"Sprekende stenen, of Steenspraak" daar gaat het hier om. Mijn idee bij het horen van de muziek, voordat ik me van de album titel bewust werd, lag meer bij muziek van voor de "Big Bang". Muziek uit de tijd dat er nog geen ritme of melodie bestond.
Dat geeft wel aan dat hier geen doorsnee hitparade muziek aan de orde is. "Dark Ambient, Drone" wordt het genoemd. Muziek waar tempo geen rol speelt, maar meer het klankbeeld en de veranderingen daarin.
Het album start met stilte, langzaam overgaand in een soort ruimte waarin geheimzinnig gefluister hoorbaar is. De indrukken en verbeelding worden verdrongen door nieuwe indrukken en verbeelding zonder ergens vat op te krijgen. Zodra het idee van herkenning door herhaling tot verwachtingen gaat leiden, blijken de geluiden door een onzichtbare kracht weggeblazen te worden en vervangen te worden door weer iets anders onheilspellends. Dat is mijn beeld van deze muziek.
Dit zet je niet achteloos even op, hier moet je voor gaan zitten om alle indrukken optimaal op je in te laten werken. Indrukken die uniek zijn en waar je verbeelding alle ruimte krijgt, gedragen door de bijna vormeloosheid en lange klankbeelden die toch ook schoonheid bezitten.
Voor mij is dat de kracht van deze muziek, het leidt tot een concentratie waardoor de indrukken van de omgeving ver weg raken en de muziek het denken overneemt.
Zo hoor ìk het, maar lees vooral ook de beschreven context op Bandcamp, dat geeft weer een andere invalshoek.
Weergaven: 34