Begin jaren 80 raakte Pinkpop na 3 jaar uit de gratie, omdat de line-up minder interessant was. In 1981 waren bijvoorbeeld alleen U2 en Fischer Z echt de moeite waard, maar ook omdat ik simpelweg weinig te besteden had.

Na een paar inspiratieloze jaren op de HTS in Alkmaar en het op kamers wonen aldaar, was de tijd van samenwonen aangebroken in een stukje nieuwbouw in Hoorn. Daar leerden we buurtgenoten kennen, mede door een passie voor muziek, en kwam het er zelfs van dat we met z'n vieren naar Torhout-Werchter gingen.

De muzieksmaken waren natuurlijk verdeeld. Ik weet nog goed dat we in de auto op weg naar België een discussie kregen over Depeche Mode. Ik had cassettebandjes opgenomen om vooraf naar de bands van de line-up te luisteren. Bij het draaien ervan werd duidelijk dat niet iedereen muziek kon waarderen die door zoveel elektronische instrumenten gemaakt werd. Daar zit toch geen ziel in! Die discussie wordt niet meer gevoerd, zeker niet sinds het sampelen gewoon is.

We kwamen op camping "Lac Loppem Lake" terecht, 15 km van het festival terrein. Niet zo'n festival camping als nu normaal is, maar gewoon tussen de andere camping gasten in. Ik herinner me de camping nog heel goed.

Daar zag ik voor het eerst waterskiën met een sleepkabel. Dat vond ik heel idioot, telkens dat kleine rondje doen. Ik kreeg ook honger. Ik vond net buiten de camping een kar waar ze friet en hamburgers verkochten. De hamburger die ik daar genoten heb is officieel nog steeds de lekkerste die ik ooit gegeten heb.

Daar kwam ik ook "Hanzel" tegen. Volgens mij wisten we toen niet van elkaar dat we naar Torhout gingen en over overnachten hadden we van te voren helemaal niet nagedacht. Ik vond het toen een ongelofelijk toeval.

De volgende dag kwam uit dat niet alleen wij naar het festival gingen. Wat hebben we lang in de file gestaan voor we het terrein op konden. Dat ging nog even anders als tegenwoordig met alle voorzorgsmaatregelen.

We waren dus laat en zaten vrij ver achteraan op het terrein links van het podium. Het was lekker, vrij zonnig weer, prima dus.

Van The Ramones kan ik me niets (meer) herinneren, waren we daar te laat voor? Ze hadden naam en faam, maar boeien deed het me niet.

Door m'n buur(t)man was ik attent gemaakt op R.E.M.. Die verwachtingen werden niet waargemaakt. De grote hits moesten nog komen en als ze wel gespeeld werden heeft het me toen weinig gedaan.

LLoyd Cole was wat bekender en deed een heel sympathiek concert. "Rattlesnakes" was natuurlijk heel leuk en lekker om mee te zingen.

The Style Council, natuurlijk met de roemruchte Paul Weller, zou het eerste hoogtepunt worden. De wilde tijd van The Jam was definitief voorbij. Ik stond er voor open om me definitief te laten veroveren, maar het is niet gebeurd. Leuke, best goede muziek, maar het raakte me niet echt.

Voor Depeche Mode ben ik een stukje naar voren gedrongen op het veld. Daar stond ik in m'n eentje tussen duizenden andere te genieten van hun sound en overgave. Ik was vergeten dat er dames het podium op waren gekomen, maar het YouTube filmpje laat het wel zien. Live was "People are people" minstens net zo goed als op de plaat en volgens mij kwamen ze nog een keer extra terug op het podium. Al weet je maar nooit of dat wel of niet gepland was, maar het was best een feest.

Ik kan me niets meer herinneren van Joe Cocker. Sorry Joe, maar ik kende je uitvoering van " With a Little Help from My Friends" van Woodstock nog niet.

Paul Young was een niemendalletje, leuke hitjes, gezellige muziek. Niks mis mee, maar ook niet verheffend.

En dan de grote act: U2. De reden om dit allemaal te ondernemen. Destijds was ik vooral fan van "Boy" en de live muziek op "The unforgettable fire". De tussenliggende albums vond ik iets minder. Het live geluid van "The unforgettable fire" en ook wel hun reputatie waren de grote reden voor mij.

En niet voor niets. De timing was perfect, het werd al schemerig waardoor er toch meer sfeer op zo'n veld komt. Voor U2 was het de 3-de keer op het festival ('81 en '83 ook) en ze maakten er meteen een vertrouwd feest van. Op de opname die op YouTube te vinden is (was, 9-8-2017), is duidelijk te horen dat het publiek mee zingt en de teksten goed kent. (De opname is trouwens best goed gelukt en een aanrader voor iedereen die er geweest is of wil weten hoe het toen ging. Heerlijk dat mensen dit soort initiatieven nemen!)

Op de plek waar wij stonden bezorgde het meezingen om me heen kippenvel. We stonden naast een enorme groep uit Brabant. Daar zaten velen bij die alle teksten uit hun hoofd kenden. Ze waren zeg maar een U2 koor en zorgden voor een geweldige sfeer.

Dit was meer dan ik verwacht had en toen "I Will Follow" aan bod kwam was ik even van de wereld. Nog wat later was "The unforgettable fire" aan de beurt. Ik krijg nu weer kippenvel bij de gedachte. Geweldig!

Vanaf nu is het een groot feest, een ongelofelijk beleving met al die duizenden uitzinnige mensen. Dat doet iets met je. Later (2-10-2016) besef je pas wat je meegemaakt hebt. Dit komt nooit meer terug en kan alleen in beperkte vorm herbeleefd worden aan de hand van de muziekopname die nog op het internet te horen is. Lang leve YouTube!

Als je wilt weten wat er allemaal gespeeld is, er zijn mensen die dat voor ons vastleggen: www.setlist.fm. Het werd uiteindelijk meteen al het mooiste concert van U2 wat ik mee maakte. Nog niet wetende dat ik later vaak achter het net zou vissen. Nog 1 keer in de RAI in Amsterdam (1989) was het raak. Alleen was Bono toen heel slecht bij stem en hebben we ons geld terug gehad. Dat is dus inmiddels de extra dimensie bij die keer in 1985.