De CD van Ray LaMontagne is niet zomaar samen te vatten in een muziekstijl. Mijn eerste associatie was met Pink Floyd. B.v. "Grantchester Meadows" (Ummagumma), dat heeft ook zo'n elegante sfeer en air van gemak en gemoedsrust over zich. Of "Us And Them" van "The Dark Side of the Moon". Muziek waar de "mooiheid" met een onverklaarbaar gemak van afstraalt. Door een kennelijke eenvoud van de composities, maar ook door de klanken van de instrumenten en de zang. Het ijle lijkt ook op de prachtige klanken van Colin Blunstone in b.v. "I Don't Believe in Miracles". 

Al snel dringt de vraag zich op of het geluid van de CD een opzettelijke referentie is aan het verleden. Is dit het resultaat van een, niet door het verleden gestuurd, creatief proces van Ray LaMontagne? De manier waarop de muziek klinkt en de aanpak komen over de hele CD terug. Er is zeker sprake van een concept achter de CD, welke overigens uit twee delen bestaat. (Maar wat mij betreft 2 aspecten van 1 concept.) Niet dat de muziek 2 totaal verschillende delen kent.

Helaas behoor ik niet tot de groep die een "press release text" ontvangt. Zelfs bij een blad als "OOR" kan ik geen verklaring vinden.

Dan maar direct naar het resultaat: "pure magie"! De muziek vindt direct de kortste en meest impactrijke weg naar m'n muziek beleving. Biologerend! Verslavend! Een lawine aan heerlijke indrukken, en ... inderdaad, dit lijkt wel heel erg op de magie van Pink Floyd.

Komt er dan een eind aan de kwellende gedachte dat er nooit meer zoiets moois gemaakt zal worden als "The Dark Side of the Moon" of "Wish You Were Here"? Dat niveau wordt niet gehaald, maar er is weer hoop. Wat een prachtige muziek staat er op "Ouroboros".