De in de laatste jaren bijgewoonde concerten van Wovenhand waren onvergetelijk. Het nieuwe album van David Eugene Edwards met Alexander Hacke is indrukwekkend. De reis naar Amsterdam Noord werd er dus een met hoge verwachtingen. Samen met m'n schoonzus, de grootste Wovenhand fan, ging ik het avontuur aan.

Ja, een concert van Wovenhand of in dit geval David Eugene Edwards voelt als een avontuur. De intensiteit van de concerten is zo bijzonder en meeslepend dat je jezelf na afloop even bij elkaar moet rapen. De grote vraag was of dat met Alexander Hacke ook zo zou zijn.

We zijn vroeg in Paradiso Noord en zien op het podium dat er geen drumstel klaar staat. Er staat een microfoon naast een 3-tal gitaren en een opstelling met toetsinstrumenten, waarschijnlijk iets van synthesizers. Ook klinkt er een eigenaardig repeterend deuntje als muziek voor het concert. De sfeer van loskomen van de rest van de wereld is er meteen.

De mannen komen op en lopen zonder enig contact met het publiek te maken naar hun plek. Alexander Hacke zorgt voor de eerste geluiden om David Eugene Edwards gelegenheid te geven rustig z'n gitaar om te doen.

Zodra hij begint te zingen worden we in een andere wereld gezogen. De elektronische geluiden passen perfect bij de onheilspellende in echo gevangen zang en gitaarspel.

In het halfdonker is Alexander Hacke bijna niet zichtbaar, er staat alleen een flauwe spot op David Eugene Edwards. Hij is in z'n eigen wereld, zingt als een bezetene met gesloten ogen. Z'n bewegingen zijn beperkt, maar toch verbaas ik me dat hij met z'n ogen dicht telkens de microfoon weer weet te vinden.

Tussen de nummers door worden woorden uitgestoten die op indiaanse kreten lijken. Het gevoel nog meer versterkend dat we bezweert worden.

Hoewel al bekend met dit fenomeen, ben ik weer zwaar onder de indruk van de muziek. Klaus Schulze meets Wovenhand, op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden. De impact van de muziek en de verschijning David Eugene Edwards is heel groot.

Tijdens "The Tell" wordt ik volkomen overweldigd door de heftigheid van de bassen in combinatie met de uitroepen van David Eugene Edwards. Ik raak mezelf even helemaal kwijt en weet niet meer hoe ik het heb. Ik kan alleen nog maar met een gelukzalig gevoel de muziek ontvangen. Een zeldzaam moment van door muziek opgewekt intens geluk.

Het duo maakt de verwachtingen meer dan waar. De muziek, de sfeer en het beeld zijn een geheel en onvergelijkbaar. De roots van David Eugene Edwards bij de indianen is onmiskenbaar. De christelijke intentie is gelukkig totaal niet herkenbaar. Ik hoor slechts muziek tijdens een indianen ceremonie versterkt door de rituele gebaren die David Eugene Edwards maakt. Een totaal pakket ondanks de (schijnbaar) brute eenvoud.