Dit is zo'n beetje het eerste stukje over Creedence Clearwater Revival op CD-SCORE. Dat is te verklaren. Hoewel ik veel singles van CCR goed tot buitengewoon mooi vind, heb ik het in de albums nooit echt kunnen vinden. (CD-SCORE gaat nog steeds voornamelijk over albums.) Toch wilde ik graag de kans pakken om minimaal een glimp op te vangen van het roemruchte verleden van CCR. Met een aankondiging van het John Fogerty concert als:

"..... 1969 show – Performing his songs from Creedence Clearwater Revival. De Amerikaanse singer-songwriter John Fogerty schreef in zijn tijd met Creedence Clearwater Revival een aantal van de meest gedenkwaardige rock-'n-roll nummers van de vorige eeuw. Het jaar 1969 is daarin een bijzonder en zeer productief jaar voor Fogerty. In dat jaar schreef en produceerde hij namelijk drie multi platina albums met Creedence Clearwater Revival. Op deze albums staan een aantal van hun grootste hits waaronder Proud Mary, Born on the Bayou, Bad Moon Rising en Fortunate Son. Met de aankomende tour viert Fogerty 1969 met een speciale show vol met nummers uit dat jaar.....".

.... werd ik helemaal overgehaald. Het beloofde aandacht voor de hits, maar ook voor de albums, en daarbij voor mij een kans om misschien toch de klik er mee te krijgen die ik gek genoeg dus nooit gekregen heb.

Ik zal het maar meteen verklappen, er is niets in die situatie veranderd. Er werden een aantal fantastische hits gespeeld, maar ook nummers waarvan ik niet begreep waarom deze aan bod kwamen. Het verband van de gespeelde muziek met een album kwam al helemaal niet aan bod, dat was een teleurstelling.

De verwachtingen kwamen niet helemaal uit, maar het was wel heerlijk om een hele avond gevuld met steengoede rock & roll mee te maken. De uitroep van John Fogerty "Let's rock & roll" aan het begin van het optreden deed me opeens beseffen hoe bijzonder een avondje rock & roll inmiddels is. Daar is in de hedendaagse muziek toch heel weinig van terug te vinden.

De hits waren de hits, we hadden pech dat we links van het podium zaten met een paar dikke kabels tussen ons en het podium. Best balen, daar spreken we Mojo inmiddels op aan. (Ziggodome wil zich daar niet in mengen, "verhuurd slechts de zaal".) Tot overmaat van ellende bleek John Fogerty vooral georiënteerd te zijn op het rechterdeel van het podium. We hebben z'n rug dus goed in beeld gehad.

Genoeg geklaagd, er viel ook veel te beleven. Het zo gewenste CCR-geluid live, kwam met "Susie Q" helemaal uit, dat was prachtig. De uitvoering van "Who'll Stop The Rain" ook verrassend mooi. Het was ook de eerste keer dat het hele publiek luid hoorbaar meezong. Sfeertje hoor!

Even later krijgt zoon Shane Fogerty aandacht. Hij wordt er bij gehaald om een soort gitaarduel met z'n pa uit te vechten. Leuk hoor, vader en zoon! Het kon echter nog mooier, zoon nummer 2, Tyler, werd er ook nog bij geroepen, om mee te zingen. De muziek die ze dan brengen vind ik de grootste verassing van de avond. Het gespeelde "Good Golly Miss Molly" was geweldig, wat een schitterende uitvoering met die 3 Fogerty's!

Een ander favoriet is "I Heard It Through the Grapevine" in de uitvoering van CCR, ook die kwam heel goed uit de verf. Wat kan zoiets toch een voldoening geven!

Hierna ging John Fogerty achter de piano zitten om nog even de geschiedenis van de rock & roll door te nemen als inleiding op "Long As I Can See The Light", wederom prachtig.

De avond wordt na een hele korte onderbreking afgesloten met 3 echte radio favorieten. Lekker meezingen en het einde van een mooie avond. Check, die is binnen.