Al snel was ik de trotse bezitter van deze CD. Met zo'n mooie hoes is het echt een hebbedingetje.

Ik heb me lang afgevraagd waar de titel op sloeg, maar heb de verklaring uiteindelijk op Wikipedia gevonden. Het luisteren was in het begin even wennen zoals bij de laatste CD's gebruikelijk was. Maar toen de CD eenmaal in de auto beland was heeft hij daar een heel lange tijd in gedraaid.

Met 2 puberende kinderen in die tijd was dat een plek waar ze niet konden ontsnappen aan deze muziek. Niet dat ze er erg tegen waren, maar in die tijd luisterde je als puber in principe niet naar de Beatles of muziek die een beetje stoffig was.

Dat was voor mij wel eens jammer, maar ze gingen gewoon met de muziek van die tijd mee en ontwikkelden hun eigen smaak zoals dat hoort.

Wederom een zeer fraaie plaat. Gemiddeld wat zwaarder op de muzikale maag, maar wel zeer indrukwekkende muziek.

Wat me hier nog niet zo duidelijk was, maar zich tijdens het concert heel erg manifesteerde waren de elektronische toevoegingen aan het ritme. De kleine geluidjes die je voortdurend hoort, b.v. heel goed in "The Gloaming" en "Backdrifts'. Op de CD's "Kid A" en "Amnesiac" voerden ze vaak de boventoon maar waren er nooit zo subtiel als nu.

Op Wikipedia is te lezen dat ze de muziek in een soort live sessie opgenomen hebben, waardoor een deel van de muziek ontstaan is tijdens het opnemen. En hier is ook de link met het concert.

Ik raakte daar zwaar onder de indruk van alle door de muziek lopende patronen van die electronische geluidjes. Het was ook te zien dat Colin Greenwood regelmatig loopt te frunniken aan apparatuur aan de zijkant van het podium.

Later gaan deze geluidspatronen weer de boventoon voeren in de muziek van met name Thom Yorke, waardoor de muziek nog ontoegankelijker wordt.

Op "Hail To The Thief" is de balans wat mij betreft optimaal. Het ritme wordt natuurlijk ook gemaakt door de drumpartijen. Opvallend is dat deze samengaan met de eerder genoemde geluidjes en ritme patronen in plaats van alleen de zware drum die het basis ritme van een nummer vaak bepaald.

M'n favorieten zijn "Sit Down. Stand Up" en "Myxomatosis". "Sit Down. Stand Up" heeft het heerlijke gedeelte waarin het zinnetje "The rain drops" wordt herhaald (was ook heel tof tijdens het concert in Arnhem doordat het publiek meedeed) en in "Myxomatosis" is het vooral de heerlijke scheurende bas waar ik voor val.

Geen hits meer voor Radiohead.