De neiging bestaat om The Nightbeats een losgeslagen zootje te noemen. Dit komt door de hoes, hun gezichtsuitdrukking daarop en de losse manier van muziek maken. Dat komt ook omdat het lekker ruige muziek is, maar toch ook wel melodieus. Wederom op een heel losse wijze. De muziek wordt als het ware in je oren gesmeten.

Heel vette drum en bas, heen en weer slingerend gitaarwerk en een dikke galm. De zang probeert daar doorheen te komen, maar blijft net onder de oppervlakte hangen. Mooi zijn de momenten dat er voor een stilte met een kleine twist gekozen wordt. De detaillering binnen de "rumble" geeft de muziek ook diepte. Hieruit blijkt opeens dat er wel degelijk een constructie onder deze muziek zit. 

Ik hoor allerlei echo's uit de jaren 60, maar dan de bands die er in die tijd al lekker op los gingen. The Who, Steppen Wolf, Jimmy Hendrix, maar ook Jefferson Airplane om maar een hint te geven. Toch maken The Nightbeats een behoorlijk eigen sound, met name door het schijnbaar nonchalante. Dit klinkt niet gemaakt, maar als een achteloos op een namiddag opgenomen album ergens in een grote schuur. 

Het heeft een enorme zeggingskracht, het is so-wie-so krachtige muziek. Een heel dikke statement van eigenzinnigheid. Er straalt zoveel sfeer en moment uit dat ik me afvraag of dit live ook zo kan klinken. Helaas staan er (15-4-2016) nog geen optredens in Nederland op de site om dit uit te vinden. Ik ben heel, heel benieuwd.