Tag archieven: 2019

ALBUM SELECTIE 2019: Q3

Share

Dit is een overzicht van de album reviews uit de “DRAAITAFEL” DINGEN berichten van dit kwartaal. De lijst van de mooiste CD releases in deze periode. Als playlist op Tidal of Spotify en de reviews per album.

Luisteren met Tidal:

Luisteren met Spotify:

De reviews:

9-7-2019

Night Beats ‎– Myth Of A Man:

Na het prachtige album "Who Sold My Generation" was het even spannend of er nog een opvolger zou komen.

Na 3 jaar geduld laat Danny Billingsley weer van zich horen.

De sound op "Myth Of A Man" is verwant aan het oude Night Beats geluid, maar is ook heel eigen. Samen met een aantal gastmuzikanten en Dan Auerbach (van The Black Keys) aan de knoppen is er een uniek album ontstaan.

De stem van Danny Billingsley is lekker lui, maar ook helder en krachtig, waardoor er een soort ingehouden uitgelatenheid in de nummers zit, een spanning.

De muziek is een mix van bluesrock en soulrock, voortdurend doorspekt met een snijdende elektrische gitaar. De gitaar geeft het rock element aan de muziek, maar verder is het uitgekiende naar oude soul neigende muziek. De mix maakt het uniek en daar hoor je waarschijnlijk de invloed van Dan Auerbach.

Van elk nummer spat de muzikaliteit af, de finesse en beleving van de muzikanten. Mooi in dit verband is de bescheidenheid en relativering die bij Danny Billingsley past, luister maar naar "(Am I Just) Wasting My Time?". Hij lijkt geen idee te hebben van de impact die deze muziek heeft. Het is hoog tijd dat dit verandert.

17-9-209

Jon Durant - Dance Of The Shadow Planets:

Sommige muziek gaat nooit vervelen. "Dance Of The Shadow Planets" gaat al maanden mee op de "Draaitafel" en nog steeds luister ik er met heel veel plezier naar. Op dit album wordt Colin Edwin niet genoemd op de front hoes, maar hij speelt wel degelijk mee. Net als op een andere prachtige samenwerking met Jon Durant: "Burnt Belief", een album wat op het internet helaas nauwelijks te vinden is.

Van deze beeldende muziek zou je bijna vergeten dat er helemaal niet op gezongen wordt. Dat is de kracht van de composities, maar ook van de mooie opname en het geweldige spel van de muzikanten. De muziek leeft, boeit en blijft boeien.

De combinatie van bas, percussie, viool en gitaar, geplaatst in een weidse ruimte om alle mooie trillingen een eigen plek te geven, is een lust voor het oor. Op Bandcamp wordt de gitaar van Jon Durant dan ook "Cloud Guitar" genoemd. Dat zegt ook wel iets over de ruimtelijkheid van het geluid.

De composities zijn uniek. Nergens kom je catchy melodieën tegen, maar overal speelt ritme en toon wel de hoofdrol. Het is geen rock, eerder jazz. Ik zou de stijl liever een eigen naam willen geven: "Durant". Ik hoop dat ik Colin Edwin daarmee niet tekort doe, want op hun samenwerkingsalbums komt juist de magie van hen samen naar boven.

De fretless bas van Colin Edwin speelt mede een grote rol in de melodielijnen van de muziek. Samen met de gitaar van Jon Durant ontstaan de mooiste patronen.

Beide muzikanten zijn wat mij betreft grootheden. Mocht je nog meer nodig hebben om te gaan luisteren, dan haalt wellicht de onderstaande quote van de site van Jon Durant je over de streep:

"Innovative guitarist Jon Durant brings a unique sense of texture and melody to his instrument. His distinctive “cloud guitar” soundscapes and engaging lead work have graced numerous CD recordings and film soundtracks and his very distinctive use of fretless guitar has been widely admired."

 

4-8-2019

Stephan Thelen ‎– Fractal GuitarStephan Thelen ‎– Fractal Guitar:

Stephan Thelen komt uit Zwitserland, niet een land waar je aan denkt als het over muziek gaat. Toch hebben producten uit dit land me nu al een aantal keer verrast. Met de band Sonar, waar Stephan Thelen deel van uit maakt, maar ook met de meer dan goede luidsprekers van Boenicke.

De derde verrassing is het album "Fractal Guitar". Als je de muziek van Sonar kent verwacht je een album met als centraal instrument de basgitaar. Dat dit tot een dergelijk prachtig album kan leiden kan je alleen maar hopen.

Daarvoor moet je wel van lange uitgesponnen muziek houden, in de jazzrock hoek. Al is die jazzcomponent niet bepalend. De wijze waarop de rock baslijnen uitgewerkt en gevarieerd worden is wel een bekende eigenschap van het jazz genre.

Ik kan van alles verzinnen om te beschrijven hoe mooi en prachtig deze muziek is, maar de begeleidende tekst van Stephan Thelen op Bandcamp zegt wat mij betreft alles:

"After a few years of playing without effects apart from reverb in Sonar, I felt the urge to compose and record some pieces in which effects were an integral part of the music. I especially wanted to use an effect I worked with before Sonar, which I call “Fractal Guitar” — a rhythmic delay with a very high feedback level that creates cascading delay patterns in odd time signatures such as 3/8, 5/8 or 7/8.

The other desire I had was to work with and to have some serious fun with a few of the many great guitarists I've met over the years to create an album that features some of the more forward-looking possibilities of the most mysterious, compelling and eclectic of all instruments, the electric guitar. 

The five tracks on this album grew out of a mind-boggling amount of activity and crystallized out of myriad soundfiles, recorded across the Western hemisphere during the last 3 years, coincidentally (or maybe not) between two long trips to Namibia. Thanks to all my great friends who helped me pull it off, especially to Markus Reuter, who shared his exceptional talents and endless creativity with me on every step of the way."

Voor wie Markus Reuter nog niet kent, dit is een zeer begenadigd muzikant en o.a. Chapman stick speler. De link met King Crimson is voor mij de meest veelzeggende, maar misschien helpen deze namen je verder op weg: centrozoonStick MenTim Bowness en ook nog als solo artiest.

Voor de kenners is dit ruim voldoende informatie, voor anderen misschien een goede start om heel veel meer te gaan ontdekken.

25-9-209

Corde Oblique ‎– I Maestri Del Colore:

Corde Oblique is een mooie ontdekking uit Italië. Al is dit album al het zesde album van de band. Een muziekgroep met inhoud en een visie. Om een goed beeld van die visie te krijgen is het lezen van de Wikipedia pagina aan te bevelen.

Muziek als kunstvorm, geïnspireerd door kunst dus. Dat riekt naar klassieke muziek en daar hangen de nummers ook dicht tegenaan, maar het kan ook "neo folk" genoemd worden of "neoclassical dark wave". Met die informatie klinkt de muziek al heel anders. Feit is dat het gehoor wordt verwend met hele mooie klanken van de gebruikte instrumenten of van de zang. Het tweede nummer "I Sassi di Matera" is daar een mooi voorbeeld van. Ik versta er niets van, maar mis dat ook niet. De klanken en expressie zijn voldoende.

De muziek op "I Maestri Del Colore" representeert kleuren op een verfpalet. Dat wordt met veel klassieke strijkinstrumenten gedaan en met zang die aan de middeleeuwen doet denken. Althans voor zover ik bekend ben met middeleeuwse muziek. Maar die associaties zijn er wel degelijk.

De elektrische gitaar is ook volop aanwezig in het vluchtige geluid van de nummers. Door het vrijwel ontbreken van percussie staan alle nummers heel erg in de ruimte. Lijkt de muziek te vervliegen in afwisselende melodieën.

Als opname is de muziek al aan te bevelen. Dat is zeker een heel sterk punt van dit album. Hoe meer je naar de muziek luistert, hoe meer die ook gaat spreken. Ik ben erg benieuw naar de andere albums van Corde Oblique.

 

Views: 3

Share