Nils Petter Molvaer - Buoyancy:

De Noorse duizenpoot Nils Petter Molvaer brengt al zo'n 20 jaar solo-albums uit en ik had er geen idee van.

Voor mij weer een voorbeeld van de beperktheid van de hedendaagse media. Alleen door actief en intensief naar muziek op zoek te gaan ben ik op deze muziek gestuit. Is het van geen niveau dan snap ik dat, maar wat op dit album te horen is, is muziek van de hoogste orde. Het uitbrengen van dit album zou op alle voorpagina's moeten staan en in alle talkshows ten gehore gebracht moeten worden.

Ik zal het opvatten als een geboden kans om zelf met de loftrompet te schallen. Letterlijk ook, want Nils Petter Molvaer bespeelt de trompet die op veel van de nummers te horen is. Prachtig! De wijze van spelen heeft veel overeenkomsten met die van Jon Hassel op " Fourth World, Vol. 1: Possible Musics". Een manier die me zeer raakt, op deze wijze vind ik een trompet bepalend voor de sfeer en bepalend voor het genot van het luisteren.

Het klinkt alsof er met veel lucht gespeeld wordt en het knappe van dit album is dat de andere instrumenten ook met een soort "lucht" spelen. Deze instrumentale muziek bevat de prachtigste sfeerbeelden, in bijna elk nummer gemaakt uit de balans tussen het trompetgeluid en de andere instrumenten. Fantastisch! Bij geen enkel nummer hoor ik duidelijke associaties met andere composities vanuit de structuur of door loopjes. Heel bijzonder!

Er is echter wel een maar, een reden waarom ik dit bijna niet ontdekt had. Het eerste nummer "Ras Mohammed" gaat gepaard met heel hoge, zeer indringende gierende geluiden, misschien zelfs wel van de trompet, waar ik naar van wordt. Een enorme onbegrijpelijke hobbel dwars voor de ingang van het met schilderachtige trompet versierde hemelrijk "Buoyancy".

Sinoia Caves ‎– Beyond The Black Rainbow:

Al uit 2014, maar toch aan m'n aandacht ontsnapt. Telkens als ik nummers van het album hoor krijg ik flashbacks uit een roemrijk verleden van de elektronische muziek. Niet direct naar artiesten, maar naar het genre. De muziek is heel apart en daarom juist niet aan een artiest van vroeger verbonden.

Ik had gezien dat er een relatie was met een Sound Track (OST) en kon al snel bevestigen dat de muziek daar echt bij hoort. De hoesafbeelding is vreemd, waarschijnlijk ook een verwijzing naar de film. Het beeld sluit ook aan bij de spanning die in de muziek zit.

Het geheel klopt, maar zo zijn er meer. Dat beeld veranderde toen ik een stukje van Pitchfork las: "For his second release as Sinoia Caves, Black Mountain's Jeremy Schmidt has rearranged his work on the score for the cult sci-fi film Beyond the Black Rainbow to craft a work that alludes to the movie but should work for people who’ve never even heard of the film. Schmidt seems to have composed this music based on hazy memories of old soundtracks, with sly nods to John Carpenter and Goblin, Jan Hammer and Jon McCallum."

Dan vallen veel puzzelstukjes in elkaar en maakt het verhaal achter de muziek de muziek nog veel interessanter om naar te luisteren.

Ook heel opvallend is dat Goblin genoemd wordt. Wie kent dat nog? Een band welke ik ken ook in relatie tot filmmuziek, een griezelfilm. De titelsong van het album "Profondo Rosso" (1975) is een van m'n all-time favorites. (Nog niet op CD-SCORE beschreven omdat het maar om 1 goed nummer gaat, maar wie weet ooit nog eens.)

De lading die deze muziek van zichzelf al heeft is heel heftig geworden voor mij. Inmiddels kan ik deze muziek niet meer horen zonder te denken aan een van de meest angstige momenten die ik ooit op basis van "griezel TV" meegemaakt heb. Een TV serie met muziek van Pink Floyd overigens. Helaas weet ik niet waar ik op dat moment naar keek, daar was ik te klein voor. De muziek heb ik later wel herkend als die van het Pink Floyd album "Meddle".

En zo komt er opeens van alles bij elkaar. Luister ook eens en kijk wat er gebeurt en lees ook even het stukje over Sinoia Caves op Bandcamp.