Emma Ruth Rundle - Marked for Death:

Nog maar slechts in het voorprogramma te horen van Wovenhand afgelopen oktober (2016). Afgaande op de muziek op dit album zal dat niet lang meer zo zijn. 

De mooie meest rauwe rock/gitaarklanken worden van een pakkende emotionele lading voorzien door de indringende stem van Emma Ruth Rundle. Zang, gitaar en wat lichte drum/percussie is het concept. Heel veel meer begeleiding is er niet waardoor een fijne eigen sound ontstaat. Als dit album nog eens integraal wordt gespeeld ben ik van de partij.

Deze kunstenares maakt zowel muziek als "visuals". Ik zou zeggen gebruik de beelden tijdens een optreden. Een uitgelezen kans, maar misschien vloek ik nu in de kerk. Dat de muziek live ook werkt zonder hebben we al ervaren, maar ik zie een kans.

Moddi - Unsongs:

Ik had het niet door, de zang van Moddi klonk mij Iers in de oren, maar het is dus van Noorse oorsprong. Ze maken al een jaar of 10 muziek en worden in Noorwegen als grote talenten gezien. Terecht lijkt me, de muziek valt op door de eigen sound. Door de zang, maar ook door de teksten die duidelijk ergens over gaan, iets verhalen en aan de orde stellen. Op zich zwaarmoedige onderwerpen, maar het klinkt vooral oprecht, positief en/of strijdvaardig.

De basis is zang en akoestische gitaar, aangevuld met de instrumenten van de band. Geen overheersende drums of synthesizers, maar veel akoestische aanvulling.

Boeiende verraderlijk lichte muziek die om aandacht vraagt en dan ook veel te bieden heeft.

Sinoia Caves ‎– Beyond The Black Rainbow:

Al uit 2014, maar toch aan m'n aandacht ontsnapt. Telkens als ik nummers van het album hoor krijg ik flashbacks uit een roemrijk verleden van de elektronische muziek. Niet direct naar artiesten, maar naar het genre. De muziek is heel apart en daarom juist niet aan een artiest van vroeger verbonden.

Ik had gezien dat er een relatie was met een Sound Track (OST) en kon al snel bevestigen dat de muziek daar echt bij hoort. De hoesafbeelding is vreemd, waarschijnlijk ook een verwijzing naar de film. Het beeld sluit ook aan bij de spanning die in de muziek zit.

Het geheel klopt, maar zo zijn er meer. Dat beeld veranderde toen ik een stukje van Pitchfork las: "For his second release as Sinoia Caves, Black Mountain's Jeremy Schmidt has rearranged his work on the score for the cult sci-fi film Beyond the Black Rainbow to craft a work that alludes to the movie but should work for people who’ve never even heard of the film. Schmidt seems to have composed this music based on hazy memories of old soundtracks, with sly nods to John Carpenter and Goblin, Jan Hammer and Jon McCallum."

Dan vallen veel puzzelstukjes in elkaar en maakt het verhaal achter de muziek de muziek nog veel interessanter om naar te luisteren.

Ook heel opvallend is dat Goblin genoemd wordt. Wie kent dat nog? Een band welke ik ken ook in relatie tot filmmuziek, een griezelfilm. De titelsong van het album "Profondo Rosso" (1975) is een van m'n all-time favorites. (Nog niet op CD-SCORE beschreven omdat het maar om 1 goed nummer gaat, maar wie weet ooit nog eens.)

De lading die deze muziek van zichzelf al heeft is heel heftig geworden voor mij. Inmiddels kan ik deze muziek niet meer horen zonder te denken aan een van de meest angstige momenten die ik ooit op basis van "griezel TV" meegemaakt heb. Een TV serie met muziek van Pink Floyd overigens. Helaas weet ik niet waar ik op dat moment naar keek, daar was ik te klein voor. De muziek heb ik later wel herkend als die van het Pink Floyd album "Meddle".

En zo komt er opeens van alles bij elkaar. Luister ook eens en kijk wat er gebeurt en lees ook even het stukje over Sinoia Caves opBandcamp.

Nine Horses - Snow Borne Sorrow:

Dat ik nu pas dit album ontdek is heel jammer. Al tien jaar had ik van deze muziek kunnen genieten. Hoe lang heb ik niet gezocht naar een opvolger voor "Brilliant Trees" van David Sylvian (1984)? Hoelang kan het duren voor het je duidelijk wordt dat Nine Horses de band is waar je naar opzoek bent. Ik voel me daar ook een beetje beschaamd bij, want als er iemand veel Wikipedia of Discogs voor z'n neus heeft ben ik dat wel. Shit happens, iedereen maakt fouten, maar beter laat dan nooit!

De stem van David Sylvian werkt als een betovering op me in. Dat is nou een mooie, ontwikkelde, mannenstem! De rest is bijzaak ben je geneigd te zeggen, maar dat gaat natuurlijk niet op. Veel muziek van Japan, die ik dus niet altijd even goed kan verteren, bewijst dat. Dat de ontwikkeling daarna fenomenaal is wordt ook maar weer eens bewezen. De samenwerking met, voormalig Japan mede bandlid Steve Jansen (drums, percussie), is er weer een om door een ringetje te halen.

De klasse, rust en beheersing die uit dit album spreekt is kenmerkend voor de muziek van David Sylvian en Steve Jansen. In omgekeerde tijdvolgorde luisterend valt op dat er wat complexe "Japan" trekjes in zitten, maar ook percussie geluidjes die later pas breder te horen zijn in de popmuziek. De combinatie met de stem van David Sylvian is een super mix. Serene rust, sfeer, en "verhulde" complexiteit. Beter kan ik niet duiden waar de pracht zit.

Waar je je bij veel muziek concentreert op 1 á 2 dingen, zang, gitaar, drums, o.i.d. is deze muziek een voortdurende stroom van aandacht trekkers voorzien van "Ohh!" en "Ahh!" momenten. Vooral "Snow Borne Sorrow", dit is "gek-makend" mooi in accenten, ontwikkeling en toch met een doorlopende supermooie luisterlijn. Een meesterwerkje op een meesterwerk! Wow!

Pineapple Thief ‎– Your Wilderness:

Het is fijn om weer eens een progrock album te horen waar je echt enthousiast van wordt. Dat overkomt me tegenwoordig te weinig vind ik. Vaak is de overall kwaliteit van de nieuwe progrock albums te laag, al zitten er af en toe wel heel mooie nummers bij. Meestal haak ik dan alsnog af af op de kwaliteit van de zang. Het lijkt erop dat hier niet altijd voldoende belang aan gehecht wordt in de progrock hoek.

Laat ik dus maar bij de zang van dit album beginnen. Voor mij klinkt het Porcupine Tree, dus Steven Wilson, -achtig. Dusdanig dat het lijkt of hij ook zingt op dit album. Dit blijkt niet het geval te zijn. Bruce Scoord wordt op "Your Wilderness" alleen genoemd als zanger. Zal wel aan mij liggen.

De zang van Bruce Scoord is wel een voortdurende trigger van aandacht voor me. De gelaagde hoge en lage zanglijnen door elkaar klinken zo mooi dat ik regelmatig meer naar de klank luister dan naar wat er gezongen wordt. Iets wat me ook wel bij Porcupine Treeoverkomt.

Het genre progrock staat voor een bepaalde aanpak, soms gevoelig, vaak stevig of heftig, met mooi opgebouwde nummers, verrassende "constructies" en wendingen. Het is er allemaal.

Uitzonderlijk is de productie, door Bruce Scoord zelf gedaan, het klinkt allemaal prachtig. Ik vraag me af wat MQA hier nog aan toe kan voegen? De klanken, plaatsing en mix zijn al heel mooi. Mede door de bijdrage van gerenommeerde artiesten als Gavin Harrison(drummer van Porcupine Tree) en ook John Helliwell vanSupertramp (prachtige klarinet op "Fend for Yourself"). 

Wil je nog eens ouderwets genieten van nieuwe progrock dan is dit een opgelegde kans. 

En bevalt het, dan kan ik je ook "Someone Here Is Missing" uit 2010 aanraden.

centrozoon - The scent of crash and burn (EP):

Markus Reuter en Bernhard Wöstheinrich zijn al gevestigde namen voor CD-SCORE. De band samenstelling centrozoon was bij mij nog onbekend. Bij het luisteren van deze muziek ben ik weer eens blij met m'n nieuwsgierigheid. Dit is weer een pareltje. Slechts een EP, maar parels zijn ook niet groot toch?

De muziek is minder elektronisch dan ik zou verwachten, met name de percussie maakt dat het meer "algemeen" klinkt. Daarnaast maakt de zang van Tim Bowness dat het geheel een heel eigen geluid krijgt. Met een soort heesheid en een fluister-achtige zang wordt de aandacht naar de teksten getrokken. Niet dat ik die al helemaal ken, maar van wat ik wel versta klinkt het als een mooi indringend persoonlijk verhaal.

De EP is een heel fijn muzikaal verhaal met veel spanningsmomenten. Stukjes muziek met ingehouden "adem". Composities met moeilijk definieerbare maar duidelijk merkbare lading. Muziek die voortdurend nieuwe verwachtingen en behoefte aan meer opwekt.

Iet - Clarity:

Een surprise uit Nederland. Dat had ik niet verwacht, geen moment heb ik aanleiding gevonden om aan een Nederlandse zangeres te denken. Het geeft meteen ook weer dat dit soort muziek nog niet in Nederland gemaakt wordt. 

Op haar site zijn nog een 5-tal lovende recensies te lezen. De Nederlands muziekgemeenschap is opgeveerd door dit album. Terecht, dit is heel mooie muziek.

Wat maakt het dan zo bijzonder? De stijl is moeilijk te plaatsen, dat is al een eerste pre. Het draait allemaal om de zang van Iet. De composities zijn niet heel expressief, de expressie komt voort uit de zang. De begeleiding is sober en smaakvol, met weinig makkelijke effecten, maar is een met zorg gekozen aankleding die de zang ondersteunt.

Zelfs de zang heeft een soort ingehouden emotie in zich. Ook dat maakt het bijzonder en moeilijk te plaatsen. Een geraffineerde Norah Jones-achtige ballade pop met een klassieke schoonheid.

Nils Petter Molvaer - Buoyancy:

De Noorse duizenpoot Nils Petter Molvaer brengt al zo'n 20 jaar solo-albums uit en ik had er geen idee van.

Voor mij weer een voorbeeld van de beperktheid van de hedendaagse media. Alleen door actief en intensief naar muziek op zoek te gaan ben ik op deze muziek gestuit. Is het van geen niveau dan snap ik dat, maar wat op dit album te horen is, is muziek van de hoogste orde. Het uitbrengen van dit album zou op alle voorpagina's moeten staan en in alle talkshows ten gehore gebracht moeten worden.

Ik zal het opvatten als een geboden kans om zelf met de loftrompet te schallen. Letterlijk ook, want Nils Petter Molvaer bespeelt de trompet die op veel van de nummers te horen is. Prachtig! De wijze van spelen heeft veel overeenkomsten met die van Jon Hassel op "Fourth World, Vol. 1: Possible Musics". Een manier die me zeer raakt, op deze wijze vind ik een trompet bepalend voor de sfeer en bepalend voor het genot van het luisteren.

Het klinkt alsof er met veel lucht gespeeld wordt en het knappe van dit album is dat de andere instrumenten ook met een soort "lucht" spelen. Deze instrumentale muziek bevat de prachtigste sfeerbeelden, in bijna elk nummer gemaakt uit de balans tussen het trompetgeluid en de andere instrumenten. Fantastisch! Bij geen enkel nummer hoor ik duidelijke associaties met andere composities vanuit de structuur of door loopjes. Heel bijzonder!

Er is echter wel een maar, een reden waarom ik dit bijna niet ontdekt had. Het eerste nummer "Ras Mohammed" gaat gepaard met heel hoge, zeer indringende gierende geluiden, misschien zelfs wel van de trompet, waar ik naar van wordt. Een enorme onbegrijpelijke hobbel dwars voor de ingang van het met schilderachtige trompet versierde hemelrijk "Buoyancy".

Agnes Obel - Citizen of Glass:

Het moest er een keer van komen dat ik de muziek van Agnes Obel in het CD-SCORE voetlicht zet. De vorige twee albums (Philharmonics (2010) en Aventine (2013)) waren namelijk ook al heel mooi.

Dat wetende hoop je bij een nieuw album de bevestiging van die mening te krijgen. "Citizen of Glass" geeft geen enkele reden tot twijfel, maar meteen een hele dikke bevestiging dat Agnes Obel een zich ontwikkelend artiest is en in het rijtje der groten hoort.

Het album opent meteen prachtig met "glijdende" viool klanken en ik denk tokkelende cello, dan wel contrabas. Als de stem van Agnes Obel daar overheen komt is het plaatje compleet. Niks geen platgetreden paden, maar een eigen geluid en aanpak. De diverse soorten strijkers omlijsten de zang en maken het plaatje af zonder de indruk te wekken naar klassieke muziek te luisteren. Er zit een duidelijk een pop-muziek smaakje aan en een heel klein beetje Enya.

Dit is muziek waarbij de tekst er voor mij niet zoveel toe doet. De zang is een extra muziekinstrument waarbij de toevallig opgepikte betekenis van woorden nog iets extra's kan brengen. "Familiar" is daar een heel mooi voorbeeld van. Daarin is ook een (mannen?) stem te horen die een heel mooie tegenhanger is in het klankbeeld.

De strijkers zijn de basis instrumenten die op zich al kunnen schitteren, luister maar eens naar "Red Virgin Soil". Heerlijk! Een voorbeeld van de noodzakelijke creativiteit en diversiteit die nodig is om niet verveeld te raken. Het album staat er vol mee en laat b.v. ook marimba-achtige geluiden horen op "Golden Green" in een heel speels nummer.

Samengevat, een melodieuze parel, tot uiting gebracht door de stem van Agnes Obel en fraaie instrumenten klanken. "Citizen of Glass" is een album om heel veel op te ontdekken en te genieten. Daar ben ik nog lang niet klaar mee.

Warhaus - We Fucked A Flame Into Being:

Het is voor mij al een tijdje duidelijk dat dit album besproken moet worden. Deze uit België afkomstige muziek is een verademing voor het indie pop genre. Maarten Devoldere van de band Balthazar en Jinte Deprez zetten een eigen stijl neer. In de zang, maar ook in de instrumentale omlijsting. Met redelijk eenvoudige akoestische middelen (fluiten, kreetjes, knippen van de vingers) en veel koperblazers gecombineerd met piano en (contra-) bas wordt een heerlijke sound gecreëerd.

Opvallend is de zeer laid-back zang van Maarten Devoldere waarmee opvallende teksten gedeclareerd worden. Op de site van Focus is te lezen dat het album "Een ode is aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan. Het is een tribute aan de decadentie en de diepte die het leven biedt."  En dat hoor je, er klinkt inderdaad een soort decadentie en ondeugendheid in de muziek en teksten door. Niet iedereen zal deze openhartigheid waarderen, maar voor mij werkt het, maakt het de muziek spannend.

Spannend en heel lekker, de swing van deze muziek mag niet vergeten worden. Een schitterende basis voor de achterover hangende zang, maar ook een overheersend ingrediënt om heerlijk in deze muziek op te gaan.

Goed voorbeeld?: "Machinery".

Rainbow Serpent - Voyager:

Een ander "oudje", er is net een re-release uitgebracht, is "Voyager" van Rainbow Serpent. Ik was al eerder muziek van hen tegengekomen die me goed beviel. Destijds miste ik naast de prima elektronische klanken vooral iets extra's waarmee ze zich onderscheiden van de vroegere meesters van de Berlin School. Dat vind ik dus wel in dit album.

Het begint al bij het eerste nummer. Dat klinkt als de podium muziek van een beroemde goochelaar. Een indrukwekkende start. Daarna worden de nummers gekenmerkt door een leidend instrument. Het wordt niet genoemd als instrument, maar b.v. het geluid wat veel op een didgeridoo lijkt geeft veel sfeer en spanning.

De positieve sfeer is ook wat de muziek anders maakt dan b.v. Klaus Schulze of Tangerine Dream, zonder te vervallen in "niemadallerigheid". De klanken zelf zijn een genot om naar te luisteren en de composities maken dat het interessant blijft. Ik sta achter de re-release. Dit mag niet in de vergetelheid raken.

Deleyaman - The lover, The stars & The citadel:

Via It's All Happening ben ik in aanraking gekomen met Deleyaman vanwege de release van dit album op 18 november aanstaande. Een grote verrassing blijkt al na de eerste noten gehoord te hebben. De muziek heeft een dermate lichte en fijne structuur dat het onmogelijk is om het buiten te sluiten. Het sijpelt door alle zintuigen je bewustzijn in. Het is heel mooi opgenomen en klinkt wonderbaarlijk prettig.

Door het open klankbeeld, maar zeker ook door de prachtige galmende zang van bandleider Aret Madilian. Ik denk zelfs Brendan Perry te horen zingen, maar doe daar Aret Madilian misschien mee te kort. De stem van Beatrice Valantin in de Franstalige nummers (b.v. "La Plaine") maken me zelfs nog weker, hemels! Volgens de beschrijving op Bandcamp is de bijdrage van Brendan Perry is horen in "Escape" met een Greek Bouzouki en in "Autumn Sun" met percussion programming.

Het klankbeeld van dit album zou ook mede door Brendan Perry tot stand gekomen kunnen zijn.  Met een beetje fantasie is dit een nieuw Dead Can Dance album. Luister maar eens naar "Secret Treasures" of  "Beautiful Dawn". Wederom zou ik Aret Madilian tekort kunnen doen. Maar om de kwaliteit van dit album te duiden is het goed om referenties te gebruiken die er toe doen.

Duidelijk mag zijn dat ik heel graag naar deze muziek luister en er ook behoorlijk van onder de indruk ben. De variaties zijn ook allemaal even prachtig, al het is wel vreemd om Engels en Frans te horen op een album. Gelukkig heb ik wat met het Frans en Frankrijk.