Tidal:

Spotify:

Muzikanten die een fretloze gitaar bespelen, of in het geval van Colin Edwin de fretloze bas, hebben bij mij al een streepje voor. Het geluid van die gitaren vind ik in de basis al erg mooi.

Colin Edwin is niet echt een solo artiest, zoals de titel van het album zou kunnen doen vermoeden. Z'n basspel is vaker onderdeel van een band of in een samenwerkingsvorm met een andere artiest of band. In Porcupine Tree of Ex-Wise Heads bijvoorbeeld of met Lorenzo Feliciati of Robert Jürjendal om er maar een paar te noemen. Het levert allemaal mooie muziek op.

Een benoemd soloalbum als "Infinite Regress" is dus best bijzonder voor Colin Edwin. Al staan alle "titles" op naam van Colin Edwin en zanger Robert Peck. Dus hoe solo is dit album eigenlijk?

"Infinite Regress" is in ieder geval een pracht album geworden. Het eerste nummer, "Opening Of The Mouth" is een mooie introductie, maar luister ook door naar "Demission" of naar het titelnummer "Infinite Regress" om echt het gevoel te krijgen.

De ijle zang van Robert Peck doet wonderen voor de muziek. Naast genoemde hoogtepunten komt de zang ook op "Ignorunt" erg tot z'n recht. De muziek is te typeren als bas met elektronische geluidseffecten en compleet gemaakt met zang. De toevoeging van de originele elektronische geluiden geven de composities een extra push.

Het totaal van instrumenten, zang en composities geeft een sfeer aan de muziek die je nergens anders zal horen. Iets tussen pop, rock, jazz en klassiek in. Uniek en onvergelijkbaar.

Op Bandcamp wordt het door henzelf besschreven als: "... explore themes of urban alienation, technological distraction, memory and forgetfulness.
With a nod to the bass heavy, ambient electronica infused territory ..". Het blijft vaag wat al aangeeft dat deze muziek moeilijk in een hokje te plaatsen is.