Wolfmother is met m'n jongste dochter verbonden. Al sinds het debuut album in 2005 zijn we het er samen over eens dat Wolfmother mooie muziek maakt. Nu ze op zichzelf woont is het des te leuker om samen eens naar een concert van Wolfmother te gaan.

Dat was dus op 26-4-2016, koningsnacht, in Paradiso. Het voorprogramma was Electric Citizen, toen konden we nog niet vermoeden hoe het die avond los zou gaan. Het publiek kwam so-wie-so niet voor Electric Citizen, want de zaal liep pas laat vol. Ook dat gaf nog geen aanleiding te verwachten van wat komen ging.

Wolfmother start met "Victorious", de single van het laatste album "Victorious".  Op slag verandert de sfeer in Paradiso. De hele zaal was direct in ban van de muziek. Dat konden we heel mooi zien en horen vanaf het balkon.

Vanaf dat moment waren we deel van een groot feest. Ik ken de muziek niet goed genoeg om veel van de nummers te herkennen, maar ieder nummer heeft iets aanstekelijks op een soort oer rock manier. De snerpende stem van Andrew Stockdale boven de bas en de drums uit, is een soort trigger voor euforie. We konden niet anders dan hierin op gaan.

Ondertussen was het publiek voor het podium meer dan op gang gekomen. Waar de "pit" eerst nog een afgeschermd gebiedje net voor het podium was, werd het uiteindelijk een grote dansende en springende massa. Dat dit tegenwoordig nog gebeurt verbaasde me. Zelfs het crowdsurfen kwam los.

We konden het allemaal prachtig overzien. M'n dochter een beetje spijtig dat ze er beneden niet bij was. Ik blij dat ik zat en het schouwspel gade kon slaan. Me toch wel verbazend hoe het werkte. Mensen die vallen worden direct met vele handen van de grond getrokken. Daar waar het echt hard tegen hard lijkt te gaan gaat men gebroederlijk verder. Er zijn zelf dames (meisjes) tussen te ontdekken.

Een van hen was de gelukkige om crowdsurfend  op het podium gezet te worden, voor een kort moment van glorie, voor ze weer terug dook in de massa. Ook wij wipten op onze stoel op en neer op het balkon, mede doordat ook de mensen achter ons los gingen.

Het maakte Wolfmother niet uit. Geen moment van aarzeling of dit alles wel goed zou komen. Het was de normaalste zaak van de wereld. Er was alleen een moment van verwarring bij bassist en keyboardist Chris Ross, te zien over het volgende te spelen nummer.

Ondertussen drumde Myles Heskett door, die kan zo naar de olympische spelen zeg. Wat een ongelofelijke energie geeft hij de band! Opvallend vind ik ook dat een drie-mans formatie in staat is om zo de ruimte te vullen met muziek en iedereen zo daarin mee te nemen. Geweldig!

Het was dus een topavond met een zeer goede en professionele band. Groot genoeg voor een andere zaal in Nederland, maar gelukkig hebben ze voor Paradiso gekozen. Dat blijft de beste plek voor een concert samen met het publiek. 

Setlist