Hoe lang kan je rondlopen met het idee dat een concert van Paul Simon niet zo nodig hoeft? In mijn geval toch al snel zo'n 30 jaar. Ik was al jong erg onder de indruk van de Simon & Garfunkel liedjes, maar hé die waren niet meer samen. Ok, "50 Ways to Leave Your Lover" is echt een goed nummer.

Tien jaar later maakt hij het album Graceland, welke ik toen wel gekocht heb, maar om meerdere redenen. Niet alleen voor mezelf, want voor mij telde eigenlijk alleen het nummer "Homeless" van Ladysmith Black Mambazo op "Graceland".

Pas met het album "So beautiful or so what" ben ik, als CD-SCORE, echt naar de artiest Paul Simon gaan luisteren. Met als uitkomst een hernieuwde belangstelling en een positief oordeel. Een jaar later kwam de "Graceland - 25th Anniversary edition" in een 24 bit versie uit. Deze versie van "Graceland", in al z'n glorie gespeeld op de huiskamer stereo, heeft een diepe indruk achter gelaten en een nieuw beeld van de kwaliteiten van Paul Simon gegeven. Dit was ook de tijd dat ik de "‘Under African Skies’ Graceland Documentary" zag. Ook deze documentaire heeft aan dat beeld bijgedragen.

Zelfs toen zou ik zeker nog geaarzeld hebben over een concert van Paul Simon. De echte aanzet om er naar toe te willen was de samenwerking met Sting in 2015 op 18 april in de Ziggodome. Dat had het concert (van het jaar) van Sting moeten worden wat mij betreft, maar werd voor een groot deel door Paul Simon opgeëist. Zijn presentatie daar op dat podium maakte de meeste indruk. Daar zag ik het muzikale genie Paul Simon.

Maar ga je daarom een hele avond naar Paul Simon muziek zitten kijken, luisteren? Nnjaa ok, interessant, m'n vrouw wilde graag, maar heel veel verwachtte ik er niet van. Zo leefde ik heel ontspannen naar de avond toe, waar ik anders nog wel wat kriebels heb van te voren.

De voorbereiding van de avond verliep prima. Met een een paar biertjes en een volle buik kon de avond beginnen. Eerst wat bekende opwarmertjes, dat is natuurlijk een beproefd concept. "Gumboots" en "The Boy in the Bubble" gaan er prima in. De stem van Paul Simon klonk wat onvast en tijdens "50 Ways to Leave Your Lover" moet iedereen z'n uitglijder gehoord hebben. Maar ja, hoeveel mag je van een 75-jarige verwachten? Een vaste stem toch wel en gelukkig is de beheersing al snel terug.

De aanpak werkt, het publiek is "Hollands oudere jongere-" enthousiast. Met "Hollands oudere jongere" bedoel ik dat iedereen braaf een nummer uit luistert en pas na afloop met een groot applaus laat blijken dat men genoten heeft. Dat valt Paul Simon op en hij moedigt het publiek na verloop van tijd aan om van de stoelen te komen, wat de achterburen er ook van vinden.

Leuk was het moment dat een dame in het publiek van een korte stilte gebruik maakte en "Hi Paul" riep. Paul Simon gebruikte het moment om te vertellen dat hij het zo naar z'n zin had, etc. (Net als gisteren, er relativerend aan toevoegend).

Het concert loopt als een trein, het publiek gaat steeds heftiger applaudisseren en het titelnummer van het nieuwe album "Stranger to Stranger" maakt indruk. De componist en arrangeur Paul Simon laat nog maar eens een staaltje van z'n kunnen horen. Net als de band en de techniek trouwens. De begeleidingsband, met tal van multi-instrumentalisten, is geweldig. Het geluid in de Ziggodome ook, zelfs nog beter dan gewoon, daar is hoorbaar werk van gemaakt.

Met een klein blokje Simon & Garfunkel voel en merk je dat het publiek inmiddels uiting aan z'n plezier wil geven en mee wil zingen, maar dat lukt niet. Paul Simon zingt de hits anders dan vroeger. Bewust, om niet te veel nadruk bij die nummers te krijgen? Het zou kunnen wat mij betreft.

Met  het volgende blokje Graceland is het publiek niet meer te houden. Tijdens "You Can Call Me Al" staat een groot deel van het publiek tegen de afzetting aan en wordt er uitbundig gedanst. Dat was een mooi gezicht van bovenaf.

Tijd voor een pauze. Een moment om Paul Simon massaal met applaus naar z'n verfrissing te begeleiden. En zo gaat het maar door en door. Je kan rustig zeggen dat de zaal het kookpunt benaderde. "Still Crazy After All These Years" lijkt een afscheid aan te kondigen, maar er volgt een tweede encore. Dan lijkt "The Boxer" de definitieve uitsmijter te zijn. De zaal gaat uit z'n dak! De band en Paul Simon trekken zich terug.

Maar het zaallicht gaat niet aan. Daar is Paul Simon weer, met alleen een gitaar. Hij zet "The Sound of Silence" in. Prachtig! Even later merk ik dat de Ziggodome dood, maar dan ook doodstil is. Alleen Paul Simon is te horen. Wat een moment! Na bijna 2,5 uur krijg ik het te kwaad, wat mooi!

Ik hoef niet meer na te denken of ik nog naar een Paul Simon concert wil.

Setlist:

• Gumboots (instrumental, Graceland)
• The Boy in the Bubble (Graceland)
• 50 Ways to Leave Your Lover (Still Crazy After All These Years) 
• Dazzling Blue (So Beautiful Or So What)
• That Was Your Mother (Graceland) 
• Rewrite (So Beautiful Or So What)
• Honky Tonk (Bill Doggett cover) (instrumental)
• Slip Slidin' Away (single 1977)
• Mother and Child Reunion (Paul Simon)
• Me and Julio Down by the Schoolyard (Paul Simon)
• Spirit Voices (The Rhythm Of The Saints)
• The Obvious Child (The Rhythm Of The Saints)
• Stranger to Stranger (Stranger to Stranger)
• Homeward Bound (Simon & Garfunkel song van Parsley, Sage, Rosemary And Thyme)
• El Condor Pasa (If I Could) (Simon & Garfunkel song van Bridge Over Troubled Water) (instrumental)
• Duncan (Paul Simon)
• The Werewolf (Stranger to Stranger)
• The Cool, Cool River (The Rhythm Of The Saints)
• Diamonds on the Soles of Her Shoes (Graceland)
• You Can Call Me Al (Graceland)

Encore:

• Proof (instrumental, The Rhythm Of The Saints)
• Wristband (Stranger to Stranger)
• Graceland (Graceland)
• Wheels (Chet Atkins cover) (instrumental)
• Still Crazy After All These Years (Still Crazy After All These Years)

Encore 2:

• Late in the Evening (Stranger to Stranger)
• One Man's Ceiling Is Another Man's Floor (There Goes Rhymin' Simon)
• The Boxer (Simon & Garfunkel song van Bridge Over Troubled Water)

Encore 3:

• The Sound of Silence (Simon & Garfunkel song van Sounds Of Silence)