Neil Campbell - Last Year's News:

De album titel "Last Year's News" is net zo misleidend als de muziek van Neil Campbell op het eerste gehoor is. In mijn geval komen flarden van de muziek voorbij in een shuffle en dienen zich zo in m'n gemoed vast te zetten.

Niets daarvan klinkt als oud nieuws. Ik hoorde mooi gitaarspel in wat vreemde composities. Iets nieuws neerzetten is natuurlijk te waarderen, er kan alleen meer tijd nodig zijn om het te bevatten.

Dat gebeurde uiteindelijk en als je dan het hele album tot je neemt ervaar je een soort openbaring. Dan zit er lijn in de muziek. Is die vreemde muziek een onderdeel van een mooi geheel.

Hoe bevredigend is het dan, als dat wat je voelt bevestigd wordt door de begeleidende tekst bij het album op Bandcamp. Dat is toch iets goeds in de opzet van Bandcamp, die "liner notes" die je normaal vond op LP's. Daarmee kan je de beleving van de muziek versterken.

Terug naar deze fijnzinnige instrumentale gitaarmuziek. Ik zie stukken hiervan zo gebruikt worden in films of televisieseries. In het plat getreden pad van de akoestische gitaarmuziek is Neil Campbell toch in staat als eigen en herkenbaar over te komen. Het vreemde in de muziek van Neil Campbell is inmiddels van een vage vlek omgevormd naar een mooi silhouet.

Samana - Ascension:

Deze sobere muziek mag je niet op het eerste gehoor aan de kant de zetten. Deze waarschuwing wil ik op voorhand meegeven.

De band uit Wales, Samana, bestaande uit Rebecca Rose Harris en Franklin Mockett, heeft met dit debuut album meteen iets bijzonders neergezet. Hun gedachtegoed, mentaliteit en aanpak hebben muziek opgeleverd die ook intentie en aandacht verdiend om gehoord en begrepen te worden.

Waar de muziek van London Grammar direct een weg naar je hart vindt, is de muziek van Samana op het album "Ascension" meer ingetogen en bedachtzaam, maar herbergt ook veel emotie. Laat de titel "Ascension" (hemelvaart, beklimming, bestijging) je nieuwsgierig maken. Een klein stukje uit de linernotes wil ik wel openbaren: "Each song is a philosophical meditation laid to tape."

Het schrijven van deze recensie voelt als een spoiler. Het ontdekken van deze muziek is een belevenis op zich die eigenlijk niet mag lijden onder voorkennis.

Het luisteren naar deze muziek zal vragen oproepen over de teksten en waarom de muziek klinkt zoals het klinkt. Doe jezelf een plezier en ga pas op Bandcamp de achtergrond informatie lezen als je de muziek al goed kent. Laat de achtergronden de muziek een extra duw in de rug geven.

Antonio Forcione ‎– Tears Of Joy:

De recente ontdekking van de muziek van Antonio Forcione heeft al tot de recensie van het album "In concert" geleid. Om kort daarna van nog een album een recensie te schrijven is niet iets wat ik snel doe, maar als een album een maand lang het mooiste is wat je hoort, dan kan ik er niet omheen.

Ten eerste is er de klank van de muziek, de gitaar of strijkers of de percussie. Het is allemaal zo mooi opgenomen dat dit al een feest is om te horen. Daarbij schrijft Antonio Forcione prachtige muziek en brengt hij veel variatie in hoe hij die muziek wil laten kinken.

De variatie is zo groot dat je je afvraagt of hij ook gitaar kan spelen zoals je dat kent van Afrikaanse muziek ("Sahara Rain"). Dat kan hij inderdaad, daar is zelfs een heel album aan gewijd: "Sketches Of Africa"

De site van Antonio Forcione spreekt van een keur aan gastartiesten. Gezien de prachtige muziek moet daar ook vermelding van gemaakt worden: Jenny Adejayan - cello, Adriano Adewale - percussion, Igor Outkine - accordion, Ronu Majumdar - bansuri, Nathan Thomson - double bass, Enzo Zirilli - drums/percussion, Alex Wilson - piano en Micheline Van Hautem - vocals.

Alles aan het album klopt, maar het gitaarspel van Antonio Forcione is waar het om draait. Dat klinkt zo beheerst en sprekend dat in dit geval de zang helemaal niet wordt gemist. De zang wordt met verve overgenomen door de gitaar van Antonio Forcione. Alleen op "All Summer Long" is er een kleine vocale bijdrage, wel een super mooie combinatie.

Op "Landmark" is de uitspraak "I Have a Dream" van Martin Luther King opgenomen in het nummer, net als Neil Armstrongs woorden bij de eerste stappen op de maan. Zeer indrukwekkend. Ook heel speciaal is 'Waltz For Django", een eerbetoon aan Django Reinhardt.

De pareltjes stapelen zich op. Wat mij betreft is de naam van het album, "Tears Of Joy" zeer treffend gekozen.

Harry Manx - Dog My Cat:

Mijn afkeer van prijzengala's en andere vergelijkbare evenementen leidt af en toe tot het missen van de krenten in de pap.

Tussen al die bla bla en toestanden door worden er dus wel degelijk af en toe prijzen uitgereikt aan artiesten die het ook in mijn ogen verdienen. Dat moet ik deze organisaties nageven en de Canadese Harry Manx bewijst dat.

Toevallig ben ik met de muziek van Harry Manx in aanraking gekomen aan de hand van z'n eerste album uit 2001, "Dog My Cat". Wat me een fijn vooruitzicht geeft om nu naar de circa 15 andere albums te gaan luisteren. Die zullen dus nog wel eens op de "Draaitafel" verschijnen.

De muziek van Harry Manx is aanstekelijk. Een fijne mix van wat op het eerste gehoor op blues en folk lijkt, wat vooral tot uiting komt in het gitaarspel en het gebruik van de mondharmonica.

Er zit ook iets eigenaardigs in de muziek, iets wat na het lezen van de bio van Harry Manx een invloed uit de muziek uit India blijkt te zijn. Deze invloeden worden door hem op de Mohan Veena gitaar gespeeld, een India's instrument met 20 snaren.

De combinatie maakt deze muziek wel heel bijzonder en sfeervol. Voeg daar de lazy stem van Harry Manx aan toe en het recept voor de heerlijke sfeervolle luchtige muziek is klaar. Luister maar en laat je ook veroveren.

Jon Anderson ‎– 1000 Hands - Chapter One:

Good old Jon Anderson, vroeger van de megaband Yes en inmiddels 75 jaar, komt zomaar weer eens met een album. Een "Chapter One" zelfs en wat voor een album.

Het doet denken aan de hoogtijdagen van Yes, maar ook aan de samenwerking met Vangelis begin jaren 80 in de vorige eeuw. Maar vooral is het een Jon Anderson album door de uit duizenden herkenbare stem van Jon Anderson.

Toch is het ook duidelijk een symphonisch album. In het openingsnummer "Now" is bijvoorbeeld meteen ook als vanouds een kerkorgel te horen.

Wat opvalt is de aard van de composities. Er klinkt veel gedrevenheid uit, het is erg naar de luisteraar toe gericht en heeft een boodschap. Een hele positieve boodschap. Wat ik hoor is onder andere hoop, liefde, verlangen en vrede.

De muziek blijkt vooral van Brian Chatton te zijn. De persoon waarmee hij vroeg in de jaren 60 al in een band zat.

De basis voor het album is al in de jaren 90 gelegd, in een project met de naam "Uzlot". Dat de basis van de muziek al zo lang geleden is gemaakt is er misschien ook de oorzaak van dat het nu zo bijzonder klinkt. Maar ook toen was het buitengewoon in relatie tot de muziek die destijds gangbaar was.

Dat het in een kast beland is verbaasd me wat dat betreft niet, er is toch wat durf nodig om dit uit te brengen. Dat het nu wel gebeurt is komt omdat het veel makkelijker is geworden om muziek uit te brengen, schat ik in. En Jon Anderson wordt er natuurlijk niet jonger op. Wel apart dat de moeite niet wordt genomen om het ook bij Tidal of Spotify te publiceren. Of is dat een principe kwestie van Jon Anderson?

Hoe dan ook, dat wat er in de jaren 90 gemaakt is, is opgepakt en ontzettend mooi verwerkt in een volwaardig album. De keur aan grote artiesten die hebben meegewerkt zullen daar aan bijgedragen hebben.

Het nummer "I Found Myself" klinkt voor mij als de kern van het album. Zingend over de liefde van z'n leven, voel en zing ik dat met hem mee.