Bij deze unieke gelegenheid om "The Wall" live mee te maken, togen we zelfs met een groep van 7 personen naar de Gelredome. Ruim 30 jaar na de release van het album "The Wall" van Pink Floyd, nu aan de hand van Roger Waters solo. Roger Waters is dan toch al eind 60, dus je wist ook niet of je zoiets nog vaker zou meemaken.

We zaten naar mijn smaak veel te ver van het podium, maar soms is het niet anders. Het was wel een plek met een groots zicht op de aanzet tot "The Wall". Werkelijk een enorm podium! Het is zelfs doorgebouwd tot op de tribunes aan de zijkant van de Gelredome.

Het begin van de show is ook spectaculair. Eerst nog heel bescheiden met een onduidelijke sketch, welke uiteindelijk leidt tot het op het podium gooien van een lappen pop. Symbool voor het weerloze kind wat achter "The Wall" gaat belanden.

Dit is de inleiding voor een enorm vuurwerk, groots vlagvertoon en uiteindelijk een over het publiek aanstormend vliegtuig wat zich aan de andere kant van de zaal in de muur boort. BAM! Je zou dit spectaculair kunnen noemen, maar dat is maar een beperkt woord voor iets zo heftigs. Na 5 minuten is er een moment om even bij te komen.

Je hebt zo je verwachtingen van een concert, maar het was nu al duidelijk dat dit een nooit eerder ervaren show zou gaan worden. Aan het geluid mankeert ook niets dus dat wordt ook geen spelbreker. Dit is puur genieten van de muziek en de unieke aankleding.

Dat bewijst ook "The Happiest Days of Our Lives". Het heftige begin met de helikopters geeft je het gevoel dat je moet bukken. Het gaat vlekkeloos over in "Another Brick In The Wall (Part 2)", met een enorme kinderklas die de "We don't need no education" schreeuwen naar de typische "The Wall" schoolteacher pop van een meter of 10 hoog. Het beeld ken je uit de film, maar nu deze gigantische poppen zo voor de zich langzaam opbouwende muur bewegen is dat toch wel even anders. Dit is ook een magnifiek onderdeel van het totaalconcept "The Wall".

Hoe vaak zal ik niet gezegd hebben dat het om de muziek gaat, dat de aankleding niet een optreden moet gaan overnemen? Heel vaak vind ik het theatrale misplaatst of teveel de aandacht trekken. Vanavond ga ik definitief over stag! De bommenwerpers die tijdens "Goodbye Blue Sky" in het filmpje over de muur vliegen, het bloed en de beelden van de copulerende bloemen maken de muziek zo heftig dat dit alles samen een zware aanslag doet op je gemoed. Het kan dus, het bestaat.

Ondertussen is de muur bijna af. Aan de geëngageerde beelden en de politieke spreuken is niet meer te ontkomen. Dit is meer dan muziek en theater. De boodschap komt in vele vormen.

Met "Goodbye Cruel World" is "The Wall" af en is tijdens het zingen Roger Waters nog net zichtbaar in de lege ruimte van de laatste steen. Een dramatisch keerpunt en een goed moment voor de pauze. Als dit het geweest was zou dat al voldoende zijn voor een onvergetelijke avond, maar we zijn pas halverwege.

De muziek komt bij "Hey You" achter de muur  vandaan en even later van bovenop de muur. Het begin van "Is There Anybody Out There" is weer geweldig met de hoge "gillen" die we ook kennen van "Echoes". Voor mij blijft dat bijzonder.

Het is het deel van de muziek dat meer het gevoel opzoekt, met "Nobody Home" en "Vera" als hoogtepunt. De setting is weer onweerstaanbaar. Het beeld van Roger Waters in de leunstoel voor een TV in een gat in de muur is zo veelzeggend in deze context en zo mooi na al dat geweld!

De persoonlijke ellende komt tot een hoogtepunt met "Comfortably Numb", ook het hoogtepunt van het album. Prachtig neergezet met Roger Water zingend in z'n eentje voor die gigantische muur, het hakt er weer in.

De waanzin komt tot een totale gekte met het immer heftige "In The Flesh", het moment waarop ook het "Pig" van "Animals" door de arena vliegt. Roger Waters heeft zich met behulp van een lange leren jas verkleed als dictator.

De setting met de rode "fascistische" elementen is de ideale achtergrond voor de "Run Like Hell-mars". Wederom een moment om bijna te "bukken" voor de impact van de beelden en de muziek. Dit gaat door tot en met "Waiting For The Worms", wat gepaard gaat met marcherende hamers en een laatste oproep om deze gruwel te volgen. "The Wall" is geen lichte kost, verre van dat.

"Stop" en "The Trial" leiden ons naar het neerhalen van de "The Wall" en de bevrijding, maar pas na het voor mij meest indrukwekkende beeld van de avond. Het moment vlak voordat de muur neergaat zie je de geknakte Roger Waters voor de muur.

Hier neemt het beeld toch even totaal de muziek over. Dit album, deze muziek is van een grootsheid die de verbeelding bijna te boven gaat. Op geen enkele manier was ik voorbereid op een show als deze. Ik kan me niet voorstellen dat er in mijn leven nog iets zal zijn wat in de buurt komt van deze avond. Qua muziek zie ik ook geen kandidaat. Dit is voor mij het absolute hoogtepunt van wat popmuziek kan zijn en betekenen.

Na het ingetogen "Outside The Wall " neemt Roger Waters terecht glorieus afscheid van het publiek. Petje af!