Tidal:

Spotify:

De muziek van "Earth" kwam meteen bij de eerste keer luisteren binnen. Zo lekker klinkt bijvoorbeeld de opener van het album "Shangri-La". Er was wel even sprake van verwarring, ik had toch niet U2 opgezet? Op de een of andere manier doet de stijl van "Shangri-La" me daar sterk aan denken. Je kan slechtere associaties oproepen.

Toch is dat niet de associatie die je verwacht bij een solo album van een lid van Radiohead. Ik weet niet of Ed O'Brien zich hiervan bewust is, maar het leidt wel even af.

De verwarring duurt maar 1 nummer, direct bij het volgende nummer "Brasil" is het overduidelijk dat we met een van de pijlers van de muziek van Radiohead te maken hebben. Lichte stijlelementen klinken door in dit mooie nummer, maar laten vooral horen waar Ed O'Brien toe in staat is.  

Tijdens de optredens die ik van Radiohead heb meegemaakt gaat m'n aandacht voortdurend tussen Thom Yorke en Ed O'Brien heen en weer. Natuurlijk volg je de leadzanger, maar wat Ed O'Brien allemaal uitspookt om de typische Radiohead (gitaar) geluidjes te maken is net zo boeiend. Die rol en inbreng hoor je terug op "Earth". 

Het is best vreemd dat dit het debuut album is voor Ed O'Brien, zeker als je inmiddels gehoord hebt wat een prachtige muziek hij kan maken. Het ligt wat makkelijker in het gehoor dan veel Radiohead muziek, het gaat meer richting pop. Hier komt de associatie met U2 wel weer van pas. In die richting en kwaliteit moet je dan toch denken.

Alles komt samen in "Mass" en "Banksters". Met de kracht van de Radiohead muziek overrompelen deze nummers je met een onverklaarbaar diep rakende schoonheid en pracht. Het lijkt of met "Earth" eindelijk de ziel van Radiohead is blootgelegd.