Andra Day - Cheers to the fall:
Het album van Andra Day ligt al een tijdje op de "Draaitafel". Hoewel het direct duidelijk is dat Andra Day een een hele mooie stem heeft, heb ik het album toch met enige terughoudendheid begroet. Er zit namelijk een hele grote Amy Winehouse component in haar stem. Of vanuit Nederland geredeneerd, een Kovacs stem.
De muziek van Andra Day moest dus door de "vooroordelen" heen zien te breken. Dat is gelukt, hoewel er aan de productie verder niets spannends te beleven is. Het is een product van een min of meer standaard soul aanpak. Toch gaat de muziek onder je huid zitten, is de stem krachtig genoeg om je mee te nemen. Ik kan me zelfs voorstellen dat ze zonder begeleiding ook een prachtig album had kunnen maken, puur gebaseerd op haar stem.
Het album "Cheers to the fall" is uit 2015 en heeft een Grammy nominatie gehad. Toch vraag ik me af of ze nu doorgebroken is. Ben ik de laatste die haar ontdekt of is het juist weer heel stil geworden rond Andra Day? Muzikaal ja, op het politieke vlak is ze wel actief (Mothers of the Movement) en ook als actrice en in een aantal soundtracks (Marshall).
Activiteiten genoeg dus, maar zou er nog een nieuw album komen?
Nils Frahm - All Melody:
Hoe langer ik naar dit album luister hoe mooier en interessanter de muziek wordt. Nils Frahm is namelijk niet zomaar een muzikant. Om maar even een stukje Wikipedia te citeren: "Frahm staat bekend om zijn instrumentale, minimalistische en experimentele werken waarin hij (neo-)klassieke elementen mixt met elektronische muziek. Live improviseert hij delen van zijn show en maakt hij gebruik van experimentele instrumenten als toiletborstels."
Het gaat hier dus niet om een standaard 3- of 4-mans bandje. De muziek van Nils Frahm is met zorg gecomponeerd en georkestreerd en dat hoor je. Grenzen bestaan niet. Een solo piano wordt aangevuld door lieflijke stemmen die zo uit een jaren 60 film lijken te komen. Het volgende nummer begint als elektronische muziek à la Klaus Schulze, maar is even later eerder een uitvoering van een symphonie-orkest.
Het bespelen van de piano klinkt met een ongekende tederheid waarbij de mechanische klanken gewoon mede de muziek maken. Elke "alinea" en wending is interessant en veroorzaakt een gevoel van bewondering en genot over het vernuft en de verfijning daarvan. Nu al een fantastisch componist in mijn ogen en er zijn nog zo'n 18 andere albums om te ontdekken.
Deze muziek past in het rijtje Julian Julien, Julien Boulier en Michel Banabila.
Views: 7