All Them Witches - Dying Surfer Meets His Maker:
De aandacht voor "Dying Surfer Meets His Maker" komt door m'n leuke schoonzuster. Ze heeft een muzieksmaak met een grote overlap met de mijne. We wisselen dus wel eens muziek uit en bezoeken samen ook concerten. Als bron van muziek heeft ze me deze keer erg verrast. De afgelopen 4 jaar zijn All Them Witches aan mijn aandacht ontsnapt, maar dus niet aan die van haar.
Pure rock muziek neigend naar hard rock die me echt blijft boeien en me veel energie geeft is zeldzaam. Op dat vlak vernieuwend of nog boeiend zijn is na Deep Purple en Led Zeppelin voor weinigen weggelegd. De laatsten waren waarschijnlijk Machine met Offblast!.
"Dying Surfer Meets His Maker" is ongeveer het 4e album van de band. Het is maar hoe je al de releases bekijkt. Dit is het laatste studio album. "At The Garage " is ook uit 2015 en is een zeer goed live album. De reden dat we in oktober naar "Doornroosje" zullen afreizen.
De muziek dan, ja lekker ruig zonder plat te zijn. Er zit een stuk creativiteit door de rock heen die de muziek anders en bijzonder maakt. Daar voel ik met name de link met Led Zeppelin.
Ze zijn niet bang om ook eens wat langer door te gaan op een thema en dat van alle kanten te belichten. Om eens diep in de emotie van zo'n thema te duiken en die helemaal te doorleven. Een manier om de luisteraar steeds dieper mee te nemen in het voelen van de muziek. Probeer de ruim 8 minuten van "El Centro" maar eens.
Maar er is ook verfijning, die kunst verstaan ze ook. Een goed voorbeeld "This Is Where It Falls Apart" of anders "Mellowing". Ook nu moet ik even relateren aan de grote rock bands. De tedere momenten in hun muziek laten zien dat de band de details beheerst, dat de ruige momenten geen bak herrie zijn maar een met zorg gekozen samenstelling van heftig klinkende onderdelen. Een verrassende aanrader dus, zeer zeker ook live.
Luka Bloom - Frugalisto:
De naam Luka Bloom is m'n hele leven wel ongeveer 1 keer per jaar voorbij gekomen. Daar is het luisteren van z'n muziek nooit bij gekomen, een man op een akoestische gitaar was vroeger nooit zo m'n ding.
Maar je wordt ouder, gaat meer tijd krijgen om echt met muziek bezig te zijn en "Frugalisto" raakt op de "draaitafel". Op de hedendaagse stereo klinkt de muziek heerlijk en het meest verrassende, ik raak in de ban van de teksten. Telkens pik ik een zinnetje op waardoor ik aan het het denken wordt gezet. Hé, waar zingt hij nou over? Dat lijkt wel...., etc.
Voor wie het nog niet weet, Luka Bloom is een Ier. Dat betekent dus 3 dingen, een Ierse tongval, een prachtige muziek cultuur, ook in de lokale drank gelegenheden en een zeer rauwe gewelddadige geschiedenis tot niet zo lang geleden en af en toe ook heden. Is dat misschien de reden waarom hij een tijd in Nederland heeft gezeten? De doorleefdheid is iets wat voor mij erg doorklinkt in deze muziek. Een nummer als "No Fear Here" valt me direct op.
De Ierse muziek traditie klinkt heel mooi door in de muziek van Luka Bloom, vol melancholie en hartzeer. Een mooi voorbeeld van melancholie is "January Blues", dat wordt nog eens onderstreept in de "bio" op de site.
Het heeft dus zo'n 20 albums geduurd en eindelijk ik ben voor 1 album gevallen. Wat gaat dat nog meer brengen?