Hoewel ik veel muziek (van de bands) van Jan Akkerman koester is het er de afgelopen "tig" jaar bitter weinig van terecht gekomen om hem ook live te bewonderen.

Zijn naam noemen roept met name herinneringen op aan het beluisteren van "Russian Spy And I", heel veel nummers van Focus en z'n samenwerking met Kaz Lux (Eli). En vooral ook het nog niet zo heel lang geleden ontdekte "Live At the Rainbow". Dat zijn dan alleen de meest dierbare herinneringen.

De aankondiging Jan Akkerman 7.0, al 70 jaar!, deed me dus direct naar de agenda grijpen of het deze keer wel zou passen. Het kon en m'n concert maatje wilde ook graag mee. Leuk! Het is altijd leuker om samen ergens naar toe te gaan.

De opzet van de avond met veel gastartiesten maken de avond nog interessanter. Johan Derksen als (blues-) muziek kenner voor het aan elkaar praten van de avond is logisch en leuk. Dat dit zou starten met een groot aantal felicitaties via video boodschappen had ik niet verwacht. Een keur aan artiesten kwam langs met hun felicitaties en blijken van waardering. Voor mij zijn vooral de bijdragen van Steve Hackett en Geddy Lee vermeldenswaardig.

Vervolgens zal de avond uit 2 sets bestaan, het eerste deel met "Jan Akkerman" muziek gespeeld door gastmuzikanten en het tweede deel met Jan zelf op gitaar. Na een stukje geschiedenisles van Johan Derksen en een uiteenzetting van Ruben Hoeke is de aftrap van de eerste set een uitvoering van "Russian Spy And I", gezongen door z'n dochter Laurie Akkerman.

Het wordt gespeeld door de basis band van Jan Akkerman (Coen Molenaar op toetsen, David de Marez Oyens op bas en Marijn van den Berg op drums) en met gasten als Specs Hildebrand en Leif de Leeuw. Dit is precies wat ik hoopte mee te maken, de heerlijke muziek gespeeld door klasse muzikanten, fantastisch!

Het tweede nummer is een verrassing, "Lipstick On Your Collar". Er is kennelijk een Nederlandse cover geweest waar Jan op gespeeld heeft of hij heeft vooral gitaar leren spelen aan de hand van dit nummer. Dat is me niet duidelijk geworden, maar wel een heel leuk stuk muziek.

Het gaat vervolgens door met muziek van Brainbox. Frank van Pardo neemt de zang voor z'n rekening samen met de broertjes Guus en Johnny Laporte. Ik ken de mannen verder niet, maar er blijkt maar weer eens veel klasse rond te lopen.

Heerlijk! Bert Heerink neemt vervolgens de zang over om "Dark Rose" te doen. Het eerste kippenvel moment, super mooi! "Down man" wordt door Lucas Pruim gezongen, geweldig!!! Het lukt me trouwens niet om dat alle deelnemers te vinden of te registreren.

Wat dat betreft was het een lekkere losse avond. Er werd heel relaxed van song naar song gewerkt en wie wat deed ontstond ter plekke leek het wel. Eelco Gelling was nog niet gearriveerd, dus nam iemand anders zijn partij over. Bert Herink wil inzetten om te gaan zingen maar krijgt z'n beurt niet. "O, geeft niet" zag je hem denken, dan ga ik gewoon weer van het toneel af.  Er worden voortdurend gitaren aan en af gekoppeld en posities ingenomen. Het gaf allemaal niets, de sfeer was geweldig. Met zo'n aanpak kan het geluid er onder lijden, maar dat was juist zeer goed te noemen. Complimenten voor de man achter de knoppen!

Na een intermezzo door Susanna Raya volgt uiteindelijk de muziek van Focus. Leif de Leeuw neemt de gitaar partijen voor z'n rekening. Met m'n ogen dicht had daar Jan Akkerman ook kunnen spelen. Ik prijs mezelf gelukkig dat dat ik gekomen ben. Alleen hiervoor had ik het al willen doen. Ik verkeer inmiddels met m'n hoofd in de gitaar hemel als Ruben Hoeke ook nog eens een dikke duit in het zakje doet.
Wederom een lading dik kippenvel opwekkend, wat een "geweld".

Daarmee is de eerste set zo'n beetje klaar en is het de hoogste tijd om de blaas te legen. Er waren meer mannen op leeftijd die er zo over dachten. Tot grote hilariteit van de vrouwen stond er een veel langere rij bij de mannen dan bij de vrouwen. Tjsaaa.

Set 2:

Het begint met de "New Cool Collective", jazz-muziek. Niet echt m'n ding. Dat verandert als ze "Melody in F-Rock" gaan spelen, een single van de eerste band waar Jan Akkerman in zat, Johnny & His Cellar Rockers. Leuk! 

Vervolgens komt de meester zelf ook op het toneel. Zonder veel poespas, hij begint gewoon te spelen, laat de muziek spreken. Er volgen een reeks nummers waar ik ademloos naar heb zitten luisteren. Het wordt me duidelijk dat Jan de leider is, alle breaks en overgangen worden ingezet na een hoofdknik. Een korte onderbreking van z'n trance lijkt dat. Hij speelt met z'n honkbalpet over z'n ogen waardoor er al een afzondering ontstaat. Toch dirigeert hij het geheel vanaf een onzichtbaar voetstuk. Heel professioneel wordt de band nog voorgesteld, maar veel woorden maakt hij er niet aan vuil. Het gaat om de muziek en spelen is z'n leven.

Er volgt veel muziek die ik niet ken of herken. Jan zit niet vast aan wat hij gemaakt heeft, stilstand is achteruitgang, dus is Jan altijd bezig met een nieuwe aanpak of een andere manier van spelen. Zie daar z'n ontwikkeling en enorm uitgebreide oeuvre. Jan is vooral veel meer dan een begenadigd gitaar speler, maar zal daar nooit z'n stem voor verheffen. Een man om bewondering voor te hebben.

En zo sluit de avond voor mij ook af. Het carriëre overzicht en z'n persoonlijkheid maken diepe indruk. En niet alleen op mij als ik zo de zaal rond kijk. Er volgt nog een hele tour door Nederland, laat hem niet aan je voorbij gaan zoals ik toch jarenlang teveel heb gedaan.

O ja, de avond werd zo'n beetje afgesloten door Martijn Fischer die "Bloed zweet en Tranen" kwam zingen. Dat slaat voor mij alles. Jan Akkerman die Hazes speelt..... 

Setlist: