Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging “"Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Er is een grote slag geslagen, ik heb voor m'n gevoel wild om me heen gemaaid. Het resultaat is een overzichtelijke lijst, een lijst waar ik weer voldoende aandacht aan ieder album kan geven.

Het kostte me een hele dag en al doende ben ik vergeten om kaartjes voor een concert te kopen en naar een afspraak bij de fysiotherapeut te gaan. Een hobby als de mijne eist z'n tol. Gelukkig is het redelijk goed gekomen met de kaartjes en zal in m'n lichaam in vorm gehouden worden om dit te blijven doen. Dat is een must.

Het doel is om de mooiste muziek er uit te pikken, de muziek die me raakt en waar ik een band mee krijg. Dat is, misschien begrijpelijk, niet gelukt. De "Draaitafel Die-hards" zijn er deze week niet in geslaagd die status te bereiken. Ik hoor mooie dingen, maar er zijn ook twijfelachtige momenten.

Neem "I" van Cigarettes After Sex, ik hoor een mooie vrouwelijke stem en lekkere muziek, maar verder komt het nog niet. Bovendien hik ik telkens weer tegen die naam aan: Cigarettes After Sex. Waarom die naam? Het lome gevoel? Wil je daar altijd op deze manier mee geassocieerd worden? Music After Sex had ik begrepen.

Een ander band met ook een zangeres is Nouvelle Vague met "I Could Be Happy". Dit is lekkere sfeervolle muziek. Niks mis mee, in deze muziek mis ik nog de herkenning van de "wauw" momenten. Dat kan nog komen. Het is mooi opgenomen en het gezongen Frans is voldoende beeldend om de onbegrepen tekst delen toch aantrekkelijk te maken.

Met "Tightrope Walker" van zangeres Rachael Yamagata heb ik nog wat wisselende luister momenten. Regelmatig trekt ze m'm aandacht met mooi passages. Ze heeft daarbij ook niet altijd voor de makkelijkste weg gekozen in haar begeleiding en instrumentale ondersteuning. Dit is muziek die meer tijd nodig heeft en die krijgt ze ook. Dit is muziek waar je binding mee krijgt of helemaal niet. We zullen zien.

Het valt me nu pas op hoeveel zangeressen er op de "Draaitafel" liggen. Ik heb er nog een:

Hope Sandoval & The Warm Inventions - "Until The Hunter". Het derde solo-album. Ik verwachtte het niet, maar Hope Sandoval heeft al veel ervaring in het pop-wereldje: wiki.

Daarmee staat de muziek die ze maakt in een ander kader. Deze meest kabbelende, dromerige muziek is andere koek. Elke keer als ik een nummer hoor doet het me wel wat.

Nadeel van deze muziek is dat het zo weinig houvast biedt, er zitten niet veel snel herkenbare pakkende of prikkelende momenten in. Toch is dat juist ook de kracht van deze muziek. Je moet het even op je laten inwerken. Op de "Draaitafel" bijvoorbeeld.