(Orchestral Manoeuvres in the Dark Amsterdam Carré (1983))

Als fan van het eerste uur stond een concert van Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) hoog op de verlanglijst.

De eerste LP met nummers als "Electricity" en "Messages" waren in 1980 voor mij het bewijs dat het de goeie kant op ging met de popmuziek. Ik heb de LP echt veel gedraaid, ik herinner me veel herfstige donkere huiskamer draaiuren. In die tijd was de punk uitgeraasd, maar de vernieuwing ging door. Met ook The Cure, B-52's, The Feelies, The Human League, XTC en The talking Heads voor mij als boegbeelden.

Met dit concert zocht ik ook wel een beetje naar bevestiging. Hun tweede LP "Organisation" met de mooie single "Enola Gay" was minder verrassend. Met de derde LP "Architecture & Morality" met "Joan Of Arc" bleef dit beeld hangen.

De LP van de tour (de vierde), "Dazzle Ships", kende ik nog niet. Zoals gezegd ik hoopte dat door het concert het beeld van de band weer een boost zou krijgen in de zin dat de onvoorwaardelijke waardering bevestigd kon worden.

Met een paar vrienden van school (De eerder genoemde MTS-groep) gingen we op pad. We zaten prachtig op het eerste balkon recht voor het toneel. Met iets te veel diepte voor onze neus voor mijn gemoedsrust, maar met een prachtig zicht op het toneel. Vanuit het relatieve donker werden plots op standje "heel hard" de geluiden van "Radio Prague" de zaal in geknald, gevold door "Time Zones" en "Dazzle Ships".
Decorstukken werden verlicht met een boeiende lichtshow. Wow! Dit had ik nog nooit gezien of meegemaakt. Iedereen was duidelijk onder de indruk. 

Het begin was dus prachtig. De instrumentale delen en opgenomen stemmen waren prachtig. Helaas verdween de spanning toen de bandleden ook op het podium kwamen voor de stukken waarbij de bandleden meezongen.

Tegenwoordig met alle talentenshows op televisie is de aanwezigheid en het vasthouden van de aandacht van je publiek door de inleving in de muziek en waar het over gaat een duidelijk aspect van wat een optreden goed maakt.

Nu weet ik dat de mannen van OMD dit aspect vanuit de aard van hun muziek niet voldoende onderkend hadden en er geen alternatief voor handen hadden. Zoals b.v. Klaus Schulze en Lisa Gerrard gedaan hebben, of Kraftwerk met hun 3D show.

De avond liep dus op een teleurstelling uit. De onvoorwaardelijke waardering is er nooit gekomen. De muziek is achter in de CD kast beland.

Nu ruim 30 jaar verder heb ik de muziek na lange tijd weer op de oren en zit toch weer heerlijk te genieten. Ook als luisteraar is er een bepaalde volwassenheid nodig om zaken  te kunnen plaatsen.

OMD had wel hits, maar was in de basis geen band voor de massa. Mijn verwachtingen voor het live optreden waren misschien wel teveel uitgegaan van de grote stadion bands. Ik zou het nog wel eens terug willen zien voor een second opinion.

Volgens de OMD website zou  The Cocteau Twins er zijn geweest als support act. Daar kan ik me dus helemaal niets van herinneren. Vreemd, want dat was/is toch ook goeie muziek. Ik gebruik de poster van het concert een paar dagen eerder in België maar even als een soort bewijs.