Khruangbin - The Universe Smiles Upon You:
De onuitspreekbare band Khruangbin bewijst m'n dagelijkse aarzeling om afscheid te nemen van muziek. Een jaar geleden heeft deze muziek ook al eens op de "Draaitafel" gelegen. Toen ben ik vrij snel afgehaakt op de eenvormigheid van de muziek en het lounge-achtige wat ze uitstralen.
Hoe ze terug op de "Draaitafel" zijn gekomen is niet meer te achterhalen, maar ergens is er iemand geweest die aandacht voor de band heeft gevraagd, waardoor ook mijn interesse weer gewekt is.
Deze keer heeft de melodie van de muziek zich direct vastgehaakt aan m'n gemoed. Het gitaar rifje is nu onontkoombaar en de lazy-ness van de muziek onweerstaanbaar. Feel good muziek van de eerste orde.
En een bijzondere band met een daaraan verbonden website, volledig in stijl met de muziek. Maar lees eerst de "bio" op Bandcamp.
Chris Rea - Road Songs For Lovers:
Ondanks de fysieke malheur is Chris Rea goed bezig. Is zijn situatie misschien ook de reden dat ik na zo'n 30 albums Chris Rea opeens heel goed vind? Wie kan daar antwoord op geven? "Santo Spirito Blues" uit 2011 is in ieder geval een heel mooi album, net als het nieuwe "Road Songs For Lovers".
De stem van Chris Rea is nooit het probleem geweest, de aversie kwam meestal voort uit de productie. Teveel het midden van de pop stroming kiezend.
De composities zijn prima en nu de blues meer de overhand krijgt wordt het opeens veel leuker. Chris Rea kan z'n gitaar laten huilen zoals weinig anderen dat kunnen en hij heeft daarbij ook een heel eigen signatuur.
Zachtaardig met een hard randje, is meer het beeld van de muziek. Je grijpend met z'n onderwerpen en dat vet onderstrepend met de muzikale omlijsting. Ik ben nu al twee albums fan.
Weergaven: 16