Het album "Dreamers" wordt geopend met een ongelofelijk lekker stukje elektrisch gitaar werk, met heerlijk gierende en scheurende tonen. Na de intro verwacht je een mannenstem, maar dan verrassen de fijne vrouwenstemmen van de Bells Of Youth. Een verrassend goed klinkende combinatie. Het nummer wordt mooi uitgewerkt zonder een moment cliché te worden.

Dit is de strekking van het hele album. De zang is bezielend af en toe nog mooi uitgebouwd met gelaagde samenzang. Dames rock en pop op een behoorlijke originele en indringende manier gemaakt.

De schijnbare tegenstellingen van stevig gitaarwerk en mooi klinkende zang pakken verrassend goed uit. Het duurt wel even voor je de neiging onderdrukt om te kijken of er per ongeluk naar andere muziek is omgeschakeld, maar uiteindelijk is het heerlijk luisteren. Een zeer geslaagd tweede album voor The Bells Of Youth!

Heel vaak heb ik me de afgelopen weken afgevraagd of ik klaar was met deze muziek. Ja het was prettige muziek om naar te luisteren, maar is het meer dan dat? De vorm is op zich niet spannend. Een redelijk typische singer-songwriter. Er wordt goed gezongen, het is ook mooi en met gevoel voor detail opgenomen.

Het voordeel van de twijfel dus tot het moment dat er van alles aan de muziek op begint te vallen. Hé, die gitaar klinkt wel erg lekker. Goh, er wordt wel heel fijn gezongen. Je begint mee te tikken en te zingen. De muziek begint je te raken, de beschouwingen van Ben Watt beginnen te leven. Niet te snel skippen dus deze plaat, hij is mooier dan je misschien op eerste gehoor denkt!