“DRAAITAFEL” BESPREEKWEEK 31-1-2018

Het Aanbod

Welke muziek vind je deze week onder de wekelijkse aankondiging "Draaitafel" bespreekweek", wat zijn de overblijvers na selectie van het aanbod?

Als ik over die vraag nadenk krijg ik het gevoel een driedubbel leven te leiden. Die met de draaitafel muziek, de muziekmix die ik samen met m'n vrouw luister en de muziek die ik met m'n team beluisterd heb. Het werd afgelopen zaterdag een indrukwekkende avond. Van klassiek naar de 60-ties, naar de jazz, naar de Ierse of Friese volksmuziek en weer naar de hedendaagse betere popmuziek, puur gitaar of prachtige zang. Wat een diversiteit herbergt de muziek.

Allemaal hele mooie muziek als je het de ruimte geeft om zich te presenteren. Daar wil ik de mannen een compliment voor geven. Welk nummer ook gedraaid werd, elke keuze werd met veel respect en in stilte beleefd. En dat met z'n twaalven. Het kan net zo goed als een ongezellige stilte ervaren worden, maar die indruk heb ik geen enkele keer gehad, integendeel.

Ik kan rustig zeggen dat ik me de dag erna een beetje leeg voelde, de intensiteit van de avond ervoor behoorlijk miste. Muziek is verslavend, zo voelt het. Als je zo intens geniet wil je daar elk moment naar terug als het voorbij is.

Wat fijn is het dan een kater killer als de "Draaitafel" te hebben.

De Opvaller(s)

Maar zijn er dan nog min of meer bekende artiesten geweest die zich afgelopen tijd op de "Draaitafel" onderscheiden hebben en gemanifesteerd als "Hé, dat is echt lekker om naar te luisteren!"?

Khruangbin - The Universe Smiles Upon You:

De onuitspreekbare band Khruangbin bewijst m'n dagelijkse aarzeling om afscheid te nemen van muziek. Een jaar geleden heeft deze muziek ook al eens op de "Draaitafel" gelegen. Toen ben ik vrij snel afgehaakt op de eenvormigheid van de muziek en het lounge-achtige wat ze uitstralen.

Hoe ze terug op de "Draaitafel" zijn gekomen is niet meer te achterhalen, maar ergens is er iemand geweest die aandacht voor de band heeft gevraagd, waardoor ook mijn interesse weer gewekt is.

Deze keer heeft de melodie van de muziek zich direct vastgehaakt aan m'n gemoed. Het gitaar rifje is nu onontkoombaar en de lazy-ness van de muziek onweerstaanbaar. Feel good muziek van de eerste orde.

En een bijzondere band met een daaraan verbonden website, volledig in stijl met de muziek. Maar lees eerst de "bio" op Bandcamp.

Chris Rea - Road Songs For Lovers:

Ondanks de fysieke malheur is Chris Rea goed bezig. Is zijn situatie misschien ook de reden dat ik na zo'n 30 albums Chris Rea opeens heel goed vind? Wie kan daar antwoord op geven? "Santo Spirito Blues" uit 2011 is in ieder geval een heel mooi album, net als het nieuwe "Road Songs For Lovers".

De stem van Chris Rea is nooit het probleem geweest, de aversie kwam meestal voort uit de productie. Teveel het midden van de pop stroming kiezend.

De composities zijn prima en nu de blues meer de overhand krijgt wordt het opeens veel leuker. Chris Rea kan z'n gitaar laten huilen zoals weinig anderen dat kunnen en hij heeft daarbij ook een heel eigen signatuur.

Zachtaardig met een hard randje, is meer het beeld van de muziek. Je grijpend met z'n onderwerpen en dat vet onderstrepend met de muzikale omlijsting. Ik ben nu al twee albums fan.