Sinds een paar jaar staat de muziek van Mark Lanegan heel hoog bij me in het vaandel. Dat begon met het album Blues Funeral uit 2012. Prachtige muziek waar ik me helemaal door mee laat voeren. Wat ik niet besefte was wie Mark Lanegan is en welk turbulent leven hij al achter de rug heeft. Niet alleen qua bands, maar ook persoonlijk, genoeg voor een boek of een film.

Met de kennis van de achtergrond van Mark Lanegan naar de stem luisteren is daardoor een beleving op zich. Hoeveel doorleefdheid kan er doorklinken in een zangstem? De combinatie met z'n rauwe rock muziek maakt het allemaal nog veel pakkender. Ik keek er er dus heel erg naar uit om dit ook live eens mee te maken.

Om maar met de deur in huis te vallen, het was niet wat ik verwacht had. Ik hoopte zo ongeveer op het concert van het jaar. Een slecht begin dus eigenlijk. De stem is geweldig, ik heb een tijd met m'n ogen dicht staan luisteren en dan komt de thuis beleving in versterkte mate tot je. Met de ogen open werd ik toch teveel afgeleid door de fragile persoon Mark Lanegan.

Tijdens het opbouwen van het podium viel het me al op dat na het verstellen van de microfoonstandaard de boel vastgezet werd met een tang. Om de standaard zo stevig mogelijk te maken, niet voor niets dus. Er werd zelfs een reserve microfoon zo geprepareerd.

Dat de gezondheid van Mark Lanegan te wensen over laat is niet verbazingwekkend. Dat hij nog op het podium staat dus wel. Lopen gaat moeizaam. Zingen put hem uit, ik heb hem een aantal keer voorzichtig zien zuchten tussen de nummers door. Bewegingen gaan schokkerig, bijna spastisch. Ik heb niet kunnen ontdekken wanneer hij z'n ogen open had, waarschijnlijk alleen van en naar de microfoon. Er staat geen spotlight op hem, in plaats daarvan wordt de drummer meer verlicht. Waarom? 

Een concert geven is duidelijk een strijd voor Mark Lanegan. Bewonderenswaardig dat hij er nog staat, maar ik werd er dus door afgeleid. Ik had een presence op het toneel verwacht, niet een kennelijk hoog bejaarde man die niet in staat is om z'n zang te versterken met zijn aanwezigheid en persoonlijkheid. Jammer, het blijkt al een paar jaar zo te zijn. Dit is het dus gewoon.

Was het dan geen goed concert of niet de moeite waard? Allerminst. De stem blijft indrukwekkend, geweldig zelfs, vooral met ook mijn ogen dicht. De muziek is meeslepend en er kwam lekker veel van Blues Funeral langs. De gitarist Jeff Fielder zorgt plaatsvervangend toch voor een visuele show en verzorgt hoorbaar spektakel. Ik ben heel blij dat ik dit (nog) meegemaakt heb. 

Aan het eind van het optreden wordt door Jeff Fielder gemeld dat Mark Lanegan nog zal verschijnen voor een signeer sessie. Bewonderenswaardig, maar ik vond het ook wel een beetje zielig voor hem. Het doet me toch met de volgende grote vraag naar huis gaan: "Hoe is het nou werkelijk gesteld met Mark Lanegan, is dit gewoon z'n act, of is dit z'n leven?" Het laatste lijkt me.

Setlist:

• Harvest Home (Phantom Radio, 2014)
• The Gravedigger's Song  (Blues Funeral, 2012)
• No Bells On Sunday (Phantom Radio, 2014)
• Hit the City (Bubblegum, 2004)
• One Way Street (Field Songs, 2001)
• Sleep With Me (Here Comes That Weird Chill, 2003)
• Ode To Sad Disco (Blues Funeral, 2012)
• Riot in My House (Blues Funeral, 2012)
• Deepest Shade (Imitations, 2013)
• Floor Of The Ocean (Phantom Radio, 2014)
• Harborview Hospital (Blues Funeral, 2012)
• Torn Red Heart (Phantom Radio, 2014)
• Black Rose Way ( the Screaming Trees- Last Words: The Final Recordings, 2011)
• Death Trip To Tulsa (Phantom Radio, 2014)

Break:

• I Am The Wolf (Phantom Radio, 2014)
• The Killing Season (Phantom Radio, 2014)
• Methamphetamine Blues (Bubblegum, 2004)