Beide artiesten zijn een beetje m'n leven in geslopen. Eric Clapton aan de hand van de kraker "Layla" (1971) en "I Shot the Sheriff" (1974). Maar pas door zijn bijdrage aan het concert van Roger Waters in Ahoy (1984) kon ik niet meer om zijn status heen.

B.B. King leerde ik pas goed kennen door de CD "Rattle and Hum" (1988), waar King ook op speelt en zingt ("When Love Comes to Town"). En dat was genoeg reden om ook naar zijn inbreng tijdens de concert tour uit te kijken. Helaas hebben we zijn op treden gemist in de RAI in Amsterdam (1989) omdat Bono zeer slecht bij stem was. B.B. King kwam helaas niet meer aan bod.

Dat ik in 2000 deze CD helemaal gemist heb kan ik niet echt verklaren. Zeker in de VS heeft dit album zeer veel waardering gekregen. Ook als ik naar de andere releases van 2000 kijk die ik mooi vind dan zijn dat bijna allemaal albums die ik later ontdekt heb.

Ik moet vooral geteerd hebben op de CD's die al in de kast stonden. Ik weet dat er een periode was dat ik stelselmatig mijn CD's beluisterde. Ik begon dan voorin bij de A en als ik aan het eind was begon in weer opnieuw. Inmiddels alweer onzeker geworden of ik ze allemaal wel even goed gehoord had. Hoe lang zou ik er nu (25-10-2015) over doen?

Eric Clapton en de blues is een fijne combinatie, b.v. samen met John Mayall & the Bluesbreakers of "Me and Mr. Johnson". De samenwerking met B.B. King mist echter wat scherpte om echt een topper te zijn.

Wat ze goed doen en echt heel goed kunnen hoor je terug op het album. Wat mist is het 1+1=3 gevoel. Maar, laat dat geen ontmoediging zijn, misschien verwacht ik ook teveel van zo'n plaat. Misschien verwacht ik teveel magie.

Het is en blijft een heel mooie plaat, met prachtige blues.

 Nee, "When Love Comes To Town" was de laatste Top 40 notering.