Een echt Sting concert stond al weer een tijdje hoog op de verlanglijst. Samen optreden met Paul Simon in 2015 was heel leuk, Symphonica In Rosso in 2010 heel apart, maar een echt Sting concert meemaken was alweer 16 jaar geleden (2000 in Ahoy)!

Wat is er allemaal niet gebeurd in die tijd? Veel, ook met Sting. Het laatste popalbum ("Sacred Love") is ook alweer uit 2003. En nu dan weer "57th & 9th". Een soort nieuw begin met weer Police-achtige rock muziek net als eind jaren '70.

Onafwendbaar hoop je dan op een concert à la Ahoy in 1986, een absoluut hoogtepunt op basis van "The Dream Of The Blue Turtles". Of 1988, de Statenhal in Den Haag, naar aanleiding van "...Nothing Like The Sun", "Little Wing" echoot nog steeds na in m'n geheugen. Of het summum zoals die in 2000 ten gehore gebracht werd naar aanleiding van "Brand New Day". Hoe kan het nog beter worden?

Om te beginnen door te verrassen. We zijn ons bewust van de geplande aanvangstijd, maar ineens komt niet het voorprogramma, maar Sting het podium oplopen en begint een nummer op gitaar te spelen. Een lichte paniek komt over me heen, de laatste check of ik er echt helemaal klaar voor ben om het allemaal te registreren had ik nog niet gedaan en nu lijk ik al van alles te missen.

Een mooie akoestische versie van "Heading South on the Great North Road" van het nieuwe album. Dan komt ook z'n zoon Joe het toneel op om mee te zingen. Prachtig! Aan alle twijfel komt direct een eind, het is nu al geweldig!

Joe blijkt een aardig woordje Nederlands te kennen. Hoezo dat? Maakt niet uit, hij weet het volgende nummer netjes in het Nederlands aan te kondigen. Weet zich meer dan staande te houden met een paar mooi nummers waarbij hij zichzelf begeleid op elektrische gitaar. De ingrediënten zijn er, hoe kom je aan een carrière zoals z'n vader heeft?

Even later komen de Last Bandoleros het toneel op om mee te spelen. Wat een leuke band is dat! Als ze ook hun eigen muziek spelen besluit ik om hun gelijknamige EP te gaan kopen. Nog even later wordt er een accordeon speler aan de groep toegevoegd: Percy Cardona. Wat een show weet hij er van te maken met z'n "Squeezebox". Het wordt een vrolijk allegaartje als Sting ook nog even meedoet. Wat een feest en het moet eigenlijk nog echt beginnen!

Om de verrassingen er maar in te houden komt Sting 5 minuten voor de geplande aanvang terug voor zijn deel van de avond. Alhoewel, de Last Bandoleros blijken z'n begeleidingsband te zijn. Wel aangevuld met het fantastische gitaarspel van de onafscheidelijke Dominic Miller en ook de zoon van Dominic, Rufus. De appel valt niet ver van de boom, blijkt. Het is een familie avond. (Bij de Last Bandoleros spelen twee broers.) Zo mag de avond wel getypeerd worden, een heerlijk feest als was het een familiefeest.

De verrassing zit hem niet in de muziek. Er wordt ons een mooie mix voorgeschoteld met ook redelijk veel Police werk. Toch is het eerste hoogtepunt "Englishman in New York". Wat een fantastisch nummer met al die breaks! Het rockt er lekker op los waardoor de afwisseling met "I Hung My Head" er heel goed uitkomt. Mooi is ook de het meespelen van de accordeon van Percy Cardona.  Hij weet alle aandacht naar zich toe te trekken, een podiumbeest!

Sting neemt nog meer gas terug met "Shape of My Heart", prachtig!