Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Het is nog niet eerder voorgekomen dat er maar 1 recent (na 2015) album bij de "Draaitafel die-hards" overbleef. Word ik steeds kritischer naar nieuwe muziek toe? Heeft muziek soms een tijdje, een paar jaar, nodig om te "rijpen"? Is er echt zo weinig aanbod waar ik warm voor loop?

Ik las ergens dat het niet zo raar is dat de hedendaagse popmuziek zo weinig vernieuwend is. Tegenwoordig begin je als muzikant bij een opleiding voor popartiest. Je leert als beginnende artiest alleen maar om de oude generatie na te doen. De weg voor door de tijdsgeest aangewakkerde inspiratie wordt als het ware geblokkeerd. Of er is bij de jonge generatie geen diepliggende urgentie om zich in een nieuwe richting te ontwikkelen.

Ook van mezelf zou je als rode draad kunnen constateren dat ik eigenlijk op zoek ben naar meer van hetzelfde, maar dan beter. De enige stromingen die waarschijnlijk nog wel tegen de verdrukking in is ontstaan, heeft niet m'n voorkeur. Ik kan alleen bij uitzondering warm worden van dance, house of hip hop muziek.

Toch zal het wel een observatie zijn in een vissenkom. De muziek heeft zich sinds b.v. Bach (18e eeuw) altijd ontwikkeld, net als de plaats en rol die de muziek in de maatschappij in neemt. Waarschijnlijk zijn we verwend met de grote veranderingen van de laatste 75 jaar. Heeft de 2e wereldoorlog meer in gang gezet dan nu al in de geschiedenis boeken staat?

Zoals ik nu met de "Draaitafel" bezig ben was 10 jaar geleden op deze schaal nog niet te doen. Het bestaat ook bij de gratie van de mobiele dataverbinding en ook door de plaats die muziek heeft gekregen in de alledaagse samenleving. Doordat de oude(re) muziek net zo makkelijk bereikbaar is als de gloednieuwe en nieuwe muziek veel eenvoudiger vergeleken kan worden met de oude(re) muziek.

De Opvaller(s)

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en zich gemanifesteerd hebben als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

ensemble 0 - Umarete Wa MitaKeredo:

Wie noemt zich nu ensemble 0? Wat zijn het voor vreemde titels op dit album? "Otona no miru ehon - Umarete wa mita keredo" is een Japanse film uit 1932. Dat is in ieder geval een deel van de verklaring. De muziek is gemaakt om bij de stomme film (van Ozu Yasujiro) gespeeld te worden en is oorspronkelijk uitgevoerd in de bioscoop van l'Atalante in Bayonne (Frankrijk).

Een album bedacht door een paar eigenzinnige Franse muzikanten. Hoewel ook deze band geen vernieuwende muziek maakt, is dit album wel een heel uniek product. Dit is hele stemmige instrumentale muziek die eerder bij een begrafenis hoort dan bij een leuke avond.

De muziek is mooi op een bijzondere manier. Omdat er een goed concept bedacht en uitgevoerd is wat veel zeggenschap bezit, zowel modern klassiek is als moderne folk. De repeterende motiefjes in een (heel) laag tempo zijn biologerend en somber, of ten minste sober qua muziek.

De een zal roepen "Bah, wat een begrafenis muziek", in mijn geval luister ik ademloos en probeer ik de impact van deze triestheid in z'n geheel te vangen. Ervaar ik eerder een gevoel van diepgang in berusting, troost en mededogen. Mooi gevangen met de fluit, gitaar en vibrafoon. Mooi in naaktheid van de muziek, in eenvoud en rust.

Tidal:

Helaas.

Spotify: