Dat een grote band als The Hollies 40 jaar na hun laatste hit in Nederland nog een keer te bewonderen is in Het Park, is op zich al een wonder. Er zijn zelfs nog 2 originele bandleden die mee toeren: zanger-gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott. Maar er is nog een bandlid die tot onze verbeelding spreekt, Ray Stiles van Mud op bas. Daar hebben we toch allemaal goede herinneringen aan?

De mannen hebben zich voor de avond gekleed en doen hun best er voor het publiek in Hoorn wat leuks van te maken. Dat doen ze goed, al mis ik toch wat vuur in de uitvoering.

De muziek van de Hollies is van origine toch wel erg bepaald door de frontzangers met hun herkenbare stemmen. Graham Nash, later onsterfelijk geworden bij CSN&(Y) en Allan Clarke waren hele bepalende zangers die niet eenvoudig vervangen kunnen worden. Peter Howarth is beslist geen slechte zanger, maar heeft toch een hele andere uitstraling.

Dat werd ook heel duidelijk in de song "Stop Stop Stop" met de "Guitar Sitar" ofwel "Electric Sitar" intro. Dit werd het eerste moment dat bij mij een reactie van gelukzalige herkenning opwekte. Mede door de prachtige solo van Tony Hicks op het apparaat. Een moment dat de zang niet helemaal bepalend is voor de uitstraling van het nummer.

Ook bij de Hollies ging nu het vuurtje branden. "He Ain't Heavy, He's My Brother" kreeg nog een prachtige uitvoering. Nu gedragen door de mondharmonica van Peter Howarth en de samenzang van de band.

Dan is het alweer tijd voor de encore. Het publiek voelt ook het einde naderen en wil de laatste momenten nog even laten weten dat ze de avond waarderen. Het aloude "We want more" gaat door de zaal. Leuk!

Staand worden de laatste 2 nummers genoten. The Air That I Breathe" krijgt meer inhoud dan ooit en "Long Cool Woman in a Black Dress" raakt me op een manier die ik niet eerder ervaren heb. Dat hebben ze dan toch maar voor elkaar gekregen.

Ik vond het bijzonder om Tony Hicks, Bobby Elliott en Ray Stiles in levende lijve meegemaakt te hebben.