Sinead O'Connor - Troy (1987): De single van het stormachtige debuut van Sinead O'Connor. "Troy" is een geweldig nummer met een mooie opbouw en een prachtige productie.

De opbouw tot de eerste kleine uithaal duurt even. Er wordt heel ingehouden en liefelijk gezongen tot dat punt. Vervolgens wordt weer gas terug genomen om even later voorzichtig nog wat extra gas te geven. Zo duurt het bijna 4 minuten voor de volle kracht van de stem van Sinead O'Connor zich laat gelden.

Wie dan nog niet geraakt is door de emotie in de stem kan Sinead O'Connor verder links laten liggen. De fans moeten vanaf hier zo'n beetje aan extra hartbewaking om de impact te kunnen verwerken.

Het gaat zo nog een even door in een geweldige climax. Ik ken geen ander nummer met zo'n impact vanuit de stem als dit. De uithalen met referenties naar mythische onderwerpen versterken het drama.

Dit nummer is een beleving een vertelling in heftige zang met een slechte afloop. Een prachtig drama.

Bløf - Liefs Uit Londen (1998): De mooiste nummers van Bløf voor mij zijn dit soort ballades. Daar weten ze me meer mee te raken dan met de rock nummers. 

In de begin periode kende ik Bløf echter alleen maar van de rock muziek. Pas met "Blauwe Ruis" in 2002 veranderde dat. Toch is mijn eerste herinnering aan "Liefs Uit Londen" ergens uit 2007 denk ik. Pas in 2010 in ons huidige huis, heb ik duidelijk van die luister momenten in m'n geheugen dat ik echt val voor dit nummer.

Dat we de tekst luidkeels meezingen en opgaan in de liefde voor "haar" en stikken in de vaststelling: "God wat is ze lief"...

Radiohead - Paranoid Android (1997):  De superband Radiohead is lang aan me voorbij gegaan. Waarschijnlijk heeft de Top 2000 er aan bijgedragen dat er langzaam ook herinneringen ontstonden aan het luisteren naar "Paranoid Android". Toch is er niet een heel duidelijke herinnering met plaats en tijdgewricht.

Je zou kunnen zeggen dat ik dit nummer telkens opnieuw ontdek. De eerste noten ken ik dan ook het best. Het onwaarschijnlijk mooie begin met de akoestische gitaar, de bijvallende elektrische gitaar en uiteindelijk de hoge stem van Thom Yorke, zich direct daarna voortzettend in de hele hoge hemelse tonen. Het nummer kan dan al niet meer stuk.

Eigenlijk lijkt het nummer dan al af te zijn, maar de mannen hebben nog een toetje in petto. Heel subtiel wordt hier naar toe gewerkt met kleine variaties. Uiteindelijk barst de bom en gaan ze helemaal los. Dan is er echt geen plekje meer vrij voor nog een kippenvel bultje.

Stop hier maar, het is klaar zou je zeggen, maar dan begint een prachtig soort beschouwend gedeelte wat je nog even laat nagenieten van de vervoering. Uiteindelijk gaan ze nog een keer los. Lekker, lekker, ga dan maar door ook! En dan is het opeens over, stilte.

Zie daar de roller coaster "Paranoid Android". Ik wil nog een keer.

Beatles - A Day In The Life (1967): Het kan niet op bij de Beatles. Er is nog zo'n nummer wat je van de sokken blaast: "A Day In The Life". Zwaar georkestreerd en vervreemdend klinkende zang door de lichte toon en de galm, is dit weer een andere kant van de oneindigheid van de Beatles.

Een mooi contrast is er met de lichte zang van John Lennon en het tussen stukje van Paul McCartney. Hij zingt met volle stem een ander deel van het verhaal. Letterlijk een ander verhaal want "A Day In The Life" bestaat uit 2 afzonderlijke delen van materiaal van Lennon en McCartney.

Ze hebben dat dus meesterlijk aan elkaar gezet en tot een geheel gesmeed. Daarmee is het verhaal van dit nummer nog niet verteld. Een stukje tekst van het numeer is namelijk "He blew his mind out in a car. 
He didn't notice that the red lights had changed.". Dit en andere gevonden "aanwijzingen" hebben er toe geleid dat er een extreem ver uitgewerkte theorie is dat Paul McCartney al in die tijd overleden zou zijn aan een auto ongeluk.

De reden dat ik het noem is dat dit verhaal zo wijd en zijd verspreid is, en dat er zelfs zo veel radio uren aan zijn besteed, dat het bij de song is gaan horen. Ik zelf heb met verbazing naar alle gevonden aanwijzingen zitten luisteren.

Op die manier leer je nog veel meer over de Beatles, daarom is het ook op die manier de moeite waard. Naast het radio programma "Get Back - The Assumed Death of Paul McCartney" is er meer te vinden op internet o.a. op hoaxes.org.

Led Zeppelin - Whole Lotta Love (1969): De eerste klanken van "Whole Lotta Love" met de vervormde gitaar noten zijn een van de mooiste rock klanken die ik ken. Direct zit hier zo veel verwachting in, wordt er een ongebreidelde lust naar meer opgewekt. Als de basgitaar daar dan in meegaat is de behoefte al bijna pijnlijk aan het worden.

Dan is de zang van Robert Plant dus nog niet eens begonnen. Zodra hij van leer trekt is duidelijk dat die lust geen toeval is. Het is hartverscheurend wat hij zingt en hoe hij het zingt. De energie die dit losmaakt spat van het nummer. Fantastisch, wat een onderdrukte energie!

Als Robert Plant dan even op adem moet komen begint een van de mooiste breaks die ik ken. Startend met de lichte klank van de bekkens mond het uit in een schitterende gitaar geluidsorgie.

Hierna komt het nummer pas echt los. Er wordt even diep adem gehaald om naar de meest hartverscheurende oerkreet ooit door een man in de popmuziek losgelaten, de ruimte te geven. "Shake for me, girl. I wanna be your backdoor man. Hey, oh, hey, oh Oh, oh, oh". Dat is duidelijk toch?

Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale (1967): De universele klanken van "A Whiter Shade Of Pale" zijn ook voor mij een hoogtepunt in de popmuziek. Naast nog een aantal prachtige Procol Harum singles. Dit nummer is muziek waarbij vooral het geheel de waardering heeft en niet zozeer bepaalde onderdelen.

Het prachtige orgel is voortdurend aanwezig. De zang van Gary Brooker houdt de aandacht voortdurend gevangen. Een totaal sfeerplaatje van grote schoonheid en impact.

De beleving bij dit nummer, is al vanaf het begin ook dat het ooit de eerste nummer 1 in de "Top 100 allertijden" was in 1968. En nu bijna 50 jaar later op plaats 105. Nog lang niet vergeten dus.

Sting - Fragile (1988): In de eerste paar jaar na het verlaten van de Police heeft Sting z'n mooiste muziek gemaakt. "Fragile" is daar een fraai voorbeeld van. Prachtig breekbare akoestische gitaar klanken over de kwetsbaarheid van mensen voor terroristisch geweld.

In deze tijd, met de aanslagen in Parijs, dus heel actueel. Gek eigenlijk dat dit niet een winst in de Top 2000 heeft opgeleverd, waar dat met "Imagine" wel is gebeurd.

Aan de schoonheid van het nummer kan het niet liggen. Het is zo mooi opgenomen, het is echt een lust voor het oor. 

Eric Clapton - Tears In Heaven (1992): Een track van het prachtige "Unplugged" live optreden van Eric Clapton. Een bijzonder mooi album. "Tears In Heaven" gaat natuurlijk over z'n overleden zoon. Zo bizar om daar over te zingen tijdens een live optreden. 

Het gevoel druipt er af en daarmee is het ook niet raar dat dit een hoge plek in de Top 2000 heeft. Wie wordt hier niet door geraakt?

Dit is een van de nummers van het "Unplugged" optreden. In z'n geheel prachtig en ontroerend. Als je het nog niet kent, een echte aanrader, vooral met de beelden erbij.

Rolling Stones - Angie (1973): Toen "Angie" een hit was in 1973 is dat volledig aan me voorbij gegaan, of ik was toen nog niet in staat de schoonheid er van te herkennen zodat er geen herinnering aan overgebleven is. Het heeft maar liefst 4 weken op nummer 1 gestaan, dus ik moet wellicht bekennen dat ik het eerst gewoon niet hoorde. Dat kwam later. 

Opeens overkwam me, een paar jaar later, wel de schoonheid van de akoestische gitaar intro en direct daar bovenop de stem van Mick Jagger met z'n liefdes verklaring. Alsof ik het nummer op dat moment voor het eerst hoorde.

Ik weet nog dat het een gevoel van euforie gaf, een puur geluksgevoel. Ik kon bijna niet bevatten wat ik daarnet gehoord had. De poort naar de schoonheid ging opeens open en het denderde met grote golven naar binnen. 

Dire Straits - Private Investigations (1982): Weer een andere vorm van mooi, het houdt niet op! De opbouw van dit nummer is een ding om van te genieten, het  geluid van de gitaar en begeleiding een tweede. Dit is zo mooi opgenomen!

Als ik één nummer moet opnoemen waarbij luisteren naar een 24 bit versie van het nummer echt waarde heeft, dan is het deze wel. Dit moet je horen in studio kwaliteit.

Alleen dan kan je alle finesses en details van de muziek ten volle tot je nemen en op je in laten werken. Natuurlijk op een volume niveau wat nog net geen pijn doet en wat nog net geen miniscule vervorming hoorbaar maakt.

Mij levert dat een gelukzalig gevoel op. De Dire Straits op z'n best.

Supertramp - School (1974): Wie valt er niet meteen voor de mondharmonica klanken aan het begin van School? Ik wel, als een blok. De rest van het nummer is ook heerlijk en super mooi, maar heeft niet meer de impact als die eerste paar uithalen.

Begrijp me niet verkeerd, dit album bevat zulke hoogstaande muziek en heeft me jaren en jaren zeer veel luister plezier gegeven. Het was een deel van m'n leven.

Toch zit er meer achter die eerste mondharmonica noten. De eerste jaren dat ik de LP had, moest die nog gedraaid worden op een mono platen speler. Zo'n platenspeler waarvan de deksel de luidspreker was. Beter hadden we nog niet in huis en bij het afspelen van "School" werd dat best een frustratie.

Ik heb dan ook met beide handen de kans gegrepen om de LP een keer bij de ouders van een goede vriend thuis op de pick-up te krijgen. Zij hadden namelijk wel een heel indrukwekkende stereo installatie.

De demonstratie was heel overtuigend ik moest en zou ooit eens een dergelijk mooie stereo installatie bezitten. Dat gegeven is nu aan de derde generatie toe. Met zeer veel plezier kan ik de pracht van "School" beluisteren inclusief de mooie mondharmonica geluiden.

Rolling Stones - Paint It Black (1966): Dit nummer is ook heel lang een "lieveling" geweest in de eerste jaren dat ik naar popmuziek ging luisteren. Het stond ook op het cassette bandje wat ik al bij Nummer 1524 "Little Red Rooster" genoemd heb.

Het "oosterse" aan deze plaat, door het sitar geluid, geeft de muziek een heel aparte uitstraling. Samen met de bas en de drums wordt hiermee een enorme grove bereikt.

De zang van Mick Jagger is ook weer heel overtuigend. Ik kan niet zeggen dat ik weet wat hij zingt, maar de uitstraling is voldoende voor me. Gewoon meegaan op het ritme en meebrullen, desnoods fonetisch.

Doors - Riders On The Storm (1971): We komen in een fase waarin woorden tekort schieten. Dit werkstuk van de Doors is van de buitenklasse.

De onderkoelde zang van Jim Morrison, de sfeerbeelden, opgewekt door de onweers- en regengeluiden, de o zo mooie dreigende klanken van het orgeltje.

Dit is een compleet verhaal een historie om nooit te vergeten, een mythe. Door de lengte van het nummer kan je ook zo heerlijk lang van deze warme douche blijven genieten.

Telkens weer die orgelriedeltjes in allerlei varianten, de voorzichtig gezongen frases en de vibrerende gitaar. Even inhouden en dan moet het weer door want "Riders On The Storm". Totdat de storm langzaam wegvloeit. Oef, even bijkomen.

Rolling Stones - Sympathy For The Devil (1968): Midden in de "Flower Power" tijd maken de Rolling Stones hun mooiste muziek.

Gedreven door de creativiteit van die tijd ontstaat er een nummer voor de eeuwigheid. Een bizarre "conversatie" van de duivel over wat die allemaal aan ellende veroorzaakt heeft.

Het gegeven is aanleiding voor de Stones om te excelleren in het scheppen van een levensecht beeld van het "gesprek" met de duivel, de emotie van de feiten, het uitdagen, onder andere door de fantastische gitaar solo's en in intonatie van de zang van Mick Jagger.

Het hakt er flink in, door het openstaan voor de muziek en om de juiste woorden te vinden. Een duivels nummer is dan toch de enige goede beschrijving?

Cure - A Forest (1980): Bij dit nummer slaat de verwondering weer toe. Wat is er allemaal mogelijk in de popmuziek om iets moois te maken. De mogelijkheden kunnen toch niet oneindig zijn. Er zal toch wel een grens zijn aan wat mooi is, aan wat er aan composities gemaakt kan worden die iets bijzonders als resultaat opleveren.

De muziek van "A forest", en het album "Seventeen seconds" laten zien hoe ver die grenzen zijn en hoe groot de mogelijkheden zijn. Deze muziek staat op zich en er komt geen andere band in de buurt van wat hier gemaakt is.

Het bijzondere is ook dat het zo vreselijk mooi is. Een uitbarsting van creativiteit en een unieke muziek beleving, in een stijl en sfeer die ver van al het andere af ligt.

Beach Boys - God Only Knows (1966): En zo beland je vanuit "A Forest" in een enorm contrast. Ik heb wel eens vaker aangeven dat ik net zo makkelijk van Deep Purple en Led Zeppelin als van de Beatles en de Beach Boys kan genieten, maar als je het zo achter elkaar zet om echt naar te luisteren zijn het heftige overgangen.

Dit is schoonheid van een heel andere orde. Gemaakt via hemelse zang, via de uitroep "God only knows what I'd be without you". Door de invulling van die gevoelens met de prachtige harmonieën en melodieën, die prachtige blazers geluiden en de perfecte productie.

Een ander tijdsbeeld ook, een tijdsbeeld met meer romantische idealen dan we nu nog kennen. Idealen die onderhuids ook in dit nummer verwerkt zijn en ons nog steeds laten zien hoe mooi dat beeld en het leven toen kon zijn.

Pink Floyd - Shine On You Crazy Diamond (1975): Hoewel de Beatles heel, heel veel voor me betekenen en de bewondering voor wat zij achter gelaten hebben immens is, is er nog een andere grootheid die ook strijdt om de positie mooiste muziek ooit. Dat gevoel en dat oordeel veranderen voortdurend en wordt door het moment bepaald. Bijvoorbeeld door het beluisteren van de muziek.

Ik heb nu de begin noten op m'n oren en merk al meteen dat het bij me begint te borrelen van emotie over de prachtige dingen die ik hoor. Dat is ook waar Pink Floyd en "Shine On You Crazy Diamond" het op één vlak mee winnen, op het vlak van niet meer te onderdrukken emotie.

Dit is muziek waar ik regelmatig een traan bij laat. In deze muziek hoor ik zaken die niet meer te bevatten zijn. De elegantie waarmee het een in het andere overgaat, de beelden ik erbij krijg, de momenten waarop iets nieuws ingezet wordt, de teksten die een diepgang suggereren waar ik hoogtevrees van krijg.

Ik heb geen verstand van toonsoorten, maar als benoemd kan worden in wat voor toonsoort "Shine On You Crazy Diamond" is gemaakt dan zou dat het geheim kunnen zijn voor een recept voor de ultieme toverdrank of de heilige graal.

Coldplay - Fix You (2005): Van emotie naar emotie. De muziek van "X&Y", waar dit nummer vanaf komt,  is gelinkt aan m'n huidige huwelijk.

"Fix You" staat voor die wonderlijke tijd in 2005 dat voor ons tweeën tot een dagelijks geleefd wonder heeft uitgepakt.

Het feit dat ik nu zeven dagen lang met deze lijst bezig kan zijn is daar een voorbeeld van. Veel dank gaat uit naar haar, dankzij haar kan ik dit doen. Ze geeft me de ruimte om hier helemaal in op te gaan. Ze is misschien zelfs wel de veroorzaker van de losgebroken passie.

Door de emotie van een nieuwe liefde, maar ook door mij te laten kiezen wat ik met het geld van een erfenis zou gaan doen. Het resultaat is een super fantastische stereo installatie welke bijna dag en nacht aanstaat en ons uren en uren van luistergenot geeft. 

Waarmee ademloos naar "Fix you" geluisterd kan worden, elkaar diep in de ogen kijkend...

Pink Floyd - Wish You Were Here (1975): Het verhaal van "Wish You Were Here" is niet anders dan dat van "Shine On You Crazy Diamond" twee nummers hiervoor.

Nog niet genoemd is de rol die ex Pink Floyd lid Syd Barrett in de muziek van "Wish You Were Here" had, een facet die nog meer diepgang en emotie aan de muziek toevoegt.

Deep Purple - Child In Time (1972): De hoogste tijd voor weer wat rauwe emotie. Niet zomaar plat voor de voeten gegooid, maar langzaam opgebouwd. De schitterende orgel geluiden, delicate bekkens en de ingehouden zang werken langzaam toe naar een hoogtepunt. 

De eerst volgende stap is de tempo versnelling leidend naar de korte drumsolo en een gitaarsolo. In de gitaar solo wordt het tempo nog eens flink opgevoerd, lijkt de muziek al in het rood te zitten. Schitterende klanken waarmee je helemaal uit je dak kan gaan en als een gek luchtgitaar kan spelen.

Daarmee is de koek nog niet op, er volgt een nieuwe aanloop. Weer wordt er met grote subtiliteit spanning opgebouwd. Alleen dit keer eindigt het in een gillend gekkenhuis. De waanzin neemt het over en het hele zaakje lijkt naar de afgrond te gaan of daarvoor al uit elkaar te ploffen. Het lijkt niet goed af te lopen, de luisteraar wordt in verbijstering achter gelaten. Wow!

Led Zeppelin - Stairway To Heaven (1971): Van het pandemonium ("Child In Time") naar de "Stairway To Heaven". Daar ga ik weer, zo heftig als die contrasten nu op me inwerken heb ik nog niet eerder ervaren bij het meemaken van de Top 2000 op de radio. Even pauze.

De lieflijke klanken aan het begin van "Stairway To Heaven" verraden nog niets van de uitbarstingen die nog gaan volgen. Dit lange nummer wordt heel mooi en geleidelijk opgebouwd in volume en tempo. Tegelijk veranderend van sfeer, van lieflijk naar ferm, naar een uitbundige gitaar solo gevolgd door de uitzinnige zang van Robert Plant.

De fantasie krijg tijdens het nummer de vrije loop door de sprookjesachtige teksten. De door snaren en fluit gecreëerde rust geeft alle ruimte aan verbeelding. Eenmaal in het nummer wordt je meegesleept in de toenemende urgentie.

Die meeslepende aard en het contrast tussen kop en staart maken dit nummer zo mooi. Een zeer soepele en geniepige manier om van te bewonderen schoonheid iemand mee te nemen naar ongeremde uitzinnigheid.

John Lennon - Imagine (1971): De aanleiding waarmee "Imagine" op nummer 1 is beland is diep triest. Het feit dat het nummer hier beland is, geeft me veel vreugde.

Het nummer en de tekst zijn van een ontwapenende eenvoud en waarheid, dat het me toch verbaast dat de strekking ervan niet meer impact heeft gehad in die tijd. Voor mij lijkt, als ik probeer terug te kijken, de impact niet meer te zijn dan het volgende popliedje met een goed bedoelde tekst.

Pas nu komt de impact aan het licht door een pianist die toevallig aanwezig was op een verschrikkelijk moment in Parijs. Het nummer leeft nog steeds bij mensen, maar vooral onderhuids, zoals waarschijnlijk veel goede bedoelingen. Het geeft aan dat er meer nodig is om dat gevoel tot werkelijkheid te maken. Meer dan een intentie, meer dan het ter harte te nemen. 

Ondertussen kunnen we genieten van de mooie muziek en tekst van John Lennon en weer geïnspireerd raken.