Na het optreden op Torhout in 1985 is de U2 koorts echt bij me doorgebroken. Vooral door het album "The Joshua Tree" uit 1985 en ook door "Rattle And Hum" even later, 1988. U2 was inmiddels geen leuke rockband meer, maar een supergroep. Als ze dan ook nog eens "in de buurt" gaan optreden wil je daar bij zijn en het lukte zowaar om kaartjes te krijgen.

Het werd zelfs de laatste keer. Daarna heb ik vele malen achter het net gevist: van diverse keren zeer vroeg opstaan, want toen moest je nog naar een verkooppunt toe, tot een hopelijk minder voor de hand liggende verkoop plaats kiezend als een grenswisselkantoor en diverse keren proberend er heel vroeg bij te zijn met de internet verkoop. Het is al vele malen mislukt, de keerzijde van populariteit.

Destijds behoorden we echter tot de uitverkorenen. De buzz was dat B.B. King mee zou komen. Hij speelde immers ook mee op "Rattle And Hum". Ik had daar nog niet zo'n goed beeld bij als nu, maar vond het toch wel opwindend.

We kwamen op een redelijk goed plekje terecht waar de band goed zichtbaar was. Ik vond het wel een beetje beklemmend in de RAI, het is daar niet zo hoog waardoor je het gevoel krijgt erg op elkaar te staan. Het concert ging uiteindelijk van start en direct worden we verwent met "The Joshua Tree" muziek. Een van mijn stille wensen met betrekking tot "Rattle And Hum" was het horen van "Desire".

 

Die werd dus dus direct al vervuld. Ook "I Will Follow" komt al snel aan de beurt. Dat gaat lekker, niet veel later ook nog eens "The Unforgettable Fire". Top, al is het vuur waarmee het gespeeld wordt er inmiddels wel van af.

Het wordt ook duidelijk dat de stem van Bono niet echt lekker klinkt. Hij weet er redelijk vaak nog wat van te maken, maar de missers beginnen zich ook aan een te rijgen. Je kon Bono duidelijk zien zwoegen.

Het wachten was op de nieuwe krakers "When Love Comes To Town" en met name "Bullet The Blue Sky". Het ging niet gebeuren. Opeens wordt er een pauze ingelast, het is duidelijk dat er iets voor/aan Bono gedaan moet worden.

Als ze weer op het podium verschijnen blijkt al snel dat dit niet verder gaat. Er worden nog 2 "veilige" nummers gespeeld en met een snel gemompeld excuus verdwijnen ze van het toneel.

Pas dan komt bij mij het besef dat dit echt niet het concert gaat worden wat ik verwacht had. Shit! Niets aan te doen, we gaan maar gewoon rustig naar huis. Dan maar geen B.B. King.

De volgende twee concerten werden vervolgens helemaal afgelast. Een paar dagen later horen we via via dat we het geld voor de kaartjes terug kunnen krijgen, of in ruil een kaartje voor een vervangend optreden. We hebben voor het geld gekozen, dat konden we best goed gebruiken. Niet beseffend dat het de laatste keer U2 live voor me was (tot in ieder geval 2017).