Nils Frahm timmert al een tijdje aan de weg. Z'n eerste album is al in 2005 uitgebracht. Toch ben ik hem pas onlangs op het spoor gekomen na de release van het album "All Melody". De typering electronic, modern classical en abstract geven wel aan dat dit geen doorsnee Top 40 muziek is. Reden genoeg om dit ook eens live uit te proberen. Ook omdat hij al een aardige reputatie heeft qua live optredens door z'n improvisaties en het "bespelen" van toiletborstels.

Ik had een jong publiek verwacht, maar niet zo jong als de mensen die in de AFAS om me heen stonden. Ik hoor vlakbij iemand vertellen over Vangelis, als gerelateerde maar uit de tijd zijnde muziek. "Hoezo uit de tijd" kan ik niet na laten te denken. Ja, Nils Frahm combineert ambient met moderne dance muziek, maar zou de muziek van Vangelis als die nu gemaakt werd niet net zo modern klinken als die van Nils Frahm?

Het concert begint en Nils Frahm begint te spelen op iets wat als een speelgoed piano klinkt. Hij staat daarbij in in 1 van z'n 2 klavier en apparaat nissen op het podium.

Het klinkt mooi en breekbaar en het publiek is muisstil geworden. We luisteren en kijken allemaal zeer stil en aandachtig naar de kunsten van Nils Frahm. Wat heerlijk die stilte! Het bestaat dus toch nog.

Na een minuut of 10 gaat de ambient-achtige muziek over in meer door dance beats gedomineerde muziek. Het publiek reageert daar enthousiast op. Ook ik vind deze beats prima te verteren. In deze context is het een welkome afwisseling. Eigenlijk ook niet veel anders dan Klaus Schulze al heel lang geleden deed.

Die gedachte houdt me nog even bezig. Het jonge publiek waar ik nu tussen sta houdt in grote lijnen van dezelfde elektronische muziek als ik zelf. Dat vind ik een hele bijzondere constatering. Ik dacht dat je daarvoor opgegroeid moest zijn met Klaus Schulze, Tangerine Dream, Peter Baumann, Vangelis, Kraftwerk, Robert Schröder, etc... Anderzijds denkt de jeugd dus dat de houdbaarheid van Vangelis verlopen is. Ook een misverstand wat mij betreft.

Ik begin me steeds meer thuis te voelen in de AFAS en met de muziek van Nils Frahm. We zien voornamelijk z'n rug, maar van Klaus Schulze zag je vroeger ook alleen z'n voorhoofd. Nils Frahm is ontzettend druk met het samenstellen van de effecten en ritmes. Dat is wel een stuk dynamischer dan Klaus Schulze. Hij wisselt regelmatig van "nis" tussen de instrumenten en richt zich zelfs even tot het publiek.

Wat een ontzettend bescheiden virtuoos is Nils Frahm. Hij is dankbaar voor de moeite die we nemen om naar z'n optreden te komen en het klinkt oprecht en sympathiek.

De muziek doet de rest. Volledig elektronisch of de veelvuldige combinatie met piano/vleugel. Die combinatie is wel een stukje vernieuwing en het werkt. Hij slaagt er in om met een lang stuk minimale muziek de zaal in z'n ban te houden. Heel bijzonder om mee te maken.

Wederom stijgt m'n bewondering en waardering voor het publiek van Nils Frahm. Dit had ik niet voor mogelijk gehouden in AFAS Live.

Ik ben al helemaal voldaan als we richting de encore gaan. Om ongemakkelijke situaties te voorkomen met een applaus terwijl Nils Frahm nog even van z'n uitvoering wil genieten, vraagt hij om maar niet te klappen. Het is vanavond al een keer voorgekomen tijdens een improvisatie, dus terecht, maar ook heel vreemd en tegenstrijdig met het gevoel.

Als klap op de vuurpijl wordt ook het "beroemde" "Toilet Brushes" gespeeld. Hij slaat met de borstels op de snaren van de vleugel en laat de weerbarstige plastic borstelharen langs de microfoon gaan. Een heerlijk en bijzonder nummer.

Uiteindelijk weten we zeker dat we voor Nils Frahm mogen applaudisseren en dat doen we met veel overgave. Wat een prachtig optreden was dit en wat een bijzondere ervaring.