Luka Bloom - Frugalisto:

De naam Luka Bloom is m'n hele leven wel ongeveer 1 keer per jaar voorbij gekomen. Daar is het luisteren van z'n muziek nooit bij gekomen, een man op een akoestische gitaar was vroeger nooit zo m'n ding.

Maar je wordt ouder, gaat meer tijd krijgen om echt met muziek bezig te zijn en "Frugalisto" raakt op de "draaitafel". Op de hedendaagse stereo klinkt de muziek heerlijk en het meest verrassende, ik raak in de ban van de teksten. Telkens pik ik een zinnetje op waardoor ik aan het het denken wordt gezet. Hé, waar zingt hij nou over? Dat lijkt wel...., etc.

Voor wie het nog niet weet, Luka Bloom is een Ier. Dat betekent dus 3 dingen, een Ierse tongval, een prachtige muziek cultuur, ook in de lokale drank gelegenheden en een zeer rauwe gewelddadige geschiedenis tot niet zo lang geleden en af en toe ook heden. Is dat misschien de reden waarom hij een tijd in Nederland heeft gezeten? De doorleefdheid is iets wat voor mij erg doorklinkt in deze muziek. Een nummer als "No Fear Here" valt me direct op.

De Ierse muziek traditie klinkt heel mooi door in de muziek van Luka Bloom, vol melancholie en hartzeer. Een mooi voorbeeld van melancholie is "January Blues", dat wordt nog eens onderstreept in de "bio" op de site.

Het heeft dus zo'n 20 albums geduurd en eindelijk ik ben voor 1 album gevallen. Wat gaat dat nog meer brengen?

My Bubba - Big Bad Good (2016, Folk, World, & Country):

Als ik hier voor het luisteren de stijl aanduiding van had gezien, had ik dit album bij voorbaat al links laten liggen.

Dat is niet gebeurd, dus geheel onbevangen is de muziek langs gekomen, te midden van alle andere muziek. Dat je met dit geluid opvalt kan dan niet anders. Deze zoet gestemde (Scandinavische) dames maken heel liefelijke muziek met een minimale omlijsting van akoestische gitaar.

Bijna meer vertellend dan zingend komen de nummers langs. Soms mooi aangevuld met af en toe wat extra geluiden die een ruimte vergrotend effect hebben.

In een ontzettend laag tempo worden de onderwerpen eenvoudig bezongen, bijvoorbeeld "A letter is in the mailbox". Dit zou ontzettend saai kunnen zijn als er niet zo'n boeiende, spannende sfeer ontstond door de traagheid. Het luisteren wordt bijna ingespannen wachten op weer een mooi gezongen woord of aanslagen op de gitaar. Het lage tempo voert de spanning op.

Eenvoud is mooi, dat blijkt maar weer.

Ben Watt - Fever Dream (2016, Pop, Folk, World, Country):

Heel vaak heb ik me de afgelopen weken afgevraagd of ik klaar was met deze muziek. Ja het was prettige muziek om naar te luisteren, maar is het meer dan dat? De vorm is op zich niet spannend. Een redelijk typische singer-songwriter. Er wordt goed gezongen, het is ook mooi en met gevoel voor detail opgenomen.

Het voordeel van de twijfel dus tot het moment dat er van alles aan de muziek op begint te vallen. Hé, die gitaar klinkt wel erg lekker. Goh, er wordt wel heel fijn gezongen. Je begint mee te tikken en te zingen. De muziek begint je te raken, de beschouwingen van Ben Watt beginnen te leven. Niet te snel skippen dus deze plaat, hij is mooier dan je misschien op eerste gehoor denkt!

Kristoffer Gildenlöw - The Rain (2016, Prog Rock):

Totaal iets anders dan eerder genoemde albums, "A Moon Shaped Pool" en "Magic Pillow Factory". Dit is zang, heel mooie gelaagde zang. Dit is meeslepend, groots in het kleine, dit is gevoel, een boodschap. Dit is ongelofelijk en totaal niet te vergelijken.

Het album lijkt uit de lucht te komen vallen maar Kristoffer Gildenlöw is geen amateur. Hij is sinds 1994 bekend in de muziekwereld met de band Pain of Salvation. In 2012 gaat hij solo verder en komt zijn eerste album uit, "Rust", met als thema "A sentimental journey through memories and dreams".

Het concept achter het solo album "The Rain" is de strijd en het leven van een man met Alzheimer. Vandaar deze mooie titel? Spoelt de regen (langzaam) de herinneringen weg? De tragiek is heel voelbaar in de muziek. Dat is ook wat deze muziek zo knap en bijzonder maakt. Het klinkt zo puur en echt dat het bijna pijn doet.

Als ik het goed begrijp, ik kon nog geen lyrics vinden, begint het album met het moment dat de Alzheimer een feit is in het eerste nummer: "After the Rain, Pt. II". Part II om de onomkeerbaarheid te onderstrepen? In 16 nummers wordt het drama beschreven tot het definitieve einde: "The Funeral, pt. II", er valt daarna letterlijk een deur dicht.

Als concept album is dit al een bijzonder geslaagd album. Als boodschap is het geheel zeer, zeer indringend. Muzikaal wordt hier een hoogstandje in verhalende en vertolkende zin neergezet waar ik geen tweede van ken die zo op me inwerkt. De zang is zo mooi, de ondersteuning met vaak viool en piano zo prachtig en smaakvol. Het is werkelijk verbluffend hoe mooi dit gemaakt is.

Dit is geen muziek voor bij een feestje, maar als je de geestelijke rust en ruimte hebt om je eens flink te laten mee slepen op de emotie die muziek op kan wekken, dan ken ik voorlopig geen betere optie. (En leg de zakdoek alvast maar klaar.)

William Fitzsimmons - Charleroi Pittsburgh Vol 2 (2016, Singer-songwriter):

De afgelopen jaren heeft  William Fitzsimmons al een aantal keer m'n aandacht getrokken, ongeveer met z'n laatste 3 albums. Hij maakt mooie akoestische gitaar muziek. Gewoon van die mooie liedjes die al lekker in het gehoor liggen door de gitaar klanken.

Deze keer lijkt hij er nog een schepje bovenop te doen door super relaxed te zingen en een heel ontspannen sfeer te creëren. Nergens klinkt het plat en dat is een kunst in dit genre. Deze muziek verdient een plaats in de muziek historie, voor mij is hij met deze muziek echt doorgebroken.

Needlepoint - Aimless Mary (2015, Contemporary Jazz, Alternative Rock):

Dit is wat de typering doet vermoeden, geen doorsnee popmuziek, maar een combinatie van rock muziek en jazz invloeden. Needlepoint is een van de vele samenwerkingsverbanden van de Noorse musicus Bjørn Klakegg.

Vrij stevige jazz invloeden. Gecompliceerde melodieën af en toe onderbroken door (lichte) pop muziek. Vooral de zang is een vederlichte saus over de muziek. Een hele mooie stem met associaties naar vele groten uit het genre uit de jaren 60, 70. Echt een palet, teveel om op te noemen. Het jaren 60, 70 effect heeft jazz rock toch al op me, omdat ik het vrijwel alleen uit die tijd ken.

Wat vaak bij deze muziek mis gaat is dat ik verloren raak in de "brij" en de herkenbaarheid van de melodieën zoek raakt. Dat is nu zeker niet het geval. Er zijn heel herkenbare motiefjes (o.a. op een Hammond orgel) en mooie gitaar rifs. Die sound is heerlijk, ook een link naar het geluid van het geweldige aloude Focus.

Deze muziek heeft meer tijd nodig om aan je te blijven kleven, maar dan kom je ook niet meer los verwacht ik. 

Julian Julien - Terre II (2015, jazz-rock, ?):

Het vierde album van de fransman Julian Julien. De muziek lijkt door een soort combogemaakt te worden en klinkt jazzy. Het rockt nauwelijks, dat label voegt voor mij weinig toe, maar hoe dit precies samen te vatten vind ik lastig.

Af en toe mis ik wat structuur in de muziek terwijl de geproduceerde klanken onvoldoende boeien, de hoofdreden dat ik weinig jazz luister. Maar even later valt het kwartje en blijkt er wel sprake van een interessant geheel. Wat op zich weer herkenbaar is in albums van Yes die zich pas na vele luistersessies openbaarden.

Het is vooral ook afwisselende muziek, muziek met een grote zeggingskracht. Dit ontkracht misschien het vorige betoog, maar geeft wel aan hoe ik heen en weer geslingerd wordt door deze muziek. Het zou film muziek kunnen zijn, zo dramatisch klinkt het af en toe, maar wel bij een heel aparte film. Daarvoor mist de muziek teveel algemeenheden. 

Ik hoor hier een grote eigenheid in, met een grote diepgang. Net als de muziek van Rogier van Otterloo vroeger. Die was ook in staat om een orkest anders te laten klinken en muziek interessant te maken. Dat maakt het boeiend genoeg om verder te luisteren.

De eigenheid maakt ook nieuwsgierig. Voorlopig is dit een muzikale ontdekkingsreis. Ben ik hier op weg naar een nostalgische herinnering voor over een jaar of wat?

De-Phazz - Private (2016, Jazz, Funk / Soul):

Nog een stem die grote indruk maakt. Deze keer de stem van Barbara Lahr van het ensemble De-Phazz. Beslist geen nieuwkomers, het aantal albums loopt al in de dubbele cijfers, maar voor mij wel een verrassing. (Er zijn zelfs al diverse verzamelaars!)

De stem heeft voor mij veel weg van Malia. (Zou Boris Blank ook hier iets mee van doen hebben? Google geeft geen hits.) Het is in ieder geval Duitse muziek. Duitse buur jazz! Dat klinkt een beetje raar, maar de muziek klinkt heel goed. Barbara Lahr heeft ook al een indrukwekkende carrière achter de rug. Dit zijn professionals! En zo klinkt het ook.

Ik ben niet heel thuis in dit genre, de meest nummers lijken mij eigen nummers, behalve "The Mambo Craze", dat herken ik ergens van. Mocht je van lichte, tegen pop aan neigende jazz houden dan lijkt me dit een aanrader. Mede omdat er ook op klarinet gespeeld wordt, nog een zwakke plek in mijn muziekhart.

All Them Witches - Dying Surfer Meets His Maker:

De aandacht voor "Dying Surfer Meets His Maker" komt door m'n leuke schoonzuster. Ze heeft een muzieksmaak met een grote overlap met de mijne. We wisselen dus wel eens muziek uit en bezoeken samen ook concerten. Als bron van muziek heeft ze me deze keer erg verrast. De afgelopen 4 jaar zijn All Them Witches aan mijn aandacht ontsnapt, maar dus niet aan die van haar.

Pure rock muziek neigend naar hard rock die me echt blijft boeien en me veel energie geeft is zeldzaam. Op dat vlak vernieuwend of nog boeiend zijn is na Deep Purple en Led Zeppelin voor weinigen weggelegd. De laatsten waren waarschijnlijk Machine metOffblast!.

"Dying Surfer Meets His Maker" is ongeveer het 4e album van de band. Het is maar hoe je al de releases bekijkt. Dit is het laatste studio album. "At The Garage " is ook uit 2015 en is een zeer goed live album. De reden dat we in oktober naar "Doornroosje" zullen afreizen.

De muziek dan, ja lekker ruig zonder plat te zijn. Er zit een stuk creativiteit door de rock heen die de muziek anders en bijzonder maakt. Daar voel ik met name de link met Led Zeppelin.

Ze zijn niet bang om ook eens wat langer door te gaan op een thema en dat van alle kanten te belichten. Om eens diep in de emotie van zo'n thema te duiken en die helemaal te doorleven. Een manier om de luisteraar steeds dieper mee te nemen in het voelen van de muziek. Probeer de ruim 8 minuten van "El Centro" maar eens.

Maar er is ook verfijning, die kunst verstaan ze ook. Een goed voorbeeld "This Is Where It Falls Apart" of anders "Mellowing". Ook nu moet ik even relateren aan de grote rock bands. De tedere momenten in hun muziek laten zien dat de band de details beheerst, dat de ruige momenten geen bak herrie zijn maar een met zorg gekozen samenstelling van heftig klinkende onderdelen. Een verrassende aanrader dus, zeer zeker ook live.

Bells Of Youth - Dreamers (2016, pop, rock):

Het album "Dreamers" wordt geopend met een ongelofelijk lekker stukje elektrisch gitaar werk, met heerlijk gierende en scheurende tonen. Na de intro verwacht je een mannenstem, maar dan verrassen de fijne vrouwenstemmen van de Bells Of Youth. Een verrassend goed klinkende combinatie. Het nummer wordt mooi uitgewerkt zonder een moment cliché te worden.

Dit is de strekking van het hele album. De zang is bezielend af en toe nog mooi uitgebouwd met gelaagde samenzang. Dames rock en pop op een behoorlijke originele en indringende manier gemaakt.

De schijnbare tegenstellingen van stevig gitaarwerk en mooi klinkende zang pakken verrassend goed uit. Het duurt wel even voor je de neiging onderdrukt om te kijken of er per ongeluk naar andere muziek is omgeschakeld, maar uiteindelijk is het heerlijk luisteren. Een zeer geslaagd tweede album voor The Bells Of Youth!

Randall Bramblett - Devil Music (2015, Rock, Funk / Soul, Blues):

Randall Bramblett is veel bekender dan ik aanvankelijk dacht. Hij heeft met veel grote artiesten samen gewerkt en heeft al een hele rits albums op z'n naam staan.

Z'n muziek is lekker stevig en gruizig en heeft een heerlijke swing over zich. Het gitaarwerk is vooral bluesy, een lekker orgeltje erbij en zingen maar. De zogenaamde funk en soul toevoegingen geven de muziek het extra's om boven de middelmaat uit te stijgen. Volgens mij kan je het "Whiskey Headed Woman" zelfs jazzy noemen.

Conclusie, dit is dus hoogstaande muziek, bij elke draaibeurt wordt het muziek beter en beter.

Magic Pillow Factory - Magic Pillow Factory (EP) (2016, Psychedelic rock):Een paar keer in m'n leven is het me overkomen dat ik bij de eerste keer horen van muziek diep onder de indruk ben en volledig mee genomen wordt in de opvolging van geluiden, melodiën en geluidspatronen, bijvoorbeeld de eerste keer dat ik "Wish You Were Here" hoorde.

De heren van Magic Pillow Factory hebben dat weer voor elkaar gekregen. Of deze muziek net zo "heilig" wordt als die van Pink Floydmoet de tijd nog bewijzen, maar de potentie is er. (Ik hoop dat ik dit over 40 jaar nog eens kan bevestigen.)

Deze muziek is in één woord prachtig! Nogmaals, er wordt veel goede muziek gemaakt, maar lang niet altijd lukt het om me ononderbroken van het ene moment in het andere moment mee te nemen in volledige adoratie. Oké, de nummers zijn relatief kort in vergelijking met genoemd album. Toch vermoed ik dat de totale speelduur van deze EP in de buurt komt van een aloude LP.

De juiste toon aanslaan met muziek, de aandacht vasthouden met de juiste accenten en teasers, de emotie opbouwen en weer laten weg glijden om het weer opnieuw op te kunnen bouwen, het gebeurt allemaal.

O ja, ze komen uit Tel Aviv, wie had dat kunnen vermoeden. Valt er niks te zeuren? Jawel, hun website is heel modern en hip, alleen ik krijg de zenuwen van deze opmaak. Er beweegt te veel waar ik geen controle op heb.

Maar niet vergeten, dit is super mooie, goeie, heerlijke pracht muziek!

Steve Mason - Meet The Humans (2016, Indie Rock):

Deze ervaren Schot heeft al een flink aantal albums en singles solo en met andere bands op z'n naam staan. Solo is dit het vierde album.

De muziek viel me op doordat het lekker in het gehoor ligt. Een zware eis voor pop-muziek. De typering Indie-rock is dan ook helemaal op z'n plaats. Ik kan me zelfs voorstellen dat dit tot een hitsingle leidt. Het is beslist geen 13 in een dozijn muziek.

Er is een eigen geluid hoorbaar door de zang en productie. Het is de uitgedragen sfeer die het 'm uiteindelijk doet. Er spreekt iets positiefs uit, niet heel grijpbaar, maar juist fijn subtiel. De aankleding met de instrumenten is stijlvol, maar niet heel uitgesproken. Er zit een soort ge-orkestreerdheid in die ik heel prettig vind. Het geheel heeft een "vol", "vullend" geluid.

Dit gaat waarschijnlijk nog groeien in waardering de komende weken. Ik kan me voorlopig niet voorstellen dat ik hier teleurgesteld in raak of dat het vervelen gaat.

Dan San - Shelter (2016, Pop, Folk, World, & Country):

Ha, aparte muziek, weer een Belgische band. Ik vind het knap van onze zuiderburen om toch elke keer weer origineel voor de dag te komen.

Dit is het tweede album van de groep, een band in ontwikkeling dus. Deze redelijk dromerige muziek lijkt nog alle kanten op te kunnen gaan. Voor mij zou het leuk zijn als ze hun identiteit nog iets sterker zouden kunnen maken. Misschien een uitwerking van de ideeën rond het nummer "Ocean". Dat is een van de nummers waarmee het luisteren naar een soort alarm fase gaat, zo van "Hé wat gebeurt hier?". Klanktechnisch voor mij ook een hoogtepunt.

Voorlopig is "Shelter" het album om verder te ontdekken. Met recht ontdekken vanwege de vele subtiliteiten in de muziek. Mijn eerste indruk was dat deze muziek van een singer-songwriter kwam. Dit was gebaseerd op de prominent aanwezige zang. Ook net anders dan anders, ik kan hierbij geen associaties noemen. Als het dan ook nog zo goed klinkt als het doet, is dat echt een pluspunt.

Naast de dromerigheid is hier ook sprake van een soort lichtheid. Bassen ontbreken bijna of zijn haast niet hoorbaar. Dit geeft de muziek een heel open structuur met ruimte voor andere accenten.

Groeimuziek dus en een belofte voor de toekomst.

Aurora - All My Demons Greeting Me As A Friend (2016, Indie Pop):

De stem van Aurora kwam wel heel lekker in ijle wolken uit de luidsprekers aandrijven afgelopen week. Daarbij ondersteund door drum en bas, een beetje à la Lorde. Toch is het geheel eigen en apart genoeg om op te vallen. Het klinkt gewoon te prettig. Het ijle in haar stem geeft de muziek heel veel karakter. De link met Sandra van Nieuwland of Birdy is daardoor ook te leggen.

Is dit popmuziek, zoals Discogs aangeeft? Ik weet het niet. Mijn gevoel is dat dit niet voor het doorsnee pop-publiek gaat werken. Daarvoor zijn er te weinig clichés of daaraan verwante elementen te horen. Met deze muziek is ze waarschijnlijk zelfs meer onderscheidend dan Lorde. Bovendien is ook dit een Debuut album. Er is dus alle reden voor een lof uiting als je dit al neer kan zetten. Lof, lof, lof.

Unloved - Guilty Of Love (2015, Lo-Fi, Ethereal):

Daar is er weer een van de sound waar ik geen genoeg van krijg, Allah-Las,  The XX of Anna Calvi. Het klinkt een beetje sixties-achtig door de galm, zang en de percussie. Wat echter de doorslag geeft, zijn de gitaarklanken en de spanning die in de muziek zit. Het ethereal aspect in de low-fi aankleding.

In een laag tempo komen de onderwerpen langs, allemaal op sleeptouw genomen door de stem van Jade Vincent. Het lijzige is niet alleen wat de muziek bijzonder maakt, maar het is ook de grote kracht, buiten het feit dat ik hier snel voor val. Het heeft iets mystieks, er zit een onweerstaanbare aantrekkingskracht in deze muziek. Zoals de diepte voor iemand met hoogtevrees. (Ik ken het gevoel.)

Zelf omschrijven ze het als "If the Shangri Las got locked in a studio with Lee Hazlewood, Nancy Sinatra and Raymond Scott and Ennio Morricone, it could possibly sound like Unloved". Wat kan ik dan nog zeggen.