Het aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Het verhaal

De week was redelijk normaal te noemen, daarbij het Sinterklaasfeest als een normale onderbreking van luisteren beschouwend. Het schiften van de muziek verliep vlot en de pot met hele mooie muziek is overvol.

Toch is er een grote behoefte aan rust. We zijn dit jaar vroeg op vakantie geweest en dat is nu te voelen aan een enorme behoefte om even te luieren, te lezen en niets te doen. Niets in de zin van vrij te zijn om te doen waar je zin hebt en dat heeft toch al heel snel weer met muziek te maken, maar dan ongepland.

Er is nog een flink aantal aan concertverslagen om in te halen, ruwweg uit de periode 2009 t/m 2015. Vervelen hoef ik me dus nog niet. Of ik het op ga pakken weten we achteraf.

Volgende week, de week voor kerst, zal waarschijnlijk de laatste normale week zijn van dit jaar. Dan is het vanaf kerst tot het eind van het jaar Top 2000 luisteren wat de klok slaat en zijn de speakers en is de versterker bezet door muziek van de radio.

Het voornemen voor 2019 is om de draad gewoon weer op te pakken, de wekelijkse routine weer voort te zetten.

De opvaller(s)

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Mark Lanegan & Duke Garwood - With Animals:

Niet bepaald kerstmuziek, maar wel enorm vol van een donkere sfeer is de muziek van Mark Lanegan & Duke Garwood. Met Mark Lanegan als zanger en componist is dat niet verwonderlijk. Als iemand de onderwereld, de hel en aftakeling heeft gezien en tot op het randje heeft meegemaakt is het Mark Lanegan wel. Die ervaring gebruikt hij al jaren om inspiratie uit te putten en die bron lijkt allerminst opgedroogd.

Het beluisteren en beleven van de teksten is in dit geval zeker aan te raden, tenzij je er depressief van wordt. Duke Garwood bespeelt op eigen wijze de gitaar, maar de begeleiding is minimaal. Er zijn omgevingsgeluiden om de stem van Mark Lanegan gelegd, variërend van gitaar, naar iets hobo-achtigs ("My Shadow Life"), tot toetsenwerk en achteruit gedraaid geluid van drum en gitaar. Allemaal weinig herkenbaar. Alles om wel sfeer te maken, maar niet af te leiden van de zang en de teksten.

Niet dat het vrolijke muziek is, maar de muziek raakt me wel erg in al zijn somberheid, melancholie, liefde en pijn. Er zit veel schoonheid in de soberheid en het pure. Het album is een opeenvolging van ijzersterke donkere nummers, bijvoorbeeld "Upon Doing Something Wrong".

Het nummer "Spaceman", bijna op het eind van het album, is het meest frivole nummer en valt daardoor ook op. Dit nummer wordt gedragen door prachtig gitaarspel van Duke Garwood. Een knalrode kers op deze heerlijke zwarte taart.

Tidal:

Spotify: