Glasgow Coma Scale - Enter Oblivion:

Het tweede album van de Glasgow Coma Scale mag er zijn. Dit is muziek die nooit onopgemerkt voorbij komt tijdens het shuffelen van de "Draaitafel". De ietwat complexe, maar daardoor ook interessante rock composities blijven de aandacht trekken.

Deze "geluidswal" van elektrische gitaren ligt mij heel goed in het gehoor. De melodieën lopen door elkaar en vormen een fijn weefsel wat af en toe aan de "Seventeen Seconds" van The Cure doet denken. Het is wat lichter in sfeer dan "Seventeen Seconds" en het rockt wat meer.

Het wordt "Post Rock" genoemd. Ik zou het liever "Future- of Re(turn)- Rock" willen noemen. Een fraaie moderne vertolking van rock muziek. "Electronic Rock" zou ook kunnen. Door de "dichtheid" van het geluidsbeeld is er ook een parallel te trekken met veel elektronische muziek. Er is geen zang, de elektronische geluiden zijn bovendien een hoorbaar onderdeel van de muziek.

Ik ken het vorige album niet, maar dit zou een stadium in de ontwikkeling van deze band kunnen zijn die in de toekomst tot grootse muziek kan leiden. Mijn verwachtingen zijn gewekt. Ondertussen kunnen we lekker luisteren naar "Enter Oblivion".

Chrysta Bell & David Lynch - Somewhere In The Nowhere:

Sinds het album "This Train" (2011) is een deel van m'n geest alert geweest op de naam Chrysta Bell. Dit album was zo apart. Een fotomodel, actrice en zangeres in één persoon en ook nog een die heel aparte mooie muziek maakt.

Ja, ze ziet er ook nog eens prachtig uit. De historie leert dat dat al snel betekent dat de ambitie om ook muziek te maken een brug te ver is. Voor Chrysta Bell is dat duidelijk niet het geval.

Val ik voor stem, ja, maar ook voor het gehele muziekplaatje. Dit is geen gemakkelijke dance plaat, waar er al zo heel veel van zijn, maar dit album heeft een eigen herkenbare stijl.

Deze keer wordt ook de samenwerking met de veelzijdige gigant David Lynch volmondig genoemd op het album. Wat is zijn rol? Het beeldende in deze muziek? Of is hij verantwoordelijk voor b.v. "Back Seat"? Waar een wat mij betreft succesvolle "remake" van "Je t'aime... moi non plus" gemaakt is. 

Hoe dan ook, bij de eerste tonen van dit album ben ik weer verkocht. Dit raakt me van begin tot eind, met of zonder "Back Seat".