De rock & roll van Jack White heeft aan de hand van de White Stripes sinds ongeveer 1999 ruim 10 jaar voor een heerlijke uitzondering op de in die tijd gangbare muziekstijlen gezorgd. Rock & roll wordt inmiddels vooral als een aimabel stukje muziek geschiedenis gezien uit de tijden dat vetkuiven gewoon waren. Dan wordt niet aan de ruige rock & roll van Jack White gedacht. Onder het label Indie Rock voegt Jack White met de White Stripes een nieuw hoofdstuk toe aan de rock & roll.

Voordat ik de muziek goed en wel ontdekt had en aan een concert toe was, was het al zo'n beetje te laat om ook een optreden bij te wonen. Sinds 2005 is dit zelfs de eerste  keer dat Jack White naar Nederland komt, deze keer onder z'n eigen naam. Dit was dus de kans om nog iets van de glorie van de White Stripes mee te maken. Het lukt om twee kaartjes te kopen en samen met m'n schoonzus, tevens groot fan van Jack White, gingen we naar de HMH.

Ik wil qua verwachtingen meestal liever niet beïnvloed worden door eerdere optredens uit een tour of andere zaken die tegen kunnen gaan vallen. We worden vanavond dus totaal verrast door het feit dat de band volledig uit vrouwen bestaat.

Inmiddels weet ik van Wikipedia dat hij voor deze tour 2 livebands had: "During his tour for the album, White employed two live bands, which he alternated between at random. The first, called The Peacocks, was all female and consisted of Ruby Amanfu, Carla Azar, Lillie Mae Rische, Maggie Björklund, Brooke Waggoner, and alternating bassists Bryn Davies and Catherine Popper.^[86] The other, The Buzzards, was all male and consisted of Daru Jones, Dominic Davis, Fats Kaplin, Ikey Owens, and Cory Younts." Eigenlijk is een vrouwenband een soort voortzetting van de White Stripes waarin hij samen met Meg White de muziek maakte, dus niks mis mee.

Door de aanwezigheid van de volledige band wordt de muziek van Jack White wat minder expliciet rock & roll. Tijdens "Love Interruption" klinken er bijvoorbeeld ook violen en er wordt regelmatig piano gespeeld. Dat is even wennen. Hier heb ik toch last van de verwachting, de hoop dat er een soort White Stripes concert komt. Zo wordt "Hotel Yorba" toch iets meer country dan me lief is.

Met "Canon" gaat het voor de eerste keer dan echt los. Jack en z'n vrouwen gaan heerlijk uit hun dak. Je merkt dat het publiek hier ook van geniet.

Ondertussen laat Jack White wel zien waarom hij de superster is die hij is geworden. Gitaar spelen kan hij als de beste, hij heeft een zeer uitgesproken stijl en mening over z'n muziek. Speelt af en toe piano en legt iets uit over de muziek als hij denkt dat het nodig is.

Ondertussen vliegt hij over het podium als een reïncarnatie van de grote gitaarhelden uit het grijze verleden. Er mankeert eigenlijk niets aan het concert, het is m'n eigen instelling dat ik pas echt geniet bij de minimalistische rock & roll van bij voorbeeld "Ball and Biscuit". Niet voor niets wordt zo "Seven Nation Army" voor mij pas weer het volgende hoogtepunt.

Zo komt er een eind aan een relatief kort optreden, met naar mijn smaak wat te weinig hoogtepunten. Jack White blijft een held, maar ik hou het meest van z'n White Stripes muziek.

Sympathiek is ook dat de foto's die ik gebruikt heb voor deze pagina na afloop van het concert ter beschikking werden gesteld voor het publiek.