Niet dat ik nou Robert Cray voor in m'n platenkast heb staan, maar een live optreden van zo'n beroemde band laat je niet schieten. De singles "Right Next Door (Because Of Me)" en "Don't Be Afraid Of The Dark", eind jaren 80, rechtvaardigen die belangstelling.

Het optreden begint klokslag om 8 uur. Ik had nog naar een voorprogramma gezocht, maar dat is er dus echt niet. Apart, zou het dan heel lang duren?

Na het eerste nummer, "Phone Booth", blijkt dat er geluidsproblemen zijn. Een soort morse code is hoorbaar en Robert Cray begint op het ritme een oud Motown nummer te zingen en de zaal valt meteen in. Ik heb zelden een meer relaxte manier gezien om met dit soort ongemak om te gaan. De bron van het stoorgeluid werd niet gevonden, dan maar gewoon verder spelen, dan is het niet hoorbaar.

Langzaam maar zeker begin ik het optreden steeds leuker te vinden. Robert Cray is een aimabele man, zingt en speelt prachtige muziek op z'n gitaar. Z'n band helpt hem daarbij met heel veel plezier.

De drummer lacht voortdurend en de bandleden hebben veel oog voor elkaar. Alleen de fanatiek kauwgum kauwende bassist is meer op zichzelf, maar zit duidelijk diep in de muziek. Mijn aandacht wordt voortdurend naar de man achter het Hammondorgel getrokken. Hij heeft gezien z'n plezier de mooiste job van allemaal en doet dat wonderlijk goed.

Zo stijgen ook mijn plezier en bewondering. De nummers lijken na verloop van tijd steeds beter te worden. "Chicken in the Kitchen", "You Move Me", "I Can't fail" en een instrumentaal hoogtepunt: "Hip Tight Onions". Robert Cray heeft iets bijzonders met het nummer en het feit dat het instrumentaal is. Ik kon niet achterhalen wat het precies was, maar Robert Cray had er duidelijk veel lol in om het te spelen.

Ik blijf heen en weer kijken tussen Robert Cray en de man achter het Hammondorgel. Mijn verwachtingen worden meer dan overtroffen. "Right Next Door" wordt gespeeld en het valt me op dat dit nummer, een nummer wat ik wel goed ken, zo weinig afsteekt bij de rest van de avond.

M'n conclusie is dat het gitaarspel van Robert Cray niet echt de boventoon voert in het geluid. Het is een bescheiden man, slechts een lid van de band. Samen maken ze de muziek. Mooi en bijzonder.

De band verdwijnt kort van het podium. Nog even hoop ik dat ze daarna nog anderhalf uur doorspelen, maar na 2 nummers is het over. Resoluut en onomkeerbaar. Toch ben ik heel tevreden, dit was zoveel leuker dan ik had durven dromen! Al zal ik vannacht meer dromen van het geluid van een Hammondorgel dan van een gitaar.