De muziek van Grice heeft het. Dat moet dus onderzocht worden!

Dan blijkt dat er achter Grice een aantal groten uit de popmuziek schuilen, Richard Barbieri, Steve Jansen. (Lees het stukje op Bandcamponder de playlist er maar eens op na.) De "diepgang" en het gevoel doet me dus niet toevallig denken aan "Brilliant Trees" van David Sylvian. Dit is muziek die voortdurend balanceert op de grens van briljant en ongemakkelijk. Met een prachtig resultaat, mooie zang, fantastische drum en percussie en ... "Het gevoel".